Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Page 113

HIROSHIMA
207
réttur; hann minntist allt í einu spítalaskipsins sem var ekki komið
(það kom aldrei), og snöggvast fann hann til blinds, æðislegs hat-
urs til áhafnar skipsins og allra lækna. Hvers vegna komu þeir ekki
og hjálpuðu þessu fólki?
Dr. Fujii lá viðþolslaus af kvölum alla nóttina á gólfinu í þaklausu
húsi fjölskyldu sinnar í útjaðri borgarinnar. Við bjarmann af ljós-
keri hafði hann athugað sjálfan sig og komizt að þessari niður-
stöðu: vinstra viðbeinið brotið; margar skrámur og sár á andliti
og líkama, þar á meðal djúpir skurðir á hökunni, bakinu og fót-
unum; miklir marblettir á brjósti og bol; ef til vill tvö rif brotin.
Ef hann hefði ekki verið svona illa meiddur, hefði hann getað verið
í Asano-garðinum að hjálpa hinum særðu.
Þegar nóttin skall á höfðu tíu þúsund fórnarlömb sprengingarinn-
ar þyrpzt inn í Rauðakross-spítalann, og dr. Sasaki ráfaði dauð-
þreyttur, sljór og ráðþrota um daunilla gangana með umbúðabindi
og mercurochrome-iXöskuY, ennþá með gleraugun sem hann hafði
tekið af særðu hjúkrunarkonunni, og batt um verstu sárin hvar
sem hann rakst á þau. Aðrir læknar lögðu umbúðir á verstu bruna-
sárin. Það var allt og sumt sem þeir gátu gert. Þegar dimmt var
orðið, unnu þeir við bjarmann frá brunanum í borginni og við
kerti sem hjúkrunarkonurnar tíu er eftir voru héldu fyrir þá. Dr.
Sasaki hafði ekki litið út fyrir spítalann allan daginn; það sem
fram fór inni í spítalanum var svo hræðilegt og átakanlegt að hon-
um hafði ekki dottið í hug að spyrja um hvað gerzt hefði utan við
dyr og glugga. Loft og skilveggir höfðu hrunið; alls staðar var
gips, ryk, hlóð og spýja. Sjúklingarnir dóu hundruðum saman, en
enginn gat tekið að sér að flytja líkin burt. Sumt af starfsfólki
spítalans skipti kexi og hrísgrjónum milli manna, en nályktin var
svo megn að fáir höfðu matarlyst. Um þrjúleytið næsta 'morgun,
þegar dr. Sasaki hafði staðið við þetta óhugnanlega starf í nítján
klukkutíma samfleylt, treysti hann sér ekki til að búa um fleiri sár.
Hann og nokkrir aðrir starfsmenn sem eftir lifðu náðu í hálmdýnur
og fóru út — þúsundir sjúklinga og hundruð líka voru í garðinum
og á akbrautinni — skunduðu bak við spítalann og földu sig þar