Læknablaðið - 15.10.2009, Qupperneq 57

LÆKNAFÉLAG
UMRÆÐUR 0 G
REYKJAVÍKUR
F R É T T I R
10 0 Á R A
Læknar eru hreyfanleg stétt
Ekki þarf að hafa mörg orð um þær blikur sem eru
á lofti í samfélaginu. Læknar ekki síður en aðrar
stéttir hafa fundið fyrir kaldri hönd kreppunnar
á eigin skinni og Sigurður segist heyra það allt í
kringum sig að afkoman í vetur muni ráða úrslitum
fyrir marga lækna hvort þeir taka sig upp og leita
betri lífskjara utan íslensku landsteinanna.
„Læknar eru mjög hreyfanleg stétt og íslenskir
læknar eru vel liðnir og eftirsóttir starfskraftar.
Víða í kringum okkur er læknaskortur svo í sjálfu
sér er ekki lengi gert að ráða sig í vinnu erlendis.
Það sem heldur í flesta lækna er auðvitað löngunin
til að vinna hér heima því ættjarðartaugin er römm.
Læknar finna einnig sterkt til ábyrgðar sinnar við
þær aðstæður sem nú eru uppi. Ég held að ég tali
fyrir munn flestra lækna að þeir vilja helst af öllu
vinna fyrir sitt fólk. Því má heldur ekki gleyma að
heimurinn hefur minnkað og það er orðið gerlegt
að vinna í öðru landi en heimalandinu án þess að
rífa fjölskylduna upp. Það eru ýmis teikn á lofti
um að læknar fari í meira mæli að líta til annarra
landa eftir atvinnu en það sem vekur undrun mína
er hversu litlar áhyggjur stjórnvöld virðast hafa af
þessari þróun. Það er engu líkara en að þau treysti
á að hin ramma taug muni halda, hversu nærri
sem gengið er læknum. Margir í læknastétt telja
nú þegar að mælirinn í þeim efnum sé fullur; þeir
hafa fjárfest í dýrri framhaldsmenntun, komið
heim og sett sig í skuldir vegna húsnæðiskaupa
miðað við ákveðnar forsendur sem nú eru
algerlega brostnar. Það má hafa í huga að íslenskir
læknar fjármagna algerlega sjálfir framhaldsnám
sitt, larm þeirra meðan á því stendur eru yfirleitt
mjög lág miðað við gífurlega mikið vinnuframlag
og þegar þeir koma heim eiga þeir ekki neitt annað
en þekkingu sína sem er verðlögð mun lægra hér
á landi en erlendis. Starfsaldur íslenskra lækna er
stuttur, þeir eru að hefja starfsferilinn hér heima
um fertugt og þurfa að ná ævitekjunum inn á
10-15 árum styttri tíma en jafnaldrar þeirra. Fyrir
vikið verður eign þeirra í lífeyrissjóði að loknu
ævistarfi fremur lítil. í auknum mæli þurfa læknar
því ekki að velta því fyrir sér hvort þeir vilji vinna
á íslandi, heldur hvort þeir hafi efni á að vinna á
íslandi."
Sigurður segir einnig aðra hlið snúa að
sérfræðingum í læknisfræði sem kjósa að starfa
á íslandi. „Hlið sem fremur sjaldan er rædd
opinberlega og snýr að möguleikum okkar um
framgang í starfi og faglega endurnýjun. Hér eru
eðli málsins samkvæmt fáar stöður í hverri grein,
aðeins ein prófessorsstaða innan hverrar sérgreinar
og aðeins einn vinnustaður, Landspítalinn, fyrir
margar sérgreinar. Þetta eru ekki mjög hvetjandi
aðstæður og að mörgu leyti skiljanlegt ef ungt
fólk, sem er sannarlega alþjóðlegra í hugsun en
eldri kynslóðin, horfir í aðrar áttir en hingað heim
þegar velt er fyrir sér hvar eigi að starfa."
Sigurður segir að lokum að allir séu
sammála um hversu mikilvægt sé að halda
heilbrigðiskerfinu sem öflugustu og ekki síst við
núverandi aðstæður. „Heilsan er hverjum manni
dýrmætust og það má ekki skerða þjónustuna að
því marki að hún hafi áhrif á almennt heilsufar
þjóðarinnar. Eflaust er hægt að hagræða enn meira
en hefur verið gert þó niðurskurður hafi verið
viðvarandi í heilbrigðiskerfinu í nokkur ár. Sífellt
niðurskurðartal dregur kraft og áhuga úr fólki.
Eflaust þjappa erfiðleikar þjóðinni saman en það
verður að standa vörð um heilbrigðiskerfið. Við
hljótum að vera ansi aum ef við getum ekki lengur
annast þá sem veikir eru."
,, LR œtti að mínu mati að
þróast meira sem fagfélag, ”
segir Sigurður Böðvarsson,
formaður Lœbtafélags
Reykjavikur.
LÆKNAblaðið 2009/95 693