Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 60

138
NÝJAR KVÖUDVÖKUR.
stórir iðgrænir grasfletir og unaðslegir blóm-
reitir; meðfram bugðóttum gangstígunum voru
ýmist buksbómsrunnar eða ilmandi lávendils-
runnar. Allsstaðar voru smáir og 6tórir lauf-
skálar með borðum og bekkjum og auk þcss
voru allavega lagaðir bekkir hjer og þar, ýmist
undir ilmandi runni eða við rætur geisistórra
trjáa. Var auðsjeð af þeim, að meistarinn hafði
bæði haft auga fyrir fegurð og þægindum í
útjaðri garðsins voru blómlegir vínviðarrunnar,
ssm skýldu alveg hinum háa múrvegg, er um-
kringdi alt hælið; en í miðju þessa unaðslega
svæðis var gosbrunnur, er þeytti vatninu þrjá-
tfu fet í loft upp. Hann fjekk næringu frá
sundlauginni í baðhúsinu; frá henni lágu líka
leðurslöngur um allan garðinn, að sumu leyti
tii að vökva hann, og að öðru leyti til að
hreinsa loftið og kæla það, þegar hitar gengu.
Pessi hluti hælisins var gerður til þess að
skemta og hressa íbúana; en að húsabaki lá
miklu stærri, stórfagur trjágarður, sém jeg áður
hefi minst á. í honum voru ýmsir leikvellir
handa sjúklingunum, aðskildir með runnum
og gerðum, fimleikavellir og svæði til að vinna
þau verk á, sem hjálpuðu til við lækninguna.
Fyrst kom maður auga á stóran flöt, sem að-
eins var notaður til að höggva eldivið á. Á
honum var stórt skýli, sem viðurinn og ýms
verkfæri voru geymd í. — Viðarhögg er alls-
staðar talin afbragðs vinna handa vitfirringum.
Rjett hjá var hin svonefnda rennibraut, stórt
svæði, þakið mjúkum sandi. Þar toguðust'sjúk-
lingarnir á til að skemta sjer, og tii þess að
reyna kraftana, þar hlupu þeir kapphlaup, glímdu
og stukku. Rar næst var keiluflöturinn, sem
mjög var sóttur og mikið fjör var á. Hann
skildi rennibrautina frá velli þeim, er knatt-
leikir voru leiknir á. Sá völlur var einn af
uppáhaldsstöðum sjúklinganna og þaðan kváðu
ætíð við háværar raddir og hláturskjöll. Upp
að honum lá skilmningaflöturinn, þar sem not-
uð voru vopn úr trje og tágum. Aðeins ein-
stöku sjúklingur fjekk að nota algeng vopn og
þá undir sjerstöku eftirliti og tilsögn æfðra kenn-
ara. Pá kom fimleikavöllurinn, sem mjög
C
var í hávegum hafður, enda mátti þar sjá hin
furðulegustu fimleikabrögð og hin ótrúlegustu
snarræði og líkamsfimni; og margir voru þar
hreinir listamenn. Næstur var skeiðvöllurinn.
Yfir honum var þak á vétrum, því vel var sjeð
fyrir þessari ágætu líkamsíþrótt, og þar sá jeg
þá þolinmóðustu hesta, sem eg nokkurntíma
hefi sjeð. Rjett við voru ágæt hesthús handa
reiðskjótunum. Fyrir handan þennan leikvöll
var matjurta- og ávaxtagarður, sem Ijet hæl-
inu í tje hið besta grænmeti og aldini. F*eir
voru að mestu leyti ræktaðir af vitfirringunum
sjálfum, þó tveir garðyrkjumenn hefðu umsjón
með verkinu. Pað er staðreynd, að flestir vit-
firringar hafa gleði mikla af léttri jarðræktar-
vinnu. Engan 'þurfti með valdi að reka til vinnu
þessarar, því altaf buðust fleiri en hægt var
að koma fyrir. Bæði karlar og konur unnu
þarna jöfnum höndum. Karlmennirnir stungu
upp, óku hjólbörum, plægðu og hervuðu.
Konurnar gróðusettu, vökvuðu og hlúðu að
plöntunum; þó unnu kynin aldrei á sama tíma
og sama stað í einu. Eg varð bæði glaður
og hissa, að sjá alt þetta og gat ekki látið hjá
líða, að láta aðdáun mína í Ijósi við forstjór-
ann, Hann brosti glaðlega og virtist vera á-
nægður af athugasemdum mínum, og jeg fjekk
að vita hjá honum, að alt þetta var orðið til
smátt og smátt, og það væri áriega stækkað
og bætt eftir föngum.
»En hvernig fáið þið kostnaðinn endur-
greiddann, herra?« spurði jeg
»Það er okkur síst áhyggjuefni. Rjer sjáið,
að vitfirringarnir vinna og vinna vel; á meðal
þeirra eru aðeins fáir letingjar, sem við auð-
veldlega gerum bæði iðna og ástundunarsama
með því, að neita þeim um einhverja uppá-
halds afþreyingu, uns þeir láta undan. En þó
þessu væri nú ekki þannig varið, þá gæti hæl-
ið samt greitt alla vinnuna úr sjálfs sín vasa,
því það skuluð þjer vita, að hælið er fyrst og
fremst búið mjög vel út af ríkinu, og auk þess
hefir það með minningarsjóðum og gjöfum frá
ýmsum vinum sínum, safnað svo sterkum sjóði,
að það getur launað starfsmönnum sínum svo