Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Side 36

114
NYJAR KVÖLDVÖKUR,
hann þá hafa orðið að ganga skipinu.
Strömberg skuldbatt sig til að greiða upphæð-
ina. Storm fjekk skriflega viðurkenningu bæði
fyrir því og eins hinu, að verða settur á land
í Englandi.
Þá er til Englands kom, fóru skipstjóri og
Storm í land, og er hann hafði fengið fjeð,
skildust þeir. Storm hafði oft komið þangað.
Hann útvegaði sjer fyrst húsnæði og fastrjeð
síðan, að gera sjer einu sinni glaðan dag,
Hann áleit sig nú/auðugan. Hann hjelt þang-
að, sem sjómenn voru vanir að koma og taka
sjer neðan í því. Á leiðinni tók hann eftir
manni, sem veitti honum eftirför, en þá er
hann nam staðar til þess að gefa honum nán-
ari gætur, sneri hann af leið.
Storm gekk inn í veitingahúsið. Hann drakk
drjúgum, en var þó eigi í góðu skapi, því að
honum virlist maðurinn, sem veitti honum
eftirför, sæti í einu horninu og gæfi honum
gætur, og nú mintist hann þess, að hann bar
mikið fje á sjer. Hugði hann, að maðurinn
ætlaði að stela af sjer, og tók því það ráð, að
dvelja eigi lengur. Hann borgaði og varð
þess þá var, að hann var orðinn mjög drukk-
inn. Hann fór burt úr húsinu, en það var
rjett við höfnina. Myrkt var úti og hann gekk
rakleiðis að bryggjunni til þess að svo virtist
sem hann ætlaði út í eitthvert skipið, sem þar
lá. Hann nam staðar og litaðist um. Höfnin
var auð; engan mann að sjá. Storm'hjelt nú(
að öll hætta væri úti og sneri heim á leið,
en þá var skyndilega gripið fyrir kverkar hon-
um, svo að hann kom eigi upp neinu hljóði.
Hann braust fast um, en datt flatur. Maður-
inn, sem ráðist hafði á hann, misti þá takið,
en náði því aftur áður en Storm gat risið á
fætur. Reir áttust nú við þegjandi og Storm
þreif í skegg ræningjans. Rað Iosnaði og
frammi fyrir honum stóð Strömberg skipstjóri.
Petta mundi hann seinast úr bardaganum; svo
mjög var nú hert að hálsi hans, að hann misti
meðvitundina. Þá er hann kom aftur til sjálfs
sín, lá hann í litlu herbergi og voru nokkrir
.menn kringum hann. Skipverji nokkur hafði
heyrt hann detta niður af bryggjunni og dregið
hann upp. Hann hafði kallað á mann, sem
var í nánd, til hjálpar, en sá hafði hraðað sjer
á braut.
Nokkur tími leið þangað til Storm varð
starfsfær aftur. Peningum hans hafði verið stolið
og hann var fjelaus. Honum tókst samt að fá
skiprúm á ameríksku skipi og hjelt með því af
stað til hins nýja heims.
Hann var búinn að fá óbeit á sjóferðum,
og vildi helst fara að vinna að skósmíði á ný
og reyna að hafa upp á Anderson.
Fimm ár liðu, uns hann sneri heimleiðis.
Pá er hann kom aftur til Stokkhólms, leitaði
hann mig uppi og fjekk vinnu hjá mjer^ Hann
tók þá að grafast eftir, hvað orðið væri af
Anderson, og komst þá eftir, að hann hefði
verið sýknaður og ráðist á skip og haldiö burt
frá Stokkhólmi.
Storm eða Sjökvist — hann tók aftur upp
hið rjetta nafn sitt — vann hjá mjer í 2 ár.
Hann var þögull, hófsamur og iðinn, en stöð-
ugt skapþungur. Hann virtist búa yfir ein-
hverju, sem olli honum harma.
Dag nokkurn var þess getið í blöðunum, að
fyrverandi skipstjóri, Strömberg stóreignamað-
ur, hefði keypt námu í Vermalandi, stórhýsi í
Stokkhólmi og ætlaði að flytja heim til Sví-
þjóðar og skipa sess meðal ríkustu verslunar-
manna. Sjökvist náði í blaðið og hann varð
nú kynlegur og órór í skapi.
Að misseri liðnu kom hann dag nokkurn
heim og sagði mjer óttasleginn mjög, að hann
hefði sj^ð Ströjnberg, og áliti sjer best að
fara frá Stokkhólmi, ‘því að ef Strömberg kæm-
ist eftir að hann væri lifandi, mundi hann ef-
laust reyna að koma sjer fyrir kattarnef. Jeg
spurði hann, hvernig því væri varið. Sagði
hann mjer þá, að viðlögðu þagnarheiti, alla
morðsöguna. Jeg mintist þess þá, að þú hafðir
sjeð Ahmell koma út úr húsi Hengels 1. maf,
þá er morðið var framið.
Sjökvist vildi með engu móti vera í Stokk-.
hólmi fyrir hræðslu sakir. Jeg sendi hann þess
vegna til N-kaupangs til frænda okkar og þar