Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 38

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þá er Persson færir honum hina. Pað er
óbærilegt við hann að fást.«
Stúlkan fór. Karl settist á bekk til þess að
sjá hr. Bernharð er hann færi í land.
Að hálfri klukkustund liðinni heyrðist fóta-
tak í þilfarsstiganum, og litlu síðar kom í ljós
maður um fimtugsaldur, hæruskotinn, en bar
sig fyrirmannlega,
Pykt skegg huldi höku hans og vanga og
var grátt að lit eins og hárið. Ennið var hrukk-
ótt og þótt kinnarnar væru holdugar, þá voru
þær mjög bleikar. Augun voru stór og fjörleg.
Maðurinn nam snöggvast staðar og virti
Karl fyrir sjer. Pað var eins og hann ætlaði
að spyrja þennan ókunna mann, hvað hann
væri að hafast að úti á skipinu.
>Ef að maður þessi er Ahrnell,* hugsaði
Karl, »hversu mikið hefir hann þá eigi breyst
á þessurn sextán árum. Jeg verð að komast eft-
ir hinu sanna í þeim efnum.«
Meðan Karl sat í þessum hugleiðingum hafði
Englendingurinn fært sig eftir þilfarinu. Karl
stóð á fætur og náði honum þá er hann var
að stíga í land. Englendingurinn leit við til
unga mannsins, sem kom á eftir honum.
Stundarkorn stóðu þeir samhliða á »land-
göngupallinum.«
»Fyrirgefið hr. Ahrnell, en jeg þarf að ræða
við yður nokkur orð um áríðandi málefni,*
raælti karl á sænsku.
Englendingurinn kiptist við af undrun og
stokkroðnaði en svaraði á ensku:
»Jeg skil ekki mál yðar, herra minn.«
Karl hafði litið hvössum augum á manninn
og tekið eftir svipbrigðum hans; þóttist hann
sjá, að maðurinn segði ósatt, þá er hann full-
yrti, að hann skildi eigi mál Karls.
»Pað ér hann,« hugsaði Karl.
»Ef svo er,« hjelt hann áfram, »þá tölum
við ensku. Pétt jeg sje eigi leikinn í að tala
mál, get eg samt gert mig skiljanlegan. jeg
hjelt samt, að þjer hefðuð eigi gleymt móður-
máli yðar svo mjög, að þjer skiljið eigi, hvað
sagt er á því máli, einkum þá er maður, sem
ann heill yðar, kemur til að veita yðnr hol! ráð.«
Karl sagði þetta á sænsku og svipbrigði
voru auðs* á andliti Englendingsins, þótt hann
svaraði engu.
Eftir stutta þögn hjelt Karl áfram á ensku:
»Par eð jeg veit, hr. Bernharð að þjer þekk-
ið hr. Ahrnell, vil eg biðja yður að ráða
honum til að koma eigi til Svíþjóðar, því að
þar eru þeir menn til, sem staðfest geta að
Anderson skipverji hafi eigi ráðið Hengel bana,
heidur hafi Daníel Ahrnell gert það. Gamla
morðsagan verður þá rifjuð upp og Ahrnell
Iendir í mestu hættu, ef hann verður kærður.
Sje hann í Svíþjóð, þá ráð honum þegar til
að fara úr Iandi, og gæta sín fyrir manni þeim,
sem var ósýnilegur hluthafi í glæpnum.*
»Herra minn, jeg þekki eigi Ahrnel!,* svar-
aði Bernharð kuldalega, »og jeg veit eigi
hvers vegna þjer snúið yður til mín. Jeg er
útlendingur, sem kem nú hingað fyrsta sinni,
og þekki eigi atburði, sem gerst hafa hjer fyr-
ir mörgum árum.«
»Rjett er það, að þetta er fyrsta sinni, sem
hr. Bernharð kemur til Svíþjóðar, en það er
því eigi neitt til fyrirstöðu, að þjer þekkið
land þetta mjög vel og sjer í lagi þá atburði,
sem gerðust í Stokkhólmi fyrir sextán árum.
Pá bjó í sama húsi og Ahrnell, skósmíðasveinn
að nafni Karl, sem var oft í snúningum fyrir
hann. Jeg er drengur þessi. Sextán ár hafa
eigi getað máð minninguna um yður úr hug
mínum; einkanlega minnist jeg þess er jeg sá
yður síðast. Pað var er þjer komuð úr húsi
Hengels seint að kveldi 1. maí 18—.«
Bernharð gekk við hliðina á Karli, og var
sem hann væri á glóðum.
Pá er Karl þagnaði, nam hann staðar og
mælti lágri röddu.
»Hvað er ætlun yðar? Ætlið þjer að knýja
útlending til að selja yður fje í hendur.*
»Herra minn,« svaraði Karl stillilega, »jeg
er Karl Gústavson myndhöggvari. Nafn mitt
hafið þjer eflaust heyrt, því að Englandsdrotn-
ing hefir keypt þær marmaramyndir sem jeg
smíðaði og sem ensku blöðin hafa mikið rætt
nm. Ætlan mín er eigi að ná gulli yðar, en