Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 25

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
103
æstu skapi. Um nóttina kvaldist jeg af sárum
efasemdum og um morguninn ætlaði jeg að
að spyrja þig að orsökunum til breytni þinnar;
en jeg varð að fresta þvi, af því að jeg þuríti
í ferðalag fyrir verksmiðjuna og það mátti eigi
undir höfuð Ieggjast. Eg fór. Skylda mín bauð
mjer það, og jeg hefi aldrei skotist undan henni.
Að nokkrum dögum liðnum kom jeg aftur,
hugsaði jeg, fastráðinn í að koma undireins og
tök væru á. Mjer mundi verða rórra í skapi
eftir ferðina og getað talað æsingalaust við
Gerðu.
Jeg var fjóra daga að heiman og hafði kom-
ið svo miklu í verk, að aðrir mundu hafa
verið þrefált lengur.
Jeg gekk inn í stofu hr. Smiths og hjartað
barðist í brjósti mjer. Jeg átti að fá að sjá
þig aftur og ætlaði eigi að skilja við þig fyr
en þú hefðir tekið aftur þau orð, sem þú
mæltir í skemtigarðinum. Jeg ætlaði eigi að
sleppa þjer fyr en þú hefðir heitið að verða
eiginkona mín. Jeg var svo sannfærður um
að mjer mundi hepnast það, að mjer kom
eigi hið gagnstæða í hug.
í stofunni hitti jeg að eins Milly. Jeg spurði
fyrst eftir þjer. Milly brá litum og sagði, að
þú hefðir farið frá Englandi daginn sem jeg
fór.
Pessi fregn kom mjer óvænt, eins og skrugga
úr heiðríkju, því að jeg hafði verið svo von-
góður.
Jeg reyndi eigi til að leyna sorg minni og
sársauka, en fleygði mjer í legubekk og fól
andlitið í höndum mjer. Sorgin hafði gersam-
lega bugað mig. Eftir nokkra stund leit jeg
samt upp; hálfkæfður grátekki barst að eyrum
mínum. M'lly var að gráta. Jeg gekk til henn-
ar og mælti: »Fynrgefið, ef jeg hefi hrætt
yður með hegðan minni.«
Hún sneri tárvotu andlitinu að mjer og
mælti í lágum hljóðum: »Hrætt mig? Nei,
þjer hafið gert mig óhamingjusama. Pað er
þá satt, að þjer elskið þessa stúlku?«
»Jeg hefi elskað hana meir en lífið í brjósti
mjer, og jeg ætla aldrei að elska neina aðra,«
svaraði jeg. »Án hennar er lífið kvöl. En
leyfið mjer að fara; jeg er alt of ógæfusamur
til þess að vera yður til nokkurrar ánægju.«
»Bíðið stundarkorn,« mælti Milly. »Vitið
þjer þá eigi, að þjer hafið fengið ást á konu,
sem hafnar yður, til þéss að geta gifst auðug-
um manni. Ungfrú Ahrnell hefir Iofast mági
mínum. Til þess að giftast fljótlega, hafa þau
hraðað sjer burt úr Englandi.*
»Ungfrú Milly,« mælti jeg og rjeð vart við
mig, »þjer Ijúgið; þetta getur eigi verið. Gerða
hefir eigi getað farið þannig að, eins og þjer
segið, cg ef satt væri, skyldi jeg senda kúlu
gegnum höfuð mitt.«
Milly tók brjef úr vasa sínum og rjelti mjer
það þegjandi. Pað var frá Strömberg til Smiths
hins eldra. Jeg las það í einskonar æðistryll-
ing. Pað yar eitthvað á þessa leið:
»Kæri tengdafaðir!
Um leið og jeg fer frá Englandi, tel jeg
það skyldu mína að skýra yður frá spori
því, sem jeg hefi stigið og sem veitir Elísu
blíða móðurumhyggju. Jeg hefi ákveðið að
kvongast aftur. Konuefni mitt er Gerða
Ahrnell. Jeg hefði viljað skýra yður frá
þessu áður en jeg fór, en vildi eigi gera
það fyr eti Gerða veitti mjer ákveðið svar.
Hún hefir nú gert það. Jeg rita línur þess-
ar á förum út í eimskipið. —
Jafnskjótt og við komum til Svíþjóðar,
verður brúðkaup okkar haldið. Jeg bið um
blessun yðar og rita að venju
yðar einlægur tengdason
Pehr Strömberg.*
Oat jeg efast lengur?
Ummæli þín, hin snögglega brottför þín án
þess að kveðja mig, alt staðfesti það brjef
Strðmbergs. Pá er jeg var búinn að Iesa það,
æddi jeg fram að dyrunum og vissi eigi hvað
gera skyldi; mjer var það eitt Ijóst, að mjer
var óbærilegt að lifa án þín.
Jeg fjekk samt eigi að fara. Milly fleygði
sjer að fótum mjer og faðmaði mig. Hún
grátbændi mig um, að fara eigi frá sjer í slíkri
hugaræsingu. Smitl kom inn í þess.