Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Qupperneq 24

14
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
nema þeir sem hatrið á sósíalismanum hefur svipt vitinu láta sér heldur
koma í hug að hugsjónir hans eða framvinda mannkynsins verði stöðv-
uð með vopnavaldi, að unnt sé að kyrrsetja hugsjónir við nein landa-
mörk eða afkróa þær með herstöðvum eða ímynduðu járntjaldi eða
myrða þær í styrjöld. Hin eina leið mannkynsins til giftu og hagsæld-
ar og framfara er vitaskuld leið friðarins, og hver sem vinna vill gagn
því og þjóð sinni hver sem hún er hlýtur að vilja hera klæði á vopnin
sem ætluð eru til að splundra þeirri lífsheild sem þjóðarstofninn á
jörðinni allur er. Fyrir þjóð sem íslendinga var það jafnt fásinna og
ógnarhætta sem glæpur að skipa sér í lið með styrj aldaröflum auð-
valdsins og nýlendukúgurum í stað þess að gæta söguhelgrar venju og
halda djarft á loft fána friðarins, láta sér umhugað friðsamlega sam-
búð og viðskipti við allar þjóðir, en ljá engu ríki fangstaðar á landi
sínu, horfa athugulum vitrum augum á heimsmálin, láta flæða um sig
alla strauma, snúast ekki gegn framþróun tímans, heldur færa sér í
nyt ávexti hennar, eins og þeir hagnýttu sér ávexti auðvaldsþróunarinn-
ar framan af þessari öld.
12
Framundan bíður nú Islendinga ekki aðeins að sjá og skilja hvar
þeir eru staddir og hvert þeir hafa verið leiddir og þar með endurskoða
alla afstöðu sína til þjóðmála, heldur jafnframt að sameinast í nýrri
sjálfstæðisbaráttu um það markmið að vinna ísland aftur í hendur ís-
lendinga. Enginn skal halda, hvar sem hann stendur í flokki eða stöðu,
að hann géti til lengdar flúið undan því að koma fram í dagsljósið og
taka afstöðu til þjóðfrelsismálstaðar íslands. Neyðin mun sækja hann
heim og samvizkan naga hann, þar til hann þreytist á því fyrir sjálfum
sér að vera mannleysa og samsekur um það, að þjóðin sem hann er
hluti af sé niðurlægð og troðin ofan í fátækt og eymd. Eftir þjóðfé-
lagsaðstæðum nútímans er verkalýðsstéttin sjálfkjörin til forystu þeg-
ar við nú öðru sinni verðum að bjarga landi okkar úr erlendum greip*
um. En þó að ætlun auðstéttarinnar sé að láta verkalýðinn og aðra al-
þýðu bera þjáninguna af hinni nýju undirokun, þurfa ekki millistéttirn-
ar, ekki embættismannahópurinn, ekki borgarastéttin sjálf að ímynda
sér að þær sleppi við afleiðingar þess að landið er lagt í fjötra. Hver