Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 78

156
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
þetta hús.« »Já,« sagði Hanna, »Jeg veit það,
og það er það eina, sem mjer er raun að. Mjer
þykir fyrir því að jeg skuli vera orsök þess, að
þjer farið hjeðan. Rjer eruð triíar og áreiðan-
legar, en — ♦. »Nýgift bjón verða að vera ein!
Látið yður ekki falla það illa, ungfrú Verner;
— jsg get fengið gömlu stöðuna mína aftur á
herragarðinum. Ef það væri það eina óþægi-
lega við hjónaband yðar, þá væri það nú
ekki raikilsvert.« Hún mælti þessi síðustu orð
í svo kynlegum róm og varð svo illgirnisleg á
svipinn, að systkinin litu spyrjandi hvort til
annars. »Það eina óþægilega?* sagði bróðirinn
spyrjandi. »Vitið þjer nokkuð amrað? Hafið
þjer nokkuð út á mág minn eða systur að setja?
eða er það einhver Illkvitni, sem borist hefir
yður til eyrna?« Ráðskonan ypti öxlura. »Jeg
hefi verið hjer meirenár,« sagði hún,»altsíð-
an fyrri konan dó, og maður heyrir þá sitt at
hverju. Pjer vitið að þau eignuðust 5 börn í
hjónabandinu og þau dóu öll áður en þau urðu
ársgöraul.* — »Jeg veit það,« sagði Haraia.
»Kenan var altaf veikluleg. Litla stúlkan, sern
húu dé frá, er heldur ekki sjerlega hraust.« —
»Húa mun deyja eins og h>n,< sagði ráðskon-
an. »En það cr óþarfi að kesuia hiuui dánu um
það. Hún var alis ekki veikiuleg, heldur hraust
og heHbrigð. Pað ar bölvunin, sem á húsinu
hTÍlir, sem er orsökJ,þessa.« — Hanua fökiaði.
»Hvað eigið þjer við?« sparði bróðirinn. »Tahð
þjer btátt áfram og hræðið ekki systur raina
með bálfyrðum.« Ráðskonan hagræddi sjer í
stólnum og sagði seitúega: »Jeg undrast það,
að bann skuli ekki sjálfur hafa minat á þetta
við yður. Einbverntíma hljótið þjer þó að heyra
það, og þá er máske betra, að það verðl fyr
heldur en seinna. Morten Ram var næatelzti
sonar foreldra siuua og sarakvæmt venju ætt-
arinuar átti hann ekki að fá anuan arf eftir þan
en þau fáu hundruð króna, sem bróðirinn átti
að borga honum, er hann tæki við jörðinni.
Morten var við nára hjá söðlasmið, þegar ógæf-
an heimsótti þetta heimiH., Elzti souurinn fjekk
áat á daglegri, rasðhæuðri steipii, dó#ir hjarð-
taWlíftihS. Sorg og gremjá foréldranna vartak-
markaiaus. En sonurinn ljet ekki undan. Hann
vildi giftast dóttur hjarðmannsins eða engri ella.
Pað hafði heyrsf að faðir hennar væri göldrótt-
ur og að hún kynni jafnvel eitthvað fyrir sjer
líka; — en víst er það, að bróðir Mortens vildi
ekki yfirgefa hana. Nújþhvernig fór? Pau gömlu
viidu ekki gefa eftir, og þau ungu ekki heldur.
Einn góðan veðandag vistaði hann sig svo sem
vinnumann og giftist þeirri ranðhærðu. Pað
varð auma volæðið! Bóndinn vildi ekki sjá son
sinn og hirðirinn rak frá sjer dóttur sína. Ný-
gifti maðurinn misti 8tððu sína, fjekk enga aðra
og bvarf að síðustu burt úr sveitinni. Pá var
konan ein eftir. Enginn vildi hafa hana á sínu
heimili eða eiga neitt saman við hana að sælda
Bændurnir hjer um slóðir eru mjög strangir í
dómum sfnum. — Svo fór hún til tengdamóð-
ur sinnar og bað ura miskun. Konan talaði um
fyrir raanni sínura og kora því til leiðar, að
hún fjekk að vera með því skilyrði, að barn-
ið hénnar, þegar það væri í heiminn borið,
fengi að vera þar kyrt á heimilinu, en að hún
sjálf fengi dálitla fjárupphæð, færi svo þaðan
og freistaði gæfunnar annarsstaðar. Svo fæddist
drengurinn og það var sem friður og gleði
kæmi í bæitra «eð honum. Pað var ekki talað
meira um það »ð móðirin færi þaðan. En hún
bjóst við að verða rekin þaðan, því hún fór
að hafa orð á þvi, að hún vildi hafa drenginn
með sjer, er að því kærai asð hún færi. En svo
dó drenguriun. Móðirin var nær því hamstola
af harmi og í áheyrn heimilisraanna sakaði hún
teugdaraóður sína um það, að hafa sett svefn-
graseafa í mjólk barnsins og þannig verið völd
að dauða þess. Tengdafaðirinu vildi fá hana
til að taba ásökunina aftur — hvort hún var
#örm, það veit guð. Já, hún átti að eta orð
sfn ofan í sig aítur, en það vildi hún ekki og
rak gamli Ram hana burtu. En þegar hún fór,
staðnæmdist hún undir stóra linditrjenu. Sólar-
geislarnir sindruðu og glóðu í rauða hárinu;
hún steytti hnefann að húsinu og sagði, að svo
9annarlega sem til væri lifandi guð, skyldi ekk-
ert barn vaxa upp I þesau húsi frarnar. Svo
hvarf hún og hefir ekkert frjctst til hennár slð-