Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 26

104
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
Dóttir hans var krjúpandi við fætur mínar,
jeg í svo æstu skapi, að jeg vaknaði eigi til
sjálfs mín, þótt hann kæmi.
Jeg hefði eigi getað la'tið neina skýringu í
tje. Hugsanir mínar voru svo mjög á reiki.
Milly gerði það í minn stað. F*á er hún
var búin að skýra föður sínum frá öllum mála-
vöxtum, fór hún.
Rú þektir gamla manninn; vissir hve göfug-
Jyndur hann var. Hann talaði stillilega og al-
varlega við mig; sýndi mjer fram á, hve ó-
sæmilegt það væri mjer, að láta sorgina þannig
buga mig.
Pá er jeg fór frá honum, var dauðaró ýfir
sál minni. Síðustu stundirnar virtust hafa ger-
breytt mínum innra manni og lamað allar til-
finningar.
Jeg kom eigi út úr herbergi mínu í tvo
daga. Jeg þurfti að jafna mig og sætta mig
við hlutskifti mitt.
Þriðja daginn tók jeg til starfa í verksmiðj-
unni. Jeg ætlaði að lifa af því það var hug-
leysislegt að deyja. Jeg ætlaði að vinna, því
að jeg hafði strengt þess heit, að afla mjer
frægðar með starfinu.
í nokkrar vikur vann jeg af slíku kappi, að
jeg unni hvorki sjálfum mjer nje öðrum neinn-
ar hvíldar. Að 3 mánuðum liðnum varð jeg
veikur. Jeg hafði fengið verðlaun frá stjórn-
inni fyrir tvær nýjar uppgötvanir. Rað jók
frægð mína og álit verksmiðjunnar.
Samdægurs og jeg fjekk verðiaunin, varð
jeg að leggjast rúmfastur. Veikindin voru svo
hættuleg, að læknarnir efuðust um, að jeg
kæmist lífs af. Jeg var veikur í tvo mánuði
og hin auðuga og hugþekka Milly hjúkraði
mjer jafnan.
Astúð hennar hreif mig eigi; jeg kendi að
eins í brjósti um liana. Öll blíða hennar og
fórnfýsi vakti eigi hið minsta vinarþel í brjósti
mínu, Jeg hafði að eins óljósa hugmynd um,
að jeg stæði í þakklætisskuld við hana.
Mörgum sinnum, er hún sat við rúm mitt
og leit á mig raunalegum augum, sneri jeg
mjer. andvarpandi undan og hugsaði:
»Hvers végna get jeg ekki elskað hana?
Hvers vegna hneigist hugur minn til Gerðu?«
Einn dag, þá er mjer var farið að batna,
fjekk Milly brjef frá Svíþjóð. Jeg þekti rit-
hönd Strömbergs og blóðið svall í æðum mjer.
Jeg reyndi til að spyrja stillilega, hvort Ström-
berg iiefði haldið brúðkaup sitt.
»Eigi enn þá,« svaraði Milly, »en hann
skrifar mjer, að það sje ákveðið að þrem dög-
um liðnum.*
Nokkur tími leið. Dag einn sagði jeg við Milly:
„ sRjer elskið mig, Milly?«
Hún leit á mig. Svarið mátti lesa í aug-
um hennar.
»Faðir yðar veit, að því er þannig farið,
og því hefir hann, sem dásamar yður, leyft að
þjer hjúkruðuð mjer.«
Miily hneigði sig til samþykkis.
»Og sjálf hafið þjer viljað sýna mjer, hve
heitt þjer elskið mig.«
Angurblítt bros ljek um varir hennar. F*að
var svarið.
»En,« bætti jeg við, »þjer vissuð, að jeg
gat eigi elskað yður.«
»Jeg hefi eigi krafist neinnar ástar,« svaraði
Milly og drap höfði.
F*að varð þögn. Jeg virti hið blóðrjóða
andlit hennar fyrir mjer; sorgin og ástin voru
þar letraðar Ijósum rúnum. Jeg sökti mjer nið-
ur í ýmsar dapurlegar hugsanir, og árangur
inn varð sá, að jeg áleit best fara á því að
reyna að sýna, að jeg virti ást og umhyggju
Milly og væri henni þakklátur.
Eflir langa þögn mælti eg:
»Munduð þjer, Milly, vilja giftast þeim manni,
sem eigi elskar yður? Munið þjer, ef þjer
unnið manni þessum hugástum, verða ham-
ingjusamar með honum, þótt hann geti að eins
veitt yður virðingu sína og vináttu ? Ef svo
er, þá vil jeg helga yður líf mitt og stuðla
eftir mætti að hamingju yðar.«
Milly grjet og rjetti mjer þegjandi hönd sína.
Þegar jeg var orðinn fullhress, opinberuðum
við, og nokkrum vikum síðar var brúðkaup
okkar haldið.