Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 61

MAJA
155
öllum heimilt að horfa á þá, en ekki að snerta þá með fingrunum.
Á þennan hátt var húsi Adríans Stavrakis breytt í safn og fyrrver-
andi eiganda í safnvörð. Það hefði verið fásinna að ganga fram
hjá honum og velja annan safnvörð. Hann var gamall og hrumur,
en mestu máli skipti, að hann kunni góð skil á meðferð listaverka.
Honum var úthlutað hornherbergi, þar sem áður hafði verið stór,
hvít stytta af nakinni stúlku með spegil. Guð mátti vita, hvers vegna
hún stóð þannig í engri spjör.
Við forstofutröppurnar settu menn dóttur Díamandos, gömlu
torgsölukonunnar. Hún lét safngesti fá aðgöngumiða, enda þótt að-
gangur væri ókeypis; og á sunnudögum og virkum dögum nema
mánudögum gátu allir, einnig Díamandos torgsölukona, gengið úr
skugga um, að Stavraki gamli annaðist vel um eign fólksins. Það
hafði ekki komizt mölur í eitt einasta af persnesku sjölunum, rýt-
ingarnir ryðguðu ekki og nöktu stúlkunni var sýnilega þvegið með
svampi, svo tandurhrein var hún.
II
Það er sunnudagur, og þess vegna er venju fremur margt um
manninn á safninu. Dóttir torgsölukonunnar á í vök að verjast, þar
sem hún situr og afhendir aðgöngumiða og tekur í sína vörzlu regn-
hlífar safngestanna, stafi og reykjarpípur. Ákvæðinu um að pípur
skyldu látnar af hendi var stranglega framfylgt, eftir að sjómaður-
inn Khristo hafði stanzað fyrir framan mynd eftir italskan málara
og hrópað:
— Tarna var ljóti báturinn! Fjandinn hafi það, að honum verði
róið i andviðri! Skuturinn er alltof lágur.
Og að svo mæltu sló hann pípunni á gamla léreftið, svo að gat
varð eftir á miðjum viðkvæmum vatnsfletinum. Formaður sjó-
mannafélagsins, ungi Rússinn Pavel Sujev, sagði við Khristo dag-
inn eftir með ásökunarhreim í röddinni:
— Félagi Khristo, við héldum, að þú værir gætinn maður, en
þar skjátlaðist okkur. Maður má ekki snerta listaverkin, ekki einu
sinni með fingrunum ... Það er alveg ófært.
Formaðurinn horfði um stund í þungum þönkum fram fyrir sig
og klóraði sér í hnakkanum, svo bætti hann við hugsandi: