Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 27

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
105
Faðir Millyar var nú í sjöunda himni. Dólt-
ir hans var gift manni þeim, sem hún unni,
og það jók einnig gleði hans, að þessi maður
var líklegur til að efla hag verksmiðjunnar og
halda við frægð verslunarfjelagsins.
Jeg hafði verið kvæntur mánaðartíma og
var nýkominn heim úr ferðalagi eftir brúð-
kaupið, þá er nokkrir Svíar komu að sjá verk-
smiðjuna.
Jeg bauð löndupi minum til miðdegisverðar
ásamt nokkrum enskum verksmiðjueigendum
og kaupmönnum. Konan mín var eigi við
miðdegisborðið.
Meðan verið var að snæða leiddist talið að
Strömberg. Eg vildi eigi taka þátt í samræð-
unum, því að Strömberg var maður sá, sem
rænt hafði mig hamingju minni, Jeg beið þó
eftir að heyra rætt um giftingu hans, en á
hana var eigi minst einu orði. Loksins, er jeg
hafði Iengi beðið árangurslaust, spurði jeg:
»Strömberg er nýkvongaður aftur.«
»Yður skjátlast,* mælti Svíinn, »jeg held að
hann sje ekkert að hugsa um það.«
Mjer varð órótt. Hafði jeg verið dreginn á
tálar? Jeg spurði fleiri spurninga og komst að
því, að hann virtist alls eigi hafa slíkt í hyggju,
að giftast á ný, en hafði komið dóttur sinni í
vist og búið um sig að venju piparsveina.
Gerða hafði farið frá honum undir eins og
hann kom heim til Svíþjóðar.
Rá er gestirnir voru farnir, fór jeg til konu
minnar til þess að komast að, hvernig f þessu
lagi. Sterkur grunur var vaknaður í hug mjer.
Jeg spurði hana, hvort hún eða faðir hennar
hefðu nýlega fengið brjef frá Svíþjóð. Milly
roðnaði, og sagðist ekki vita, hvort faðir sinn
hefði fengið brjef.
»Þú veist þá eigi, hvort brúðkaup Ström-
bergs hefir verið haldið?* spurði jeg.
»Nei, jeg veit það eigi, en hygg að svo
sje.«
»Jæja, jeg hjelt annars að þjer væri kunnugt
um að svo er eigi.«
Milly þagði. Mjer fanst jeg Iesa kvíða og
eirðarleysi í svip hennar og varð þungt í hug.
Jeg sagði henni, að einn Svíanna hefði sagt
mjer, að Strömberg væri eigi kvæntur og
hugsaði eigi til þess. Jeg heimtaði að fá að
vita, (ívers vegna hann hefði ritað brjefin, sem
hún sýndi mjer.
Milly fór að gráta og svo lauk að hún ásak-
aði mig um harðýðgi og órjettlæti. Hún var
ógagfusömust allra kvenna, því að ást mín á
annari kom mjer til að vanrækja skyldurnar
við eiginkonu mína. Jeg fór við svo búið.
Jeg sá eftir að hafa verið svo ofsafenginn;
jeg hafði heitið að vera góður eiginraaður, og
jeg ætlaði að halda það heit, ef jeg kæmist
eigi að því, að Milly hefði dregið mig á tálar.
Enn þá hafði jeg aðeins grun um það, og
varð því að bíða frekari sannana.
Margir dagar Iiðu, án þess að við kæmum
að þessu aftur. Jeg áleit að gagnslaust væri
að reyna að leita sannleikans, því að engu
yrði breytt um hagi mína.
Milly hafði sett á sig þóttasvip, og var nú
þur og drembileg í viðmóti við mig.
Þetta var eigi rjetta Ieiðin. Ef MiIIy hefði í
byrjun komið til mín, og iðrandi játað sann-
leikann, þá mundi jeg hafa fyrirgefið henni,
og reynt að sætta mig við það, að jeg hefði
verið dreginn á tálar. Nú reitti þrályndi henn-
ar mig til reiði, og jeg Ijet hart mæta hörðu.
Sinith tók eftir því, að eigi var alt með
feldu milli okkar dóttur hans, en gamli mað-
urinn sagði eigi neitt, hann beið eftir, að það
breyttist.
Þannig Ieið vika, þá fjekk jeg dag nokkurn
brjef frá Svíþjóð; það var frá Strömberg. Þá
er jeg braut upp umslagið duttu innan úr
nokkur brjef, sem voru með rithönd konu
minnar. Innan í var brjef frá Strömberg sjálf-
um, svohljóðandi:
»Kæri svili!
Jeg leyfi mjer að óska yður til hamingju
með hjónaband yðar. Þjer hafið hlotið auð-
ugt gjaforð, og trygt yður glæsilega lífsstöðu,
óskir yðar hafa ræst. Milly hefir hlotið mann
þann, sem hún unni, og tengdafaðir minn
þann tengdason, sem hann taldi hæfastan.
14