Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 54

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þeir góðum gáfum gæddir, og það væri skaði,
ef þeir væru látnir þroskast líkamiega á kostn-
að andans.<
>Jeg hefi það líka í huga, herra minn, og
jeg hefi ákveðið, að þeir skuli fara í góðan
skóla . . . jeg hefi mína eigiti hugmynd um
það . . . en hvað kvöldið er fagurt! . . . og
tunglið er þá að koma þarna upp . . , jeg
held að í dag sje fult tungl.«
Við stóðum kyrrir um stund og horfðum
yfir landiö, sem í þessu kvöldskini var mjög
fagurt. Víðáttumiklir, grænir vellir, sem í fjar-
lægð takmörkuðust af laufguðum trjánum, líkt-
ust mjög vatnsflöt í þessari óskýru birtu; yfir
vellina hvolfdist alheiður, dimmbiár himininn
og kom tunglið upp öðrum megin sjóndeild-
arhringsins, en beint á móti dró meira og
meira úr eldrauðum bjarma hinnar hnígandi
sólar. Loftið var svalt og hressandi eftir hita
dagsins.
»Nemið staðar!« kallaði faðirinn til sona
sinna. »Lausir! Setjist þið niður og horfið á
hve máninn er fagur.*
Við gengum hægt áfram, og náðum drengj-
unum. »Herra!« hóf maðurinn máls aftur,
þegar við vorum seslir í grasið og störðum á
eldrauða kringluna, »þjer sögðust áðan ætla
til St. James. Má jeg spyrja, hvað þjer ætlið
að gera þangað? — Fyrirgefið að jeg spyr
svo djarft, en jeg hugsa, að fyrst jeg hefi enga
ástæðu til að dylja hvert erindi jeg hefi þang-
að, þá sje sama að segja um aðra.« Hann
sagði þetta svo blátt áfram og góðlátlega, að
jeg gat ómögulega þykst við, þó forvitnin
skini út úr manninum. Jeg svaraði því: »Jæja,
fyrst þjer hrósið yður af einlægni yðar, þá
byrjið og segið mjer, hvað þjer heitið, og
hVert erindi þjer eigið þangað/ þá skal jeg
jafnskjótt fylgja dæmi yðar.«
»Jú, það er mjög einfalt og fljótsagt. Jeg
er, eins og þjer sjáið, sem stendur farandsali
og heiti Phillips. Petta eru báðir synir mínir,
Bob og William, og það sem þjer sjáið þarna
á vagninum er alt lausafje mitt. St. James er
einn af þeim stöðum, sem jeg er vanur að
gera verzlun, á, því jeg hefi sjerstakt leyfi til
að koma þangað einstöku sinnum.«
»Jeg skal verða eins stuttorður og þjer,«
svaraði jeg; »jeg er læknir, og heiti G . . .
Jeg ferðast að gamni mínu og mjer til fróð-
leiks, og heimsæki vitfirringahæli hvar sem jeg
finn þau, því jeg hefi það sem kallað er með-
aumkvun með vesalingunum, sem tærast í þess-
um hælum. St. James er eitthvert hið frægasta
þeirrar tegundar, og jeg vænti þess því, að
komast þar að nýjum fróðleik og gera lær-
dómsrikar athuganir.« Jeg leit undrandi á mann-
inn, sem jeg sagði þetta við, — hann glápti
á mig með opnum munni, og augu hans
störðu hálf undrandi og hálf ánægð á andlit
mitt. Pegar jeg lauk máli mínu, rumdi í hon-
um, í þetta skifti með sorgarhreim.
»Er það nokkuð undarlegt? Pjer virðist
furða yður?«
»Furða mig, herra? Hví þá? Par sem vit-
firringar eru, hljóta líka, guði sje Iof, læknar
að vera, sem reyna að lækna þá; en það
hlýtur að vera mjög erfitt, en þó jafnframt
mjðg hugnæmt verk, hm!«
»Jú, vissulega mjög hugðnæmt, en jafnframt
mentandi.*
»Og það er líka góðverk, að veita slíkum
vesalingum vitið aftur.«
»Já«, svaraði jeg, »en við skulum haldaáfram,
annars komum við of seint.«
Við lögðum strax af stað; en við höfðum
skamt farið, þegar Phillips tók afturtil máls.
>Að því er jeg best veit,« sagði hann, »er
þar margt eftirtektaverðra sjúklinga. Jeg býst við,
að þjer kynnist þar meðal annara vitfirringsins frá
St. James.« Orð þessi, sem í sjálfu sjer voru
blátt áfram, voru þannig sögð, að eitthvað
virtist falið bak við þau.
»Hver er vitfirringurinn frá St. James?«
»Maður sem er brjálaður, herra minn, eins
og svo margir aðrir þar í húsinu. Meira veit
jeg ekki.«
»En þjer uefnduð hann vitfirringinn frá St.
James — hvers vegna?«
»Það veit jeg heldur ekki; en i St. James hafa