Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 49

-
NÝJAR KVÓLDVÖKUR.
127
ervu höfuð mitt?« mælti hann. Er það ekki
fagurt?*
»Pað er líkt henni,« svaraði Sylvía.
»Pað er hún — og þó eigi,« mælti Karl
og brosti.
»Að hverju leyti er það eigi hún?« spurði
Sylvía.
»Petta andlit líktist ásýnd Gerðu, eins og
hún hlaut að vera útlits, þá er hún hafði aflað
sjer frægðar og sjálfstæðis með starfi sínu, og
fann með sjálfri sjer, að hún hafði sigrast á
skorti, örbyrgð og niðurlægingu. Baráttunni
við örðugléika lífsins er lokið, sigurinn er henn-
ar. En draumásælu hjartans skortir. Það er eigi
Gerða — hin ágæta eiginkona, en það er Gerða
— hin frábæra listakona.
»Þú elskar hina síðarnefndu og ætlar að
minnast hennar, en eigi hinnar fyrnefndu,«
mælti Sylvía.
»Hin hamingjusaraa eiginkona var eigi mín,
og jeg hefi hvorki rjett til að hugsa um hana
nje elska. Listakonan Oerða, sem með starfi
sínu og þrautseigju hefir aflað sjer frægðar og
sjálfstæðis, hana mun hjarta mitt aldrei hætta
að elska.<
»Aldrei,« tók Sylvía upp eftir honum og
horfði á hann.
Hann greip hönd Sylvfu, þrýsti hana og mælti:
»Tíminn og árin munu leggja hina kælandi
mund sína á tilfinningarnar, en tíminn mun
aldrei má úr huga mjer ást þá, sem eg bar
til biðjandi meyjarinnar minnar. Hún var og
er hin hreinasta og fegursta opinberun lista-
mannsins.
»Já, listamannsins, en hún var hjarta manns-
ins einkis virði,« hvíslaði Sylvía.
»Hvers vegna er Sylvía eigi hreinskilin sem
fyr? Jeg elska að lesa í hug hennar og hjarta.
Tilfinningar þess hefi jeg reynt að móta í
marmara.*
»En þetta hjarta er veikt hjarta,* mælti Syl-
vfa og brosti gegnum tárin.
»Þú grætur,« mælti Karl og laut niður að
henni.
»Já, jeg græt, bæði af sársauka og gleði.
Af gleði yfir því að vera enn þá fyrirmynd þín,
af sorg yfir því að njóta eigi ástar þinnar. Pú
hefir óskað eftir að lesa í hjarta mjer, það skal
þjer leyft. Jeg hefi alla daga elskað þig. Jeg
ferðaðist, en mynd þín fylgdi mjer eftir. Jeg
sneri heim aftur og þú varst mjer nærri þvi alt.
Leiðir okkar skildust. Ár liðu svo við sáumst
ekki, en sál þín ræddi við mig í brjefum þín-
um; þú varst og hjelst áfram að vera einvaldur
í hjarta mínu. Ár liðu og við hittumst aftur
og nú ætla jeg að hætta að vera fyrirmynd
þín og verða hamingja þín.«
Sylvía þagnaði. Karl vafði handleggnum um
mitti hennar og hrópaði:
»Pú varst draumsjón listamannsins, Sylvía.
Á þessari stundu ertu hamingja mannsins, eina
sanna ástarþrá hans. Vertu hinn góði engill
mannsins, eins og þú hefir verið leiðarstjarna
listamannsins.*
Sylvía hallaði höfðinu að brjósti hans og
Karl þrýsti henni að hjarta sér.
Hvílíkir dagar vikur og mánuðir, fullir ástar
hamingju og fegurðar. Loksins kom haustið
og með því komu Richard og Gerða heim,
og brúðkaup Karls og Sylvíu var haldið.
Tíu ár eru liðin síðan Karl Gústavson kvænt-
ist Sylvfu.
Tíu ár liðin síðan Richard Schneider háskóla-
kennari kom úr Ítalíuförinni 'og settist að f
Svíþjóð.
Karl Gústavson bjó áfram í húsi háskóla-
kennarans, sem nú var eign hans, og hamingj-
an hafði stöðugt brosað við honum, svo að
árin liðu sem dagar. Hann var nú einnig há-
skólakennari, og hin fagra eiginkona hans var
stöðugt fyrirmynd sú, sem bljes honum í brjóst
háfleygum hugmyndum, Richard bjó ásamt
fjölskyldu sinni upp í sveit. Hann hafði keypt
stórt óðalssetur, Brofors að nafni, og þar lifði
hann hamingjusömu lífi.
Pað var f nóvember. Eldur logaði glatt á
arni, og fyrir framan hann sat Gerða Schneider
að kveldi dags í salnum á Brofors, og sagði