Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 65

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
143
Sidney!. . . Þarna kemur herra Sidney! Eða!
þetta hefir Sidney sagt! og þetta hefir Sidney
gert o. s. frv. o. s. frv.«
»Já, nú, nú, það sannar, að hann bann að
vinna tiltrú manna hér.«
»Já, áreiðanlega, þjer megið bðlva yður upp á
það, og það í mesta máta! Hann drotnar yfir
öllum sjúklingunum, og ef þeir væru ekki vit-
lausir áður, þá held jeg, að þeir yrðu það af
ást til hans! Pegar einhver vill ekki gera það,
sem hann á að gera, og hótanir eða bænir
duga ekkert, þá þarf Sidney aðeins að láta
sjá sig. Hvað er að? spyr hann; það er þetta
eða hitt, herra Sidney! Gerðu þetta ekki, Tóm-
as, segir hann, eða, gerðu það, Tómas, segir
hann aðeins, og Tómas gerir það samstundis!
Já, það getið þjer sjeð daglega með eigin aug-
um.«
»F*að sannar aftur, að hann hefir mikið vald
yfir þeim, sem umgangast hann, á einn eða
annan hátt.«
»Já, alveg rjett, og það sannar líka, að hann
hefir meira vald yfir þeim, en við ... fjandinn
hafi hann.«
»Þið verðið að reyna að breyta því!«
»Breyta! jú, takk! Reyna að breyta því —
þjer virðist vera maður, sem ekki er að humma
við það . . . —«
»Rólegir, starfsbróðir,« sagði jeg brosandi,
»jeg játa fúslega, að mjer er vel við, að »humma«
ekki; en segið mjer hver er hann eiginlega, og
hvaða sinnisveiki gengur að honum? Það er
ekki hægt að sjá það á honum, að hann sje
nokkurn hlut veikur.*
»Já, það er nú einmitt það . . . og þó er
alt vitlaust, þegar hann byrjar!. . . Hver hann
er? jú, jeg ætti að vila það sjálfur; en það
dugar ekki. Okkar á milli; þá veit forstjórinn
það ekki vei sjálfur; hann hefir aðeins fengið
ákveðnar fyrirskipanir viðvíkjandi honum.«
»Hve lengi hefir hann verið hjer?«
»Fjögur ár.«
»Fjögur ár!« hrópaði jeg undrandi, »og ekki
heilbrigður enn þá!«
»Það lagast, hann er á góðum batavegi,
herra! Annars er hann undarlegur maður ....
og sjúkdómurinn er mjög flókinn .... enginn
dauðlegur botnar í því .... hann er sjúkur af
tímabils reiðiköstum, nefnilega, og á rrrilli er
hann alveg rólegur og óbrjálaður, og besti og
friðsamasti maður, sem hugsast getur. i . «
»En hvernig misti hann þá vitið? Hver var
ástæðan?«
»Hm, þjer spyrjið um mikið og viljið vita
mikið . . . En hjer veit énginn það . .. og nú
fær hann köstin miklu sjaldnar.«
»En hafa þeir, sem fluttu hann hingað, ekki
getað gefið neinar upplýsingar um upphaf veiki
hans.«
»Það er mjer ekki kunnugt, herra . . , þær
eftirgrenslanir koma mjer ekki við . . . Að því
er jeg best veit, veit enginn neitt um það.
Hann sjálfan er ekki hægt að spyrja um það,
því þá setur hann sig strax á háan hest....
Hann hlær bara að manni. . . . Jú, jeg fullvissa
yður um, herra, að hann er margoft búinri að
hlæja að okkur, beinlínis hæðast að okkur . . .
Það er versta tegund geðveiki, á þennan hátt
er ekki hægt að gera sjer nokkra von um bata,«
»Hvernig hafið þið þá farið með hann, ef
jeg mætti spyrja?*
»Hm, hvernig ætti maður svo sem að fara
öðruvísi með hann en aðra, sem eru óðir: Það
verður að beita valdi!«
»Hvað þá?«
»Já, það er auðvitað . . . Þjer ættuð bara
að sjá hann, þegar hann fær köstin! Þegar
hann er qfmenuilegur ræður hann við sex, og
þegar hann fær æði, getur hann gjarna haft
tíu á samviskunni. Drottinn minn! Jeg gleymi
aldrei þeim degi, þegar hatin kom hjer og við
í fyrsta sinn höfðum þann heiður — o, vei!
Jeg var einmitt viðstaddur með Lorenzen og
nokkrum hraustum mönnum, þegar hann vakn-
aði af þeim svefni, sem hann hafði fallið í. —
Hvar er jeg? Hvað viljið þjer mjer, mínir
herrar? Og þegar hann sá, að hann var bund-
inn með ól yfir brjóstið, sleit hann hana á
augabragði, herra, og það var spáný ól! og
svo rjeðist hann á okkur! Jú, nú hófust hlaup