Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 70

148
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hafa það í för með sjer, að mjer þykir vænt
ura nálægð yðar.«
«Og hverjar gætu þær verið?« spurði hann
ákafur. Jeg reyndi að skýla geðshræringn minni
bak við uppgerðar rðsemi og kæruleysi, og
veit ekki hvort mjer hepnaðist það, en svo
mikið er víst, að jeg svaraði kuldalega, þó
ekki óvingjarnlega,
^Rjer talið meðal annars þýsku svo hreint
og óbjagað, að jeg hlýt að halda að þjer haf-
ið lært málið á Þýskalandi.*
»Ah, er yður alvara? Já þjer getið haft rjett
fyrir yður — jeg hefi verið f Rýskalandi —
en jeg hefi lika frá fæðingu haft þýskan fóstra,*
bætti hann við með svo undarlega sorgblönd-
um svip, að jeg dauðkendi í brjósti um hann
aftur.
»Hafið þjer verið í Rýskalandi?* endurtók
jeg vingjarnlega; »mjer er það mjög kært —
við skulum masa ögn saman um það.«
Hann leit aftur á mig með eftirtekt og ránn-
sakandi. Pað var auðsjeð, að jeg hafði gert
hann hikandi með þessum skapskiftingum mín-
um; þetta hrygði mig og jeg reyndi á allan
hátt að draga úr áhrifunum.
»Við skulum fara þessa leið,« sagði hann og
leiddi mig með sjer, »ekki þessa þarna . . .
hjer er rólegra . . . hvað viljið þjer vita hjá
mjer?«
»Jeg vil fyrst ná trausti yðar aftur, sem jeg
hafði því nær mist,« svaraði jeg. Hann leit á
mig og brosti.
»Parna er það!« sagði hann og rjetti mjer
hendina. »Það var sjálfum yður kenna, því
þjer leidduð mig á ranga leið eitt augnablik
. . . jeg held þó ekki, að jeg hafi misskilið
yður.«
»Og jeg yður ekki heldur.* Um leið og jeg
sagði þetta, mætti jeg svo saklausu spyrjandi
tilliti, jeg get vel sagt barnslegu þakklætistilliti,
að samhygð mín með honum óx hraðfara.
»Pjer hafið sem sje verið í Pýskalandi,« hóf
jeg aftur til máls.
»Já, herra minn, í þrjú ár, fegurstu ár æfi
minnar. Jeg sagi jiau fagunrin, jiví j*g var
ungur, sterkur og gæfumaður, og jeg þekti þá
ekki skuggahlið heimsins.*
»Haldið áfram,« mælti jeg, því jeg sá, að
skugga bar fyrir á fögru andlitinu
»Já, í þrjú ár! hve fögur voru þau þrjú ár
ekki! Pvílík gæfa, ef jeg hefði alt af getað
verið þar! en jeg varð því miður að yfirgefa
það.«
»Hvers vegna sneruð þjer til föðurlands yð-
ar aftur, þegar dvölin í Pýskalandi var yður
svo dýrmæt?*
»Hm! Maður getur ekki alt gert að óskum
sínum, jafnvel þó um mikið sjálfræði sje að
ræða. Pað er eitt orð hjer í heimi, sem jeg
hefi hatað eins ákaft og syndina, og það er —
þvingun. Heimilisástæður neyddu mig til að
yfirgefa Pýskaland. Pvílík hrygð, þegar jeg
varð að snúa baki við öllum þeim stöðum,
sem jeg elskaði svomjög! Pað var í fyrsta sinn,
sem jgg fann að jeg var beislaður, og fyrsta þving-
unin fyrir frjálsa sál er sama og siðasta andar-
takið, og jeg — jeg þráði þó að vera frjáls.
Jeg tala auðvitað um það frelsi, sem beygir
sig með gleði undir siðgæðislögmál.«
»En slíkt frelsi þekkist varla.«
»Já, því miður! Það þróast ekki í heiminum,
því illmenska mannanna hefir rekið það á flótta.
Varla hafði jeg stigið fæti á land í Englandi —
þá,« hann varp þungt öndinni, »en hvers vegna
ætti jeg að vera að hryggja yður með því, að
segja yður alt þetta, sem þjer getið þó ekki
skilið ... «
»Haldið þjer aðeins áfram. Pjer hryggið mig
ekki, og jeg skil yður.«
»Nú, jæja, fyrst þjer viljið vita það. Jeg var
varla stiginn á land í Englandi, þegar jeg kynt-
ist skuggahlið lífsins og eiturstroka frá henni
eyðilagði gervalla framtíð mína á augabragði.«
»Hvað segið þjer? Hvernig mátti það verða?«
»Pjer spyrjið mig um það, og sjáið mig hjer
— hjer! Rjett í því, að gæfa mín stóð sem
hæst — jeg get ekki sagt yður meira — varð
jeg . . . veikur . . . mjög veikur . . . og árang-
urinn af þeim veikindum er . , . að þjer sjáið
mig hjer.«