Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 56

134
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
um rjett komnir,« hvíslaði Will. Við hjálpuð-
um nú drengjunum með vagninn, því upp
brekku var að fara. Eftir nokkrar mínútur vor-
um við komnir upp á brekkubrúnina og kom-
um þá á aðalþjóðveg, sem var mjög breið-
ur og voru trje gróðursett fram með honum
eins og í Þýskalandi. Tunglið var nú komið
upp og varpaði skínandi birtu sinni yfir land-
ið fram undan okkur. Á að giska skotlengt í
burtu fjell tunglsljósið á óvenjulega langt hvít-
málað hús, Pað lá í djúpu og breiðu gili og
var að nokkru hulið stórum trjárunnum. Að
því er best varð sjeð, vegna trjánna, voru allar
þrjár hæðir hússins eins upplýstar, og gerði
það húsið enn þá vingjarnlegra í hinu Ijóm-
andi tunglsljósi. Fyrir framan húsið var allstór
trjágarður, og sá jeg ekki betur en hvítmálaðir
bekkir væru á víð og dreif milli trjánna. Alt í
kringum garðinn var hár múrveggur, og stóðu
smáhús eða turnar með jöfnu millibili rjett við
vegginn, og skein dauft Ijós út um kringlótta
gluggana. Utan við vegginn sást glitta í skurð
fullann af vatni, og voru brýr yfir hann frá
hverjum turni. Retta var því ekki ósvipað víð-
áttumiklu , alveg víggirtu vígi. Jeg tók þó
ekki eftir þessu öllu í einu, því athygli mín
beindist öll að undarlegu framferði samferða-
manna minna, einkum þess elsta. Varla vorum
við komnir upp á hæðina, sem húsið sást af,
þegar hann hrópaði með rödd, sem bæði var
gleði, og sorgarblandin:
»Ó! þarna er þá St. James gamla!« Um
leið gaf hann sonum sínum bendingu, sem
þeir skildu samstundis og hlýddu. Peir tóku
allir ofan, horfðu til hússins og fóru með bæn
í lágum hljóðum. Petta atvik var í kyrðinni,
sem ríkti umhverfis okkur einkar hátíðlegt og
hrærandi. Jeg stóð grafkyr við hlið þeirra
og truflaði ekki. Þegar bæninni var lokið, og
húfurnar voru aftur komnar á sinn stað, kross-
lagði faðirinn hendurnar á brjósti sjer, studdi
hökuna á hægri hendi og horfði með upp-
gerðarlausri hrygð steinþegjandi á húsið, Þegar
hann um stund hafði staðið þannig, lyfti hann
höfðinu, djúpt andvarp leið frá hvelfdu brjósti
hans, og hann mælti fyrir munni sjer, svo varla
heyrðist:
»Pá er jeg aftur kominn til hans — guð
gefi, að það verði bráðum í síðasta sinn!«
»Átt þú ættingja eða vin í húsi þessu, Pill-
ips?« spurði jeg, um leið og jeg kom laust
við handlegg hans.
»Ættingja! Nei,« svaraði hann og hristi
hryggur höfuðið, »en vin . . , vin . , . já,
svo er víst . . . jeg er einn vinur hans hjer
. . . Já, herra, jeg á vin þarna niður frá.«
»Og er hann meðal þeirra sjúku eða heil-
brigðu?« En þá heyrði jeg hið tvíræða hm,
sem hann svaraði mjer með, þegar jeg vildi
fá ákveðið svar. í þetta sinn bætti hann þó
við, en hikandi og á báðum áttum: »Sá, sem
jeg á við, er meðal hinna sjúku.«
»Pá hafið þjer áðan beðið fyrir honum!«
»Já, það gérði jeg, herra — en þó svo
væri ekki, bið jeg ætíð til guðs, þegar jeg sje
þetta hryggilega hæli, að hann haldi hendi sinni
yfir viti mínu og minna, því . . , vissulega,
herra, er engin ógæfa meiri, en að missa það.
Og, drengir,« hrópaði hann alt í einu hátt,
eins og hann vaknaði af draumi, »þrífið um
stöngina og af stað! Pað verður flugljett suður
brekkurnar.«
Pað leið heldur ekki á löngu, uns við kom-
um að einni trjebrúnni, sem lá yfir allbreiðan
skurð, að hliði í múrinum, sem var lokað með
sterku járnhliði, eins og inngangur í riddara-
borg.
»Pað er engu Iíkara, en við sjeum á leið-
inni inn í vígi,« sagði jeg og benti á hliðið
og skurðinn.
»Bíðið ögn við, herra, bara örlítið, þá sjáið
þjer annað og meira; fyrst koma tvær aðrar
brýr og því næst tuttugu feta hái múrinn með
spjótsoddum ofan á.«
»Petta trausta vígi er alt öðruvísi, en jeg
bjóst við,« svaraði jeg »það gerir ráð fyrir
ótta, sem jeg skil alls ekki . . . «
»Skiljið þjer það ekki, herra? Menn óttast
að þeir strjúki. En síðan þessar brýr og múr-
ar voru gerðir, siðan þessir eftirlitismenn og