Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 23

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
101
ustu listamenn, sem hlotið höfðu frægð um
alla Norðurálfu. Karli var mjög mikil áuægja
að ræða við þennan fróða og skynsama útlend-
ing.
Þeir töluðu lengi um hina ágætustu listamenn
frakkneska og ókunni maðurinn sagði nokkrar
smásögur um suma þeirra.
»Kona ein er nú sem stendur besti Ijós-
myndamálari í Sviþjóð,* mælti Karl. »Allirlista-
menn vorir í þeirri grein viðurkenna, að þeir
standi henni eigi á sporði.*
»Rá kveður eigi mikið að þeim, því að jeg
ber ekki mikið traust til !istakvenna.«
»F*ar hafið þjer rangt fyrir yður. Jeg get
fullvissað yður, að þá er þjer sjáið mynd, sem
ungfrú Ahrnell hefir málað, þá verðið þjer að
játa að hún taki fram öllum ljósmyndamálur-
um, sem þjer hafið þekt.«
Ókunni maðurinn beygði sig út yfir öldu-
stokkinn og sagði í gáskalegum róm:
»Ef jeg hefi tíma og konan dvelur í Stokk-
hólmi, þá ætla jeg að láta hana mála mig, en
þvi miður er jeg mjög tímabundinn. Dvelur
hin ágæta listakona í Stokkhólmi?*
'»Já, jeg held að hún hafi ekki dvalið ar-
lendis.*
»Eigi! Listamaður, sem hefir orðið frábær
heima í Svíþjóð; það er harla ótrúlegt. Er hún
gömul?«
»Að eins rúmlega tvítug.«
Útlendingurinn rjetti úr sjer. F*að var orðið
framorðið, og hann bauð Karli góða nótt.
Morguninn eftir var stormur og rigning.
Nærri allir farþegar voru sjóveikir. Skipstjórinn
og skipverjarnir voru að eins á þiljum uppi.
Skipið kom til Stokkhólms í dynjandi rign-
ingu seint á laugardagskvöldið.
Karl fór af skipinu og sá ekki aftur útlend-
inginn skemtilega. Honum tókst að ná í öku-
mann og sagði honum að aka til Schneiders
háskólakennara.
F*etta var í byrjun júnímánaðar. Sjö ár voru
liðin síðan Karl fór að heiman; hann var þá
efnilegur unglingur, en nú var hann orðinn
frægui listamaður.
Hús Schneiders háskólakennara var nú autt
og tómt. Móritz Schneider hafði dáið fyrir ári
síðan. Dyravörðurinn bjó í húsinu eins og fyr,
og hann sagði Karli, sem hann þekkti ekki
í fyrstu, að kona háskólakennarans hefði búið
honum þrjú herbergi á öðru lofti, en að hún
og ungfrú Sylvía byggju setn stæði annarstaðar.
í nánd við Blokkhúshlið var þá búgarður;
voru þar tvö aðalhús, annað með þrem, en hitt
með tveim herbergjunL í stærri íbúðinni bjó
Edith Schneider ásamt stjúpdóttur sinni, Sylvíu
Schneider, sem var afburða fríð sýnum. í minni
híbýlunum bjó ungfrú Ahrnell, hin fræga lista-
kona, sem síðastliðin tvö ár hafði verið talin
fremst allra Ijósmyndamálara.
— F*að var á fögru sunnudagskvöldi.
Á stóru veggsvölunum, sem þaktar voru vafn-
ingsviðum, sátu þrjár konur. Af veggsvölunum
sá langt út á haf.
Hin yngsta var stúlka um tvítugt, afarfríð
sýnum. F*að var Sylvía.
Hún las upphátt fyrir hinar konurnar. Við
hlið 'nennar sat fríð kona miðaldra. Hún var
ein þeirra tígulegu kvenna, sem virðast aldrei
eldast. Kona þessi var ekkja Schneiders há-
skólakennara, áður mágkona hans, Edith; hún
hafði látið tilleiðast að kvongast honum ári áð-
ur en hann dó.
Hin þriðja var kona í blóma aldurs síns:
rúmlega tvítug, grönn og fagurvaxin, fremur
föl í andliti með gáfuleg djúp augu. F*etta var
Gerða Ahrnell. Hún hallaði sjer aftur á bak í
ruggustólnum og virtist hlýða á upplesturinn
með mestu. athygli.
Alt var kyrt og þögult kringum sumarbú- v
staðinn. í eikaskóginum andspænis hafði prúð-
búinn maður numið staðar, hugfanginn af
kvennahópnum á veggsvölunum. Hann virti
þær lengi fyrir sjer og íór síðan hægt á braut
eins og hanti vildi eigi láta á sjer bera. Hann
tók krók á sig til þess að komast að húsabaki,