Morgunblaðið - 09.10.2014, Blaðsíða 88

88 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. OKTÓBER 2014
Elsku besti
frændi, ég kveð þig
með miklum sökn-
uði og sársauka í
hjarta. Síðustu mánuðir hafa
verið erfiðir en þú varst ákveð-
inn að berjast alveg til endaloka.
Það var ekki fyrr en þig þraut
afl og orku að þú varst tilbúinn
að fara inn á líknardeild og ljúka
þessari orrustu sem staðið hafði
svo lengi.
Stundirnar sem við áttum
saman voru okkur báðum mik-
ilvægar, gáfu okkur báðum styrk
og eiga eftir að lifa með mér alla
tíð. Ég verð þér ævinlega þakk-
látur fyrir að hafa gefið mér svo
mikið af þínum dýrmæta tíma
síðastliðna mánuði.
Þegar við sem höfum haft
mest kynni af þér í gegnum tíð-
ina ræddum um hvað stæði eftir,
þá vorum við sammála að það
væri mikið af góðum minning-
um. Þú varst sterkur karakter.
Þú varst ekki maður sem áttir í
vandræðum með að halda upp
samræðum og húmorinn, stund-
um svolítið svartur, var hreint
ótrúlegur. Þú áttir það til að
bæta við smá leikrænni tjáningu,
kannski örlitlu svipbrigði eða
sterkri þögn, sem setti punktinn
yfir i-ið.
Minningarnar eru margar en
við gátum endalaust gert grín að
því hvernig tröppugangurinn
Steinar
Kristjánsson
✝ Steinar Krist-jánsson fæddist
18. september
1960. Hann and-
aðist 24. september
2014. Útför Stein-
ars fór fram 2.
október 2014.
hafði verið milli
ykkar bræðra sem
síðan endaði á mér.
Gunnar eða Hafþór
höfðu verið að kýta,
Hafþór síðan strítt
þér og þá fannst
þér sanngjarnt að
taka það út á mér.
En svona var það
bara og þrátt fyrir
að það hafi stund-
um endað með smá
árekstrum þá breytti það engu.
Þú varst bara minn stóri bróðir
og maður gleymir slíku eins og
skot. Þú hafðir líka metnað fyrir
mína hönd og þá sérstaklega í
fótbolta.
Ég man eftir því, eftir eina
æfinguna, að þú ræddir við þjálf-
arann um að ég væri svo góður
að ég ætti heima í eldri flokk og
þú náðir að sannfæra hann um
að gefa mér séns með eldri
strákunum. Það fer ekki mörg-
um sögum af þeirri frægðarför.
En svona varstu bara, hvort sem
það var í veiði, golfi eða fótbolta,
þú passaðir upp á mig hvort sem
var í skólanum eða í frítíma. Það
var gott að hafa þig við hlið sér
þegar eitthvað bjátaði á eða
maður þurfti að leita eftir stuðn-
ingi. Málið var að við náðum svo
vel saman og vorum líkir í hugs-
un. Þurftum ekki alltaf að segja
hlutina til að skilja hvað var í
gangi og við treystum hvor öðr-
um.
Nú ertu kominn á annan stað.
Stað sem stundum er sagður
betri, en við ræddum það og vor-
um sammála að besti staðurinn
fyrir þig væri í Hverafoldinni
hjá stelpunum þínum. Það væri
þitt himnaríki á jörðu og það
væri nóg fyrir þig. Þar vildir þú
vera og varst tilbúinn til að berj-
ast alveg til hins síðasta til að
geta verið sem lengst heima hjá
stelpunum þínum. Þú gerðir eins
og þú gast en varðst því miður
að játa þig sigraðan að lokum.
Elsku Steinar minn. Þegar
þín ástkæra eiginkona hringdi í
mig og sagði mér að þú hafir
kvatt okkur þá var ég úti að
keyra. Henni var litið út um
gluggann og þá var þar þessi
stóri regnbogi. Við sáum hann
bæði og hann lýsti upp allt og
gerði stundina svo fallega á sinn
sérstaka hátt.
Það er alveg víst að þegar ég
sé regnboga í framtíðinni mun
ég alltaf minnast þín.
Þinn frændi og uppeldisbróð-
ir,
Frans.
Enn á ný er maður minntur á
þá staðreynd að gærdagurinn er
liðinn, dagurinn í dag er núna og
ekki er víst með morgundaginn.
Það er þyngra en tárum taki að
vera í þeim sporum að fylgja
ungum vini sínum til grafar, en
Steinar Kristjánsson, vinur minn
til margra ára, var svo sann-
arlega ungur maður – rétt rúm-
lega fimmtugur.
Það mun hafa verið í Fjöl-
brautaskólanum í Breiðholti sem
ég hitti Steinar fyrst en við vor-
um þar samtíða og útskrifuð-
umst þaðan um jólin 1980. Síð-
ustu önnina okkar kynntumst
við vel og urðum upp frá því
miklir vinir og sú vinátta hefur
haldið til dagsins í dag. Steinar
var alla tíð maður gleðinnar og
hafði gaman af lífinu og vildi
njóta hverrar mínútu.
Á milli okkar Steinars var alla
tíð einhver strengur sem aldrei
rofnaði þótt við byggjum ekki
alltaf á sama landshorninu. Þeg-
ar ég bjó úti á landi var alltaf
reynt að koma við í prentsmiðju
þeirra feðga í ferðum til höf-
uðborgarinnar og fara yfir mál-
in. Ófá prentverkin sáu þeir um
fyrir mig, í mínu vafstri.
Við Steinar gerðum margt
saman á liðnum árum. Eitt átt-
um við þó eftir að gera saman en
það var að fara í veiðiferð. Ég
efast hins vegar ekkert um að af
slíkri ferð verði þegar við hitt-
umst aftur, enda var Steinar
mikill veiðimaður og mikill mað-
ur náttúrunnar almennt, og var
einstaklega vel að sér í flestu
sem við kom náttúru landsins.
Hann var jafnframt góður upp-
stoppari og eigum við til hjá
okkur eitt meistarastykki eftir
Steinar.
Síðasta árið er búið að vera
Steinari mínum erfitt; erfitt að
takast á við það sem í vændum
var. Alltaf reyndi hann þó að
gefa af sér, alveg fram undir það
síðasta.
Alltaf var líka hægt að leita til
Steinars vantaði mann aðstoð og
skipti þá litlu hvert viðfangsefn-
ið var. Ráðagóður var hann og
hikaði ekki við að láta mann
heyra það ef svo bar undir. Fyr-
ir allt þetta er ég ákaflega þakk-
látur og mun verða erfitt að
sætta sig við að geta hvorki leit-
að til hans né heimsótt hann.
Steinar var mikill fjölskyldu-
maður og var ákaflega stoltur af
konu sinni og börnum. Margar
stundir áttum við saman þar
sem hann sagði mér frá afrekum
barna sinna. Ræddum við oft um
gæfu okkar varðandi börn okkar
og fjölskyldu.
Erfitt er að sætta sig við að
maður í blóma lífsins, eins og
Steinar var, skuli ekki fá að vera
meira með okkur hér.
Missir Siggu Rósu og barna
þeirra er mikill. Bið ég góðan
Guð að styrkja þau í sorginni –
minningin um góðan dreng lifir
með okkur.
Far í friði. Þinn vinur,
Guðbr. Stígur frá Stíghúsi.
Við Steinar kynntumst fyrst í
Breiðagerðisskóla þegar við vor-
um í 11 ára gamlir og vorum
góðir vinir alla tíð upp frá því.
Skólaganga okkar var meira
og minna sameiginleg úr Breiða-
gerði í Réttó, þaðan í Hóla-
brekkuskóla og síðan í Fjöl-
brautaskólann í Breiðholti þar
sem við vorum á viðskiptasviði
og útskrifuðumst þaðan sem
stúdentar.
Við spiluðum knattspyrnu í
mörg ár í stórliði Breiðhyltinga,
Leikni fc, með miklum ágætum
að okkur fannst. Leiðir okkar
hafa síðan legið saman alla tíð.
Við stunduðum veiðiskap af
kappi í fjölda ára, bæði stang-
veiði og skotveiði og fórum í
ófáar veiðiferðir. Þær ferðir
munu aldrei gleymast því Stein-
ar var dásamlegur veiðifélagi
sem alltaf var kátur, glaður,
sanngjarn og jákvæður á hverju
sem gekk.
Steinar var þeirrar gæfu að-
njótandi að eiga frábæra for-
eldra sem að okkar áliti gerðu
allt fyrir drenginn sinn. Hann
var yngstur bræðranna og naut
ákveðinna forréttinda því þeir
Gunnar Örn og Hafþór voru
farnir að heiman þegar við vor-
um komnir á bílprófsaldurinn.
Heimilisbíllinn var yfirleitt okk-
ar ef þau Kristján og Kristín
voru ekki að fara neitt á kvöldin,
sem í minningunni var mjög
sjaldan því við vorum yfirleitt á
Fíatinum eða Hornettinum öll
kvöld.
Hann fékk líka vikupening á
föstudögum sem dugðu eiginlega
fyrir okkur alla vel fram yfir
helgi.
Steinar vann við fjölmargt á
lífsleiðinni, en lengst af með
pabba sínum í þeirra eigin
prentsmiðju sem þeir ráku sam-
an í fjölda ára og í einhvern
tíma rak hann einnig antikversl-
un.
Steinar menntaði sig í upp-
stoppun og vann við það í tölu-
verðan tíma í seinni tíð og það
virtist vera brjálað að gera. Ég
heyrði það utan af mér frá
mönnum sem hafa meira vit á
þessari grein en ég að „dreng-
urinn“ hafi verið talsvert fær og
til hans hafi verið leitað með
flókin verkefni, sem hann leysti
af stakri snilld.
Árið 2006 vaknar Steinar upp
með einhvern sjúkdóm sem erf-
itt virtist vera að greina og ég
man ekki hversu margar grein-
ingar hann fékk eftir það, en á
endanum urðu þessi veikindi
honum að aldurtila. Hann var
eðlilega ósáttur við að hafa ekki
fulla orku og geta ekki með
nokkru móti fengið bót meina
sinna og mjög ósáttur við að yf-
irgefa þennan heim allt of
snemma.
Með eftirlifandi eiginkonu
sinni Sigríði Rósu Víðisdóttur á
hann tvær stúlkur, Hönnu Krist-
ínu og Petru Ósk, fyrir átti hann
drengina Kristján Karl og Hjört
og Sigrúnu Tinnu leit hann alltaf
á sem sína eigin dóttur. Sigga
Rósa og Steinar náðu afskaplega
vel saman og voru góðir vinir og
til þeirra var gott að koma. Þau
bjuggu börnum sínum gott
heimili þar sem auðséð var að
öllum leið vel og þótti vænt um
hvort annað.
Það síðasta sem Steinar sagði
við mig að það væri hræðilega
sárt að þurfa að hverfa á braut
frá svona efnilegum og góðum
börnum sem eiga framtíðina fyr-
ir sér, en það væri þó huggun
harmi gegn að vita af þeim í góð-
um höndum hjá mæðrum sínum
og ömmu Kristínu.
Kæra fjölskylda, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð því
missir ykkar er mikill, en ég trúi
því að minningin um góðan eig-
inmann, pabba og son sé mikil
huggun.
Gunnar Örn
Gunnarsson.
Menn minnast
maklega frásagnar-
listar Stefáns Þor-
lákssonar. Leikur
hans með frásögur linaði þrautir og
sárindi eftir bílslysið, sem hann
lenti í 17 ára og getið var í eftir-
mælum hér í blaðinu. Þá brotnaði
hryggurinn og höfuðkúpan. Eftir
slysið var hann var um tíma án
meðvitundar. Þrautir eftir áverka
og löskuð líffæri voru viðfangsefni
lækna alla ævi hans. Atvik í kring-
um slysið ollu honum sárindum,
sem ekki voru meðfæri lækna. Sár-
indin földust undir brosi og hlátri
og komu sjaldan fram, en þá var
harmurinn þungur. Þétt handtak
Stefáns var engu líkt. Það var
hressilegt ákall um vináttu. Vita-
skuld varð honum fleira en vinátta
og leikur með frásögur til að lina
þrautir og sárindi. Sjaldnast sagði
hann af sjálfum sér. Í tveimur frá-
sögum kunna orð hans að hafa orð-
ið dráttur í sögu þjóðarinnar;
reyndar vörðuðu þær báðar for-
setaframboð. Í afmæliskaffi Stef-
áns áttræðs í dvalarheimilinu á
Þórshöfn gerðist ég svo djarfur að
segja þær; áður hafði hann flutt
gestum kvæði um ástina eftir Ein-
ar Benediktsson, vitaskuld upp úr
sér. Hann lét sér endursögn mína
af sögunum vel líka. Því leyfi ég
mér að birta þær.
Fyrri atburðurinn var, þegar
Stefán var kominn til starfa á Hag-
stofunni (1965-1968). Fyrst þarf að
geta þess, að Kristinn og Sæmund-
Stefán Þórarinn
Þorláksson
✝ Stefán Þór-arinn Þorláks-
son fæddist 28.
september 1930.
Hann lést 22. ágúst
2014. Útför Stefáns
fór fram 1. sept-
ember 2014.
ur Stefánssynir frá
Völlum í Svarfaðar-
dal voru oft við veiðar
í Svalbarðsá og héldu
þá til heima á Sval-
barði. Þannig eignað-
ist Stefán ungur vin-
áttu þeirra og
kynntist því einnig
Sigríði, systur þeirra,
Thorlacius. Hún var
þjóðkunn fyrir störf
að félagsmálum,
meðal annars sem formaður kven-
félagasambandsins og sambands
framsóknarkvenna. Maður hennar
var Birgir, ráðuneytisstjóri í for-
sætisráðuneytinu. Stefán átti eitt
sinn erindi fyrir Hagstofuna við
Halldór Pálsson, búnaðarmála-
stjóra. Þegar hann kom í Bænda-
höllina, var honum sagt, að menn
væru inni hjá Halldóri, og var hon-
um boðið sæti og kaffibolli, meðan
hann biði. Skömmu síðar kemur
Halldór fram, gengur til Stefáns
og heilsar með virktum og segir, að
hjá honum séu menn, og nefnir
Kristján Thorlacius, og ræði það,
að Birgir Thorlacius verði boðinn
fram til forseta. Þá sagði Stefán að
bragði: Hann gæti orðið ágætis
forsetafrú. Við þessi orð strauk
Halldór hendinni niður eftir sínu
langa andliti, eins og hann átti til,
þegar hann skildi eitthvað sniðugt.
Þar með lauk því framboðsmáli.
Síðan var það í janúar 1980, að
Stefán lá á Landspítalanum vegna
hryggbrotsins, lá þar á stofu með
erlendum manni, sem ekki skildi
íslensku. Þá kom til hans trúnaðar-
vinur hans, Vigdís Finnbogadóttir,
leikhússtjóri. Hún sagði honum
það, sem ekki var opinbert, að til
stæði, að hún yrði forsetafram-
bjóðendi íslenskra kvenna. Stefán
sagði að bragði: Láttu engan mann
heyra þetta. Forsetinn er forseti
allrar þjóðarinnar. Stefán taldi, að
slík orð opinber hefðu getað riðið
baggamuninn, þegar kosið var í
júní.
Björn S. Stefánsson.
Í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
(Einar Benediktsson)
Þannig vona ég að handan-
heimar hafi tekið á móti Stefáni
fósturbróður mínum sem lést 22.
ágúst sl.
Minningar leita á hugann. Stef-
án fylgir barninu í fyrsta próf.
Hann þylur Fáka, hestarnir fara
fetið. Kvíðablandin eftirvænting
víkur fyrir hátíðleika, stundin
ógleymanleg. Stefán dyttar að úti-
húsum, kalsaveður, krakkinn í
kringum hann, tunna við húsvegg.
Stefán leggur dæmi fyrir barnið
sem leitar skjóls í tunnunni, kem-
ur stolt út með svarið. Nýtt dæmi,
erfiðara, smá vísbending, krakk-
inn inn í tunnuna og út með rétt
svar, annars frekari vísbending,
ekki orð um aulaskap. Ætli megi
ekki kalla þetta sóknarstærð-
fræði. Oft minntumst við þessarar
ágætu kennslustundar.
Alltaf var lærdómsríkt og
skemmtilegt að vera nálægt Stef-
áni. Af honum mátti læra að
bjarga sér eftir bestu getu. Eitt
sinn fluttum við hey af engjum,
leiðin lá yfir óbrúaða á. Stefán
stýrði Fergusoninum með fullan
vagn af böggum, ég á eftir með
Skjóna gamla og langgrindina.
Ekki tókst betur til en svo að ækið
sat fast í ánni. Nú voru góð ráð
dýr, bakveikur maður og barn á
ferð. Stefán dó ekki ráðalaus,
strengdi kaðal úr vélinni í kerruna
með klárinn fyrir, kippti all rösk-
lega í með vélinni, upp úr komst
Skjóni karlinn, sallarólegur með
sína kerru.
Stefán sá spaugilegu hliðarnar
á flestu og hermdi snilldarvel eftir
nágrönnum, frændum og þjóð-
þekktum mönnum, heimamönn-
um og gestum til óblandinnar
ánægju. Þá hummaði fóstri minn
þætti honum full langt gengið en
fóstra hafði yfir stundar hátt, oft
má satt kyrrt liggja, sonur minn.
Það var gaman þegar Stefán kom
heim, nýstúdent, nýkvæntur með
hana Valborgu svo góða og glæsi-
lega. Ég vék ekki langt frá henni.
Stefán hélt til Þýskalands í
nám. Kom heim í fríum, gerði við
vélarnar, svartur upp fyrir haus,
vann á vélaverkstæðum, í radar-
stöð, stjórnaði Gagnfræða- og iðn-
skólanum í Neskaupstað vetur-
langt svo að nokkuð sé nefnt. Að
námi loknu vann hann á Hagstof-
unni, kenndi við Kennaraskólann
og Hólaskóla. Enn hitti ég nem-
endur sem minnast skemmtilegra
stærðfræðitíma Stefáns. Um 1970
settist hann að á Akureyri og
kenndi stærðfræði og þýsku við
MA í nærfellt tvo áratugi, var far-
arstjóri á sumrin með erlenda
ferðamenn, gjarna þýska fugla-
áhugamenn og náttúruunnendur.
Þar naut víðtæk þekking hans og
frásagnargleði sín til fulls ekki síð-
ur en í kennslunni. Stefán átti gott
bókasafn sem hann sinnti í frí-
stundum, safnaði steinum, sagaði
og slípaði.
Það var gott og gefandi að
koma til Stefáns, hlýjar móttökur,
fjölskyldumál, það nýjasta úr
Spiegel, sögur, smellnar vísur.
Frásagnarlist og eftirhermur
nutu sín sem fyrr. Hann notaði
húmorinn til að dreifa sársauka
eftir alvarlegt bílslys er hann var
17 ára. Hvernig hefði ævi hans
orðið hefði hann sloppið við þá
skelfilegu reynslu? Við því fást
ekki svör.
Að leiðarlokum þakka ég bróð-
urlega hlýju og umhyggju sem
Stefán sýndi mér og mínum.
Dætrum hans sem hann var svo
stoltur af bið ég blessunar. Góður
maður er genginn.
Björk Axelsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTÍN G. ÞORSTEINSDÓTTIR,
Brekkugötu 9,
Ólafsfirði,
lést á dvalarheimilinu Hornbrekku
laugardaginn 4. október.
Útförin fer fram frá Ólafsfjarðarkirkju
mánudaginn 13. október kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar
er bent á Slysavarnafélagið eða Hornbrekku.
Jónmundur Stefánsson,
Guðrún K. Jónmundsdóttir, Sigtryggur Valgeir Jónsson,
Snjólaug S. Jónmundsdóttir, Jón Viðar Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Lokað
Jónatansson & Co. lögfræðistofa er lokuð eftir kl. 12
í dag vegna útfarar Jónatans Sveinssonar
hæstaréttarlögmanns.
✝
Ástkær eiginmaðurinn minn faðir, fósturfaðir
og afi,
LEIFUR TEITSSON,
Prestastíg 6,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut laugar-
daginn 4. október.
Úförin fer fram frá Guðríðarkirkju föstudaginn 10. október
kl. 13.00.
Blóm og kransar afþakkaðir.
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir,
Kristín Leifsdóttir,
Hrafn Leifsson,
Skúli Leifsson,
Ásta Kristín Guðbjörnsdóttir,
Haraldur Guðbjörnsson,
Guðbjörn Guðbjörnsson.