Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 72

150
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
glóandi járni, heldur með ástúð, skilningi og
þolinmæði! Áður en svo langt er komið, þarf
raunar að klifa bærra fjall: og það er að ná
valdi yfir sjer sjálfum. Trúið rnjer,* hjelt hann
áfram, og augu hans Ijómuðu og fagur roði
Ijek um kinnar hans, »svo hefir verið ástatt
fyrir mjer ura æfina, að veikara eðli hefði
hrunið til grunna; en jeg barðist við sjálfan
mig og þrátt fyrir allan sársauka — því það er
enginn hægðarleikur, að yfirbuga alt hið veika,
jarðneska og hverfula — þrátt fyrir allan sárs-
auka, sigraði jeg að lokum.«
Hann þagnaði og horfði frjálslega í andlit
mjer. Jeg gat ekki litið af honum, og jafn-
framt sló hjarta mitt svo ótt, að svo var sem
það mundi springa. Aftur varð þögn, meðan
jeg leitaði að orðum, en jeg fann engin. Ein
einasta hugsun gagntók mig, og hún var: Pessi
maður á að vera brjálaður, óður? Er þetta vit-
firring, æði? Jeg ætlaði þegar að svara spurn-
ingu þessari, en mjer var haldið aftur; jeg var
læknir — og því miður — sem læknir hlaut
jeg að efast um það, sem jeg sem maður von-
aði, óskaði og trúði. Um leið kvað við hring-
ing klukkunnar, sem kvaddi fólk til miðdegis-
verðar — hann virtist ekki heyra til hennar, því
hann gekk þögull við hlið mjer með hendur á
baki og í þungum þönkum; eldurinn í augum
hans var sloknaður og roðinn horfinn úr kinn-
unum. Til þess að rjúfa hina leiðu þögn, og
leiða hann aftur til veruleikans, spurði jeg al-
veg að ástæðulausu, en aðeins til að segja
eitthvað:
íRjer sögðuð áðan, að jeg yrði hjer Iengi
— hvernig vitið þjer það?«
Hann leit á mig rólegur, eins rólegur og
hann hefði ekki verið vitund æstur, og sagði
því næst og brosti glaðlega:
»Já, hver hefir sagt mjer það? Kann ske
læknarnir, sém vilja mjer svo vel og gjarna
vilja unna mjer afþreyingar, sem mig lengi
hefir vantað? eða má .ske sjálfur forstjórinn?
Nei, nei, það hafa þeir ekki gert! En, jeg hefi
enga ástæðu til að ieyna yður þess: mjer hefir sagt
það raaður, sem þjer urðuð i gær samferða, blátt
áfram, en góður og gegn maður, maður, sem
jeg þekki — og sem þekkir mig.«
»Má jeg vona,* spurði jeg gripinn af augna-
bliks tilfinningu, um leið og jeg rjelti honum
hendina innilega, »að mjer auðnist einnig að
þekkja yður?«
»Vissulega ska! jeg ekkert hafa á móti því,«
svaraði hann. »í augum yðar Ijómar sál, sem
mig lengi hefir vantað, og frá hjarta yðar koma
orð, sem jeg ekki hefi heyrt í fjögur ár. Sann-
arlega skuluð þjer kynnast mjer; mjer finstjeg
.þekkja yður strax. En . . . nú er hringtiann-
að sinn, og við verðum að skilja. Borðið þjer
einir?«
»Nei, forstjórinn hefir beðið mig að borða
hjá sjer.«
»Jæja, farið þá? Ef þjer hafið hálfa stund
lausa eftir mat, þá heimsækið mig í herbergi
mínu. Eg bý -í vinstri álmunni, tvo stiga upp,
þriðju dyr til vinstri handar; — yður mun lík-
Iega ekki meinað, fyrst þjer eruð læknir, að
líta inn til »vitfirringsins frá St. James«. Hann
þrýsti hönd mína. Aftur var háð í orðum hans
og á vörum hans var háðsglott, er hann nefndi
sig »vitfirringinn frá St. James«- Hann var
horfinn bak við trjen, og jeg stóð kyr og horfði
á eftir honum. Jeg veit ekki hvað jeg hugsaði,
en jeg mundi fyrst hvar jeg var, þegar geggj-
aði pilturinn, sém um morguninn hafði fært
mjer matinn, kipti í frakkalaf mitt og hvíslaði:
»Herra, húsbændurnir bíða yðar.«
Fjórði kafli.
Æfin í St. James.
Jeg gekk inn í borðstofu forstjórans, en jsg
var ekki í góðu skapi til þess að taka til snæð-
ings; jeg lagði ' ó haft á mig og reyndi sem
best jeg gat til þess að vera í sama skapi og
hinir borðgestirnir, sem voru meðal annars for-
stjórinn, báðir læknarnir og nokkrir embættis-
menn. Prestinum hafði skyndilega orðið ilt
og gat því ekki komið, en mjer fjell það mjög
illa, því jeg skemti mjer vel að heyra til han?.