Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Síða 83

VIRKIR DAGAR
73
Konu ofaukið. — Arndís Björnsdóttir
sem jrú Tang.
Dickens, er skáldið sneri í leikrit fyrir
rúmnm hundrað árum. Falleg er saga
hins enska mannvinar og stórskálds, en
leikritið of tilþrifalítið, gamaldags,
harnalegt og ósennilegt til þess að eiga
erindi hingað til lands, enda urðu marg-
ir áhorfenda fyrir greinilegum vonbrigð-
um. Af leikendunum kvað mest að Har-
aldi Björnssyni, en Yngvi Thorkelsson
kom hér fram sem leikstjóri og leikari í
fyrsta sinn.
Vinsældir Þjóðleikhússins hafa
minnkað að nokkru, því er ekki hægt að
neita. En víst má telja að það muni ekk-
ert til þess spara að vinna aftur hylli
hæjarmanna og fulla virðingu, og það
sem fyrst; sagt er að í ráði séu stór-
brotnar framkvæmdir á næstu mánuð-
um.
Hús iðnaðarmanna við tjörnina var
aðsetur íslenzkrar leiklistar í hálfa öld,
en þar var lítið starfað á síðasta leikári,
enda allir kraftar sameinaðir um stofn-
un hins nýja og glæsilega leikhúss á
Arnarhóli. — Seint í október hóf flokk-
ur ungra leikenda, „Sex í bíl“, sýningar
í Iðnó, og lék „Brúna til mánans" eftir
Clifford Odets, hinn kunna, róttæka höf-
und og eitt af fremstu leikskáldum í
Bandaríkjum Ameríku. Aður hafði leik-
flokkur þessi sýnt „Candidu“ Bernards
Shaws og flutt leikina báða víða um
land; listrænn áhugi og gott leikritaval
einkennir starf hinna ungu og dugmiklu
leikenda. „Brúin til mánans“ er
skemmtilegt verk og auðugt að hugsun-
um, raunsætt og táknrænt í senn; þár
birtast í skýru ljósi vandkvæði hins
venjulega nútímamanns og öngþveiti
millistéttarinnar, en bölsýnt er skáldið
ekki, það trúir á framtíð hins stríðandi
mannkyns. Nákvæm og smekkleg var
leikstjórn Gunnars Eyjólfssonar, og
hann fór einniþ með eitt hinna minni
hlutverka, en mesta athygli vakti Guð-
björg Þorbjarnardóttir sem lék alþýðu-
stúlkuna ungu af svo miklum skilningi,
fjöri og kvenlegum þokka, að síðan má
telja hana í fremstu röð íslenzkra leik-
kvenna.
Það var í nóvember að Leikfélag
Reykjavíkur tók til starfa að nýju. Um
skeið hafði nokkur óvissa ríkt um fram-
tíð hins merka félags, sumir vildu jafn-
vel leggja það niður. En félagið á miklu
og margháttuðu ætlunarverki að gegna,
það á að efla dug og þroska ungra og
efnilegra leikenda, og í annan stað þarf
Þjóðleikhúsið á heilbrigðri samkeppni
að halda. Um tómlæti áhorfenda þarf
félagið ekki að kvarta, bæjarmenn muna
fyrri daga og virðast hvergi una sér
betur en í leikhúsinu gamla, þótt gólfið
sé flatt og bekkirnir þröngir og harðir.
Leikfélag Reykjavíkur á ýmsum góð-
um leikendum á að skipa og sumum