Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 69

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
147
það lá beint í orðum hans og svíp, að jeg
hlyti að hafa heyrt talað um, að hann væri
einn af vitfirringunum í St. James.
ípjer eruð mjög nærgælnir að minnast mín
síðan í gærkvöldi,« svaraði jeg, eins og jeg
vildi losna við hann; »en ef það, sem þá var
rætt um, er yður eins hugnæmt og mjer, þá
vona jeg að geta enn heyrt álit yðar.«
»Pjer hittið á heitustu ósk mína, herra minn,«
svaraði hann og kinkaði kolli vingjarnlega; »jeg
vona, að fólk hjer leyfi mjer að tengjast yður
vináttuböndum af því þjer eruð ókunnugur,
en bæði andi minn og hjarta þarfnast þess.«
Orðin: »fólk hjer Ieyfi,« voru sögð með
einkennilegri áherslu og dráttum kringum munn-
inn, sem ekki voru langt frá að vera hæðnis-
legir.
»Jeg hefi heyrt, að þjer verðið hjer langan
tfma?« spurði hann, og leit rannsakandi á mig
með stórum, tindrandi augum. ’
»Pað er ætlun mín! Jeg hygg jeg verði hjer
að minsta kosti í fjórar vikur.«
Sidney kinkaði kolli; því næst leit hann
niður fyrir sig og sagði hálfhátt, eins og við
sjálfan sig: — »Fjórar vikur, það er sæmileg-
ur tími!«
»Já, að vísu,« svaraði jeg hátt, »enþó langt
frá því nægur til þess að jeg komist að öllu
því, sem jeg er hingað komninntil að vita.«
Pessi orð, sem jeg sagði áherslulaust, virtist
hafa gagnstæða áhrif á hann; hann leit aftur á
mig með undrunarsvip, nærri steinhissa. »Til
hvers eruð þjer komnir?« spurði hann hvat-
lega.
»Til þess að safna reynslu,« var svarmitt; »en
einnig til þess að sýna hluttekningu, og, ef
mögulegt er — vekja hluttekningu,* bætti jeg
við, þegar jeg sá skugga bregða fyrir á enni
hans.
»Ha, hluttekningu!* svaraði hann brosandi.
»Það er fagurt orð! — Mig hefir lengi langað
til að kynnast lækni, sem hefði hluttekningu
með — sjúklingunum.«
»Hvað þá, hafið þjer ekki orðið hennnar
aðnjótandi? Jeg hjelt þó, að Lorenzen yfirlæknir
vildi þeim vel, sem eru undir hans hendi.«
• Hann vill vel . . . já vissulega á sinn hátt,
en hann er ekki laus við afglöp, sem síðar
meir geta komið honum í koll.« Hann nam
staðar og horfði spyrjandi á mig. Mjer datt nú
í fyrsta sinn í hug að jeg talaði við mann,
sem fjekk æðisköst, því hingað til höfðw orð
hans og æði verið þannig, að jeg hafði stein-
gleymt því að jeg talaði við »vitfirringinn frá
St James«. En í orðum hans og ménningu
þeirra lá svo áköf ástríða, sem ytri ró hans
skýldi að vísu, en sem minti mig á það, sem
Derby hafði sagt mjer um hann. En hann sneri
máli sínu svo beint að mjer, að jeg komst ekki
hjá því að færast undan.
»Læknir verður að vera aðgætinn,* sagði
jeg, »og um fram alla Lorenzen yfirlæknir;
hann hefir erfiðri skyldu að gegna, og gegnir
henni, held jeg, með alúð og ákafa. En hann
er ekki óskeikull, fremur en aðrir, og því má
aldrei gleyma að dæma aðra vægt, þegar alíkur
maður er dæmdur.»
»Þjer hafið rjett að mæla þannig; en á
þessu augnabliki gerið þjer nokkuð, sem hann
aldrei hefir gert, að minsta kosti ekki við mig
— og út á það sét jeg.«
»Og má jeg spyrja hvað það er?Hváð geri
jeg?«
»Pjer komið upp um hluttekningu, sem kem-
ur frá hjartanu, og eruð nógu einlægur að tala
við — hvi skyldi jeg ekki segja það? — vit-
firring, eins og við mann, sem aldrei hefir
vikið hársbreidd frá vegi heilbrigðar akyn-
semi.«
Jeg varð hálfgert í vandræðum — þetta
var efni, sem jeg ógjarnan vildi hreyfa við.
Jeg hneigði mig og svaraði hvatlega:
»Hví skyldi jeg ekki hafa hluttekningu með
yður og vera einlægur? Til þess hefi jeg þús-
und ástæður.*
»Púsund?« greip hann fram í fyrir mjer.
»Já, og þar á meða! eina eða tvær, sem
19*