Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 63

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
141
»Segið heldur að jeg finni það á mjer, að
tappi muni springa úr flösku, því annars hefði
jeg ekki komið svona mátulega.'c
Þetta var í fyrsta sinn sem jeg heyrði prest-
inn tala við forstjórann, og jeg heyrði á þeim,
að þeir mundu góðir vinir. Samtalið hjelt á-
fram um stund á sama hátt, og jegheyrði það
á öllu, að Bromfield var enginn durgur. Síðar
sannfærði reynslan mig um það, að þessi skoð-
un mín var rjett.
Hann var annars mjög frumlegur maður,
sem ekki Ifktist presti hið minsta, ef undan var
skilið hár, flibbi og hálsbindi, svart klæðisvest-
ið og síðprestshempan. Bramfield hafði aldrei
verið gefinn fyrir vísindalegar iðkanir, og nú
virtist hann ætla að helga Epikur og kenningu
hans það sem eftir var af hans dýrmæta lífi.
Fyr meir hafði hann verið frægur prjedikari í
enskum kaupstað, en hann hafði orðið að yfir-
gefa það feita brauð, einhverra hluta vegna, og
fara eftir konungsboði, sem ómögulegt var að
komast undan, út á skip, sem fara átti í þriggja
ára rannsóknarferð umhverfis jörðina. Bramfield
hafði heldur kosið þriggja ára vist á sjónum,
en jafn langa dvöl á verri stað. Þegar reynslu-
tími þessi var liðinn, sneri hinn góði maður
aftur til Englands, og það var ekkert undur,
þó hann hefði Iítt támist við svo langa dvöl
meðal villimanna. Það leið því ekki á löngu,
uns hann varð að segja si£ úr þjónustu flota
hennar hátignar. Nú var framtíðin honum lok-
uð; en himininn, sem ætíð verndar sína, kom
því þannig fyrir, að góðkunningi hans, sem
hafði sömu lífsskoðun, haföi svo mikil völd,
að hann gat sjeð til þess, að gera hann að
presti við vitfirringahæli í afskektum sveitabæ.
Par kom hann sjer svo vel, að hann með hjálp
vinar síns. komst að í St. James. Fljótfærni hans
breyttist smám saman, og hann rækti köllun
sína nú svo skynsamlega og samviskusamlega,
að ekki varð að fundið. Engu að síður þótti
honuin enn þá gaman að lífi og fjöri, og eins
og ósvikinn prestur Iiðinna tima hafði hann
unun af að fara á veiðar og sitja við gott borð.
Eg skeinti mjer við öll þau æfintýri, er hann
á ferðum sínum hafði koaiist í, og við frásögn
hans um alla þá, sem hann hafði snúið til
betri vegar; — en hvort hann hafði snúið heið-
ingjum til kristni eða öfugt, skal jeg ekki segja,
því þegar jeg spurði hann um það, hló hann
hjartanlega og hjelt, að við skildum hvorn ann-
an sæmilega vel eflir hálfrar stundar viðkynn-
ingu. Hann var annars verulega mælskur,
°g ÍeS ge* vel hugsað mjer, að hann með
glaðværð sinni og góðum vilja hafi verið þarna
á rjettum stað. Að afloknum morgunverði
tóku forstjórinn og presturinn til daglegrar iðju
sinnar, og jeg fór upp á- herbergi mitt, þar
sem jeg þó ekki var lengi einn, því þeir Lo-
renzen, yfirlæknir, og Derby, aðstoðarlæknir,
heimsóttu mig. Ekki leið heldur á löngu, uns
við vorum í fjörugum samræðum um það mál,
sem við allir höfðum mestan áhuga á, nefnilega
meðferð sinnisveikra. Lorenzen var fæddur í
Englandi, en átti ætt sína að rekja til ríkra
kaupmanna, sem höfðu búið í Lúbeck, Hann
var allhár maður vexti, virðulegur ásýndum og
um 48 ára gamall. Andlitsdrættir hans voru
alvarlegir, en yfirleitt vingjarnlegir og viðfeldnir,
og hann var bæði ákveðinn og skýr í máli;
þegar hann talaði lýsti alúð og mildi úr aug-
um hans og andlitsdráttum, svo hann var í
mínum augum það, setn læknir á að vera, sem
á að rækja svo heiðarlegt og þýðingarmikið
starf: rólegur og yfirvegandi, mildur og alvar-
legur. Pó hann væri hér því nær ofhlaðinn
starfi, fylgdi hann þó fullkomlega með hinum
djörfu, nýrri skoðunum í þessum umfangsmiklu
vísindum. Hann las á næturnar, þegar allir
sváfu, og var tekinn til að vinna áður en
nokkur kom á fætur.
Aðstoðarlæknirinn, Derby, var alveg gagn-
stæður honum, bæði í vísindalegum skoðunum
og útliti. Ytra útlit hans og klæðnaður var eft-
irtektaverður og einkennilegur, því haun gekk
stöðugt í Ijósbláum kjól með stórutn gyltum
hnöppum, nankinsbuxum, mislitu atlaskvesti og
með mjótt, svart silkibindi um hálsinn, sem
að litlu leyti skýldi afarháum flibba, sem huldi
því nær lítið andlit haus, og gægðist frammjótt,