Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Síða 70

60
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
vera nægileg skýring á því hvers vegna við strákarnir reyndum aldrei
að ná flokksforustunni.
Götukrakkarnir notuðu ýmsar aðferðir við að ofsækja okkur, hin
ivö erlendu börn. Þegar við fórum eitthvað í manneykisvagni án þess
nokkur fullorðinn væri í fylgd með okkur réðust krakkarnir á okkur
■og höfðu á brott með sér hárbönd systur minnar. Ef maðurinn sem dró
vagninn sleppti kjálkunum og fór að elta ræningjana safnaðist það sem
-eftir var af flokknum utan um okkur og hellti yfir okkur kínverskum
skammaryrðum sem við, þó skömm sé frá að segja, skildum til fulls.
Ellegar þau þrifu í endann á Windsor-hálsknýtinu, sem ég var skreyttur
með á helgidögum, svo raknaði úr hnút og lykkju og drógu hið breiða
silkiband úr Eton-flibbanum. Fóstra okkar varð svo áhyggjufull út af
hvarfi hálsknýtanna að hún batt einu sinni á mig nýtt bindi með rembi-
hnút. Ég bar í marga mánuði merki eftir tilraunir krakkanna að ná af
mér knýtinu þann daginn. Það kom fyrir að þau hræktu á okkur, og
margoft flugu steinar yfir bambusgirðinguna.
Sárast var það fyrir okkur að vera harðbannað að gjalda líku líkt.
Við áttum að vera lifandi vitnisburður um frið og reglu, komin hingað
til að hjálpa þessu fólki. Hvernig hefði verið litið á það ef við hefðum
barið það í bræði? Mér dettur ekki í hug að gefa í skyn að við hefðum
getað ráðið niðurlögum hins vesælasta af þessum götubörnum, en við
hefðum fegin orðið undir í viðureigninni og úthellt blóði okkar fyrir
þá heiðnu gleði að geta krafsað úr þeim þó ekki væri nema eitt auga.
JEn það var ekki við slíkt komandi. Væri hrækt framan í mann sat mað-
ur teinréttur í manneykisvagninum með krossfest skjálfandi holdið og
tárin í skefjum sem lifandi vitnisburður um kærleika og frið þangað
til maður komst á afvikinn stað og gat náð í vatn og þvegið sér.
II
Þessar skærur náðu hámarki sínu einn vordag þegar dyravörðurinn
■okkar lagðist í alveg sérstaklega aðkallandi ópíumsvall. Til hægðarauka
fyrir sig og aðra skildi hann hliðið eftir ólæst þegar hann lagðist fyrir
til að reykja aðra ópíumspípuna. Blómin voru nýútsprungin í garðin-
um okkar og götulýðurinn greip tækifærið. Undir forustu bófadrottn-
ingarinnar þustu krakkarnir yfir síkisbrúna, flæddu inn um hliðið og
fóru að reyta blómin af stönglunum. Óðar en þjónustufólkið eða for-