Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 21

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
99
Við þessa fregn tók hjarta hans að slá hratt
af gleði yfir að hitta Edith á ný. Hann flýtti
sjer upp gangriðið og inn í saiinn. Ung stúlka
stóð á gólfinu.
Um leið og Karl opnaði dyrnar, sneri hún
sjer að honum; ungi listamaðurinn virtist verða
forviða yfir að sjá hana, en hann flýtti sjer
samt til hennar og hrópaði:
>Sylvía, fagra fyrirmyndin mín!«
Ætli hann hafi þá verið að hugsa um Gerðu?
Rví getum við eigi leyst úr.
Þriðji hluti.
i.
Á einu af eimskipum þeim, sem fara milli
Stokkhólm3 og Stettin, voru tveir farþegar, sem
éigi virtust hirða mjög um hina ferðamennina,
en voru svo sokknir niður í hugsanir sínar, að
þeir litu eigi einu sinni á förunauta sína.
Ann3r þeirra var ungur maður, um þrítugt,
vel vaxinn og mjög gáfulegur á svip. Hann
var frjálsmannlegur í allri framkomu og hreyf-
ingar hans svo kvikar og mjúkar, að manni
kom ósjálfrátt í hug:
»Pessi maður er eigi sem fjöJdinn; hann er
einn þeirra fáu snillinga, sem sjerhver þjóð
eignast endur og sinnum; annaðhvort heim-
spékingur, skáld, stjórnmálamaður eða lista-
maður.c
Hina farþegana langaði í fyrstu mjög að vita,
hver hann væri.
Loks ákvað gamall, flugríkur barón að kom-
ast eftir því, hver þessi ferðamaður væri. Að
stundarkorni liðnu settist hann niður við hlið-
ina á greifafrú einni og dætrum hennar tveim-
ur, sem gáfu nánar gætur að hinum ókunna
ferðamanni, er alira augu störðu á, og mælti
um leið og hann tók upp gulltóbaksdósir:
>Fór eigi að getu minni, greifafrú? Hann
er eigi af aðalsætt. Ef þjer gefið nánar gætur
að honum, munuð þjer sjá, að jeg hefi rjett
að maeia- Hanp er of ruddalegur j látbragðj
til þess að eiga ætt sína að rekja til nokkurr-
ar aðalsættar vorrar.«
»Oetur verið,« mælti greifafrúin, sem var af
borgaraætt og setti nú á sig þóttasvip. »En
hvað ruddahátt snertir, þá virðist mjer D. greifi,
sem liggur með fælurna uppi á legubekknum,
taka ókunna manninum fram. Hinn síðarnefndi
heitir þó líklega eitthvað og telst til einhverr-
ar þjóðar, þótt hann sje eigi aðalsmaður.*
»Auðvitað, en þótt nafn hans sje látlaust,
þá er það samt víðfrægt, og eitt þeirra, sem
við teljum okkur rjettmætt að vera hreyknir af.*
»Við? Er hann þá Svíi?« spurði önnur
ungfrúin og leit á ókunna manninn með sjón-
aukanum.
»Vissulega. Rað er Karl Gústavson mynd-
höggvari.*
Greifafrúin rak upp gleðiblandið undrunar-
óp og ungfrúrnar urðu blóðrjóðar af ofsakæti
yfir því, að geta horft á þennan fræga lista-
mann og sagt frá því, að hafa orðið honum
samferða.
Pá er greifafrúin hrópaði upp yfir sig, varð
það til þess, að maður nokkur, sem sat kipp-
korn frá henni og las, Ieit upp úr bókinni.
Pað var annar tveggja áðurgreindra farþega.
Hann hlustaði stundarkorn á tal hinna, ypti
síðan fyrirlitlega öxlum og hjelt áfram að lesa.
Um leið mælti eldri ungfrúin: »Gaman
hefði jeg af að vita, hver þessi maður með
dökka yflrbragðið er.«
»Frakki eða ítali,« svaraði baróninn. »Auð-
sætt er, að hann er eigi Svíi.«
Baróninn fór frá konunum til þess að skýra
hinum farþegunum frá, að hinn frægi mynd-
hyggvari Gústavson væri á skipinu. Meðan
skulum vjer virða útlendinginn með dökka yfir-
bragðið fyrir oss,
Hann var fremur lágur vexti, vel vaxinn og
bar sig fyrirmannlega. Andlitsdrættirnir skarpir.
Dökku augun, loðnu augabrýrnar, yfirskeggið,
sem var nærri svart, og dökka hárið, settu á
hann svip Suðurlandabúa. Á höfði sjer bar
hann Ijósleitan stráhatt, fóðraðan dökkum dúk,
13*