Læknablaðið

Árgangur

Læknablaðið - 15.01.1990, Síða 46

Læknablaðið - 15.01.1990, Síða 46
44 LÆKNABLAÐIÐ frábrugðnir í öðru mikilvægu tilliti, sem getur til dæmis haft áhrif á klíníska meðferð og horfur. EÐLISHYGGJA OG NAFNHYGGJA Geðsjúkdómur er þannig uppspretta skoðanamunar. Þetta kemur til dæmis fram í deilunum um það, hvort samkynhneigð, alkóhólismi eða geðvilla séu í rauninni sjúkdómar og í staðhæfingum um það, að geðsjúkdómar séu hreinlega ekki til. Þetta endurspeglar annars vegar það, að ekki hefir náðst samkomulag um skilgreiningu á sjúkdómi sem hugtaki og það sem verra er, að þessu hefir verið of lítill gaumur gefinn í læknisfræðinni, þó hér sé um mikilvægt mál að ræða: »There is no concept in medicine more fundamental than that of diseases, yet few doctors ever give a moment’s thought to it’s precise definition. Most of the time they do not need to, but there are some circumstances in which this curious neglect causes insoluble problems« (13). Að líkindum kom sjúkdómshugtakið fram, sem skýring á þjáningu eða örorku, sem birtist án þess að til kæmu áverki eða meiðsli. Sjúkdómar voru heildir með eigin óljósa, frumspekilega tilvist og ollu einkennum hjá því fólki, sem þeir lögðust á. Þetta hefðbundna eðlishyggjuviðhorf er í greinilegri andstöðu við nafnhyggjuskilning lækna nú á dögum. Læknar líta á sjúkdóm sem handahófshugtak, handhægt nafn sem gefið er sértækum hópi fyrirbæra og hvenær sem er má búast við, að því verði breytt eða jafnvel hafnað. Dæmi um slíka breytingu var, að spiklopi vék fyrir skjaldvakabresti, tæring fyrir berklum og Downs-heilkenni fyrir þrístæðu 21. Þannig vikja nöfn klínískra fyrirbæra oft, þegar menn færast nær því að þekkja orsakimar. Hér verður hins vegar að vara við því, að heilkenni sé sett skör lægra en sjúkdómur. Læknar setja saman heilkenni, þegar þeir staðhæfa, að samsafn fyrirbæra hafi einhver innri tengsl, sem gefi til kynna samstöðu, fremur en tilviljanakenndan sveim. Þegar þekkingin eykst, getur heilkennið ef til vill fengið stöðu sjúkdóms. Hvort það gerist og hvenær, er undir aðstæðum komið hverju sinni og minnug megum við vera þess, að þróunin getur einnig gengið í hina áttina, samanber dæmið um sykursýkina. Þegar orsök er óþekkt, þekkt að hluta eða orsakir em fjölþættar, koma upp vandamál í læknisfræðilegri umræðu (14). Hætt er við að umræðan, einkum um mismunagreiningu, verði mglingsleg, ef ekki er fyrirfram gert samkomulag um það, hver em skilgreinandi auðkenni sjúkdóma af þessu tagi. Oreiðan getur komið upp með tvennu móti: í fyrsta lagi getur verið, að þátttakendumir noti nafn sjúkdómsins með mismunandi skilgreinandi auðkenni í huga. Sumir gætu litið á það sem klínískt heilkenni, sumir að það sé skilgreint af sérstakri líffærameinafræðilegri breytingu, aðrir að það sé skilgreint af sértækum frábrigðum í starfi líkamans og enn aðrir að þama sé um samspil þessara mismunandi þátta að ræða. Þeir, sem gera sig ánægða með það, að halda uppi slxkri umræðu, án þess að fyrrgreint samkomulag sé gert, taka vœntanlega eðlishyggjuafstöðu. Þeir álíta að auðkennin, sem fengin em af ýmsum sviðum læknisfræðilegra rannsókna, staðfesti að um sama sjúkdóm sé að ræða og að hann sé til, óháð því hvemig hann birtist í sjúklingnum. I öðru lagi getur mismunargreiningin náð til sjúkdóma, sem em skilgreindir á máli nafnhyggjunnar, en út frá sjónarhomi á mismunandi sviðum læknisfræðinnar. Umræðan verður líklega gagnslaus, nema að þetta komi skýrt fram. Ruglingurinn verður vegna þess, að blandað er saman rökrænum og staðreyndalegum þáttum, sérstaklega ef einhver þátttakendanna heldur á lofti hugmynd eðlishyggjunnar um sjúkdóma sem orsök sjúkleika. Hins vegar er hollt að minnast þess, að í daglegu tali er oftar rætt um sjúkdóma í skilningi eðlishyggju og það leiðir aftur til þess að sjúklingar em ekki alltaf sammála lækninum um það, að þeir séu haldnir sjúkdómi, að þeir þarfnist meðferðar eða í hverju meðferðin skuli fólgin. Til þess að leggja áherzlu á nafnhyggjuandann í læknisfræðilegri notkun sjúkdómaheita, er hér birt skilgreining, sem sótt er til Scadding og lítillega er umorðuð (14): »1 læknisfræðilegri umræðu vísar nafn sjúkdóms til summu óeðlilegra fyrirbæra,
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88

x

Læknablaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.