Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Qupperneq 110

204
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
sem bar við tortíminguna handan við ána; þessi rólegi ungi maður
í snotrum einkennisbúningi; og umfram allt loforðið um læknis-
hjálp — fyrstu boðin um væntanlega aðstoð sem nokkur hafði
heyrt í næstum þvi tólf hræðilega klukkutíma — urðu fólkinu í
garðinum til geysilegrar uppörvunar. Frú Nakamura bjó um fjöl-
skyldu sína undir nóttina í þeirri trú að von væri á lækni sem
myndi stöðva uppköst þeirra. Herra Tanimoto hélt áfram að ferja
sært fólk yfir ána. Faðir Kleinsorge lagðist fyrir og bað Faðirvor
og Maríubæn með sjálfum sér og sofnaði þegar í stað; en hann var
ekki fyrr sofnaður en frú Murata, hin samvizkusama forstöðukona
trúboðsins, hristi hann og sagði: „Faðir Kleinsorge! Munduð þér eft-
ir að fara með kvöldbænirnar yðar?“ Hann svaraði gremjulega:
„Auðvitað,“ og reyndi að sofna aftur en gat það ekki. En það virtist
einmitt hafa vakað fyrir frú Murata. Hún fór að tala við úttaugaðan
prestinn. Hún spurði hann meðal annars hvort hann héldi að prestarn-
ir úr klaustrinu, sem hann hafði sent eftir um daginn, myndu koma og
flytja yfirprestinn föður LaSalle og föður Schiffer burt með sér.
Boðberinn sem faðir Kleinsorge hafði sent — guðfræðineminn sem
hafði búið á trúboðsheimilinu — hafði komið um hálffimmleytið
til klaustursins, sem var í hæðadrögunum um þrjár mílur burtu.
Prestarnir sextán, sem þar voru, höfðu verið að vinna að björgun-
arstörfum í úthverfunum; þeir höfðu haft áhyggjur af samstarfs-
mönnum sínum inni í borginni en höfðu ekki vitað hvernig eða hvar
þeir ættu að leita þeirra. Nú gerðu þeir í skyndi tvennar börur úr
stöngum og borðum, og guðfræðineminn- vísaði sex þeirra veginn
inn á eydda svæðið. Þeir brutust áfram með Ota-ánni fyrir ofan
miðbik borgarinnar; tvívegis neyddi brunahitinn þá út í ána. Við
Misasa-brúna rákust þeir á langa röð af hermönnum í ömurlegri
hraðgöngu frá Chugoku herstöðvunum í miðbiki borgarinnar.
Allir voru þeir hroðalega brenndir, og þeir studdust við stafi eða
hver við annan. Sjúkir, brenndir hestar stóðu á brúnni með hang-
andi höfuð. Þegar björgunarsveitin kom inn í garðinn var orðið
dimmt, og það var ákaflega erfitt að komast leiðar sinnar fyrir fölln-
um trjám af ýmsum stærðum sem höfðu fokið um koll í hvirfil-
bylnum um daginn. Að lokum komust þeir til vina sinna, —