Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Side 78

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Side 78
156 NÝJAR KVÖLDVÖKUR. þetta hús.« »Já,« sagði Hanna, »Jeg veit það, og það er það eina, sem mjer er raun að. Mjer þykir fyrir því að jeg skuli vera orsök þess, að þjer farið hjeðan. Rjer eruð triíar og áreiðan- legar, en — ♦. »Nýgift bjón verða að vera ein! Látið yður ekki falla það illa, ungfrú Verner; — jsg get fengið gömlu stöðuna mína aftur á herragarðinum. Ef það væri það eina óþægi- lega við hjónaband yðar, þá væri það nú ekki raikilsvert.« Hún mælti þessi síðustu orð í svo kynlegum róm og varð svo illgirnisleg á svipinn, að systkinin litu spyrjandi hvort til annars. »Það eina óþægilega?* sagði bróðirinn spyrjandi. »Vitið þjer nokkuð amrað? Hafið þjer nokkuð út á mág minn eða systur að setja? eða er það einhver Illkvitni, sem borist hefir yður til eyrna?« Ráðskonan ypti öxlura. »Jeg hefi verið hjer meirenár,« sagði hún,»altsíð- an fyrri konan dó, og maður heyrir þá sitt at hverju. Pjer vitið að þau eignuðust 5 börn í hjónabandinu og þau dóu öll áður en þau urðu ársgöraul.* — »Jeg veit það,« sagði Haraia. »Kenan var altaf veikluleg. Litla stúlkan, sern húu dé frá, er heldur ekki sjerlega hraust.« — »Húa mun deyja eins og h>n,< sagði ráðskon- an. »En það cr óþarfi að kesuia hiuui dánu um það. Hún var alis ekki veikiuleg, heldur hraust og heHbrigð. Pað ar bölvunin, sem á húsinu hTÍlir, sem er orsökJ,þessa.« — Hanua fökiaði. »Hvað eigið þjer við?« sparði bróðirinn. »Tahð þjer btátt áfram og hræðið ekki systur raina með bálfyrðum.« Ráðskonan hagræddi sjer í stólnum og sagði seitúega: »Jeg undrast það, að bann skuli ekki sjálfur hafa minat á þetta við yður. Einbverntíma hljótið þjer þó að heyra það, og þá er máske betra, að það verðl fyr heldur en seinna. Morten Ram var næatelzti sonar foreldra siuua og sarakvæmt venju ætt- arinuar átti hann ekki að fá anuan arf eftir þan en þau fáu hundruð króna, sem bróðirinn átti að borga honum, er hann tæki við jörðinni. Morten var við nára hjá söðlasmið, þegar ógæf- an heimsótti þetta heimiH., Elzti souurinn fjekk áat á daglegri, rasðhæuðri steipii, dó#ir hjarð- taWlíftihS. Sorg og gremjá foréldranna vartak- markaiaus. En sonurinn ljet ekki undan. Hann vildi giftast dóttur hjarðmannsins eða engri ella. Pað hafði heyrsf að faðir hennar væri göldrótt- ur og að hún kynni jafnvel eitthvað fyrir sjer líka; — en víst er það, að bróðir Mortens vildi ekki yfirgefa hana. Nújþhvernig fór? Pau gömlu viidu ekki gefa eftir, og þau ungu ekki heldur. Einn góðan veðandag vistaði hann sig svo sem vinnumann og giftist þeirri ranðhærðu. Pað varð auma volæðið! Bóndinn vildi ekki sjá son sinn og hirðirinn rak frá sjer dóttur sína. Ný- gifti maðurinn misti 8tððu sína, fjekk enga aðra og bvarf að síðustu burt úr sveitinni. Pá var konan ein eftir. Enginn vildi hafa hana á sínu heimili eða eiga neitt saman við hana að sælda Bændurnir hjer um slóðir eru mjög strangir í dómum sfnum. — Svo fór hún til tengdamóð- ur sinnar og bað ura miskun. Konan talaði um fyrir raanni sínura og kora því til leiðar, að hún fjekk að vera með því skilyrði, að barn- ið hénnar, þegar það væri í heiminn borið, fengi að vera þar kyrt á heimilinu, en að hún sjálf fengi dálitla fjárupphæð, færi svo þaðan og freistaði gæfunnar annarsstaðar. Svo fæddist drengurinn og það var sem friður og gleði kæmi í bæitra «eð honum. Pað var ekki talað meira um það »ð móðirin færi þaðan. En hún bjóst við að verða rekin þaðan, því hún fór að hafa orð á þvi, að hún vildi hafa drenginn með sjer, er að því kærai asð hún færi. En svo dó drenguriun. Móðirin var nær því hamstola af harmi og í áheyrn heimilisraanna sakaði hún teugdaraóður sína um það, að hafa sett svefn- graseafa í mjólk barnsins og þannig verið völd að dauða þess. Tengdafaðirinu vildi fá hana til að taba ásökunina aftur — hvort hún var #örm, það veit guð. Já, hún átti að eta orð sfn ofan í sig aítur, en það vildi hún ekki og rak gamli Ram hana burtu. En þegar hún fór, staðnæmdist hún undir stóra linditrjenu. Sólar- geislarnir sindruðu og glóðu í rauða hárinu; hún steytti hnefann að húsinu og sagði, að svo 9annarlega sem til væri lifandi guð, skyldi ekk- ert barn vaxa upp I þesau húsi frarnar. Svo hvarf hún og hefir ekkert frjctst til hennár slð-

x

Nýjar kvöldvökur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.