Milli mála - 01.01.2011, Qupperneq 212

212
„Hafið ekki áhyggjur af mannorði yðar, frú,“ svaraði hann, „eng-
inn veit af ferðum mínum; þetta snýst ekki um hjónaband mitt, né
hamingju mína, þetta snýst einungis um ást yðar, frú, að vera
elskaður af yður; allt annað er mér einskis virði. Þér hafið sýnt mér
að þér eruð mér ekki afhuga en þér hafið reynt að dylja mig þess að
gleði mín yfir hjónabandinu veldur yður sársauka. Ég er hingað
kominn, frú, til þess að láta yður vita að ég er hættur við að kvænast,
hjónabandið yrði mér áþján ein og ég vil aðeins lifa fyrir yður. Það
er beðið eftir mér, sem ég tala hér við yður, allt er til reiðu en ég
mun rjúfa heit mitt ef það er yður til þægðar og getur fullvissað
yður um ást mína.“
Greifynjan hafði risið upp en lét sig falla aftur niður á legubekk-
inn og horfði á riddarann; augu hennar voru full af ást og tárum.
„Viljið þér að ég deyi?“ sagði hún. „Haldið þér að það hjarta sé til
sem geti rúmað allar þær tilfinningar sem þér vekið hjá mér? Ætlið
þér af mínum sökum að snúa baki við þeirri hamingju sem bíður
yðar! Ég get ekki afborið þá tilhugsun. Farið til prinsessunnar af
Neufchâtel, á vit þeirrar hamingju sem yður er ætluð, þér fáið
einnig ást mína. Ég mun eiga við iðrun mína, óvissu og afbrýðisemi,
úr því ég neyðist til að játa þetta fyrir yður, eins og mín veika
skynsemi býður mér, en ég mun aldrei hitta yður aftur ef þér farið
ekki nú þegar í brúðkaup yðar. Farið nú, dveljið ekki hér stundinni
lengur og af ást til mín og yðar sjálfs gefið upp á bátinn þessa
óskynsamlegu ástríðu sem þér berið til mín og gæti kallað hræðilega
óhamingju yfir okkur.“
Í fyrstu var riddarinn yfir sig glaður að sjá hversu heitt greifynjan
elskaði hann, en um leið varð honum ljós hryllingurinn sem fólst í
því að gefa sig annarri konu. Hann grét og var harmi sleginn, hann
lofaði henni öllu fögru með því skilyrði að hann fengi að sjá hana
aftur á þessum sama stað. Áður en hann fór vildi hún vita hvernig
hann hefði komist inn til hennar. Hann sagði henni að hann hefði
leitað til hestasveins hennar, sem hefði áður verið í þjónustu hans,
og að hann hefði hleypt honum í gegnum portið hjá hesthúsunum
en þaðan lægi einmitt stiginn bæði upp í litlu stofuna og herbergi
hestasveinsins.
Það styttist í brúðkaupið og riddarinn neyddist til að fara, enda
rak greifynjan á eftir honum. Hann hélt af stað, eins og honum væri
GREIFYNJAN AF TENDE