Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Síða 20

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Til þess að gera sér fulla grein fyr-
ir gildi CIO, verða menn að gera sér
Ijóst, að enda þótt verkamennirnir
legðu undir sig verksmiðjurnar, tóku
þeir ekki völdin í sínar hendur; þeir
tóku ekki í sínar hendur völdin í
fylkjunum eða alríkisvaldið, ekki
heldur lögregluvaldið í borgunum,
fylkisherinn eða alríkisherinn. En í
baráttunni gegn lögreglunni og oft
gegn fylkishernum, kvöddu þeir til
vopna þann hluta þjóðarinnar, sem
ekki átti beina aðild að átökunum, en
fann að hann átti mikiö undir því
hver úrslit baráttunnar yrðu. Fólk af
öllum sviðuin þjóðlífsins tók að
styðja verkamennina í baráttu þeirra,
ýmist með fjárstuðningi eða beinni
þátttöku.
Einnig ber að hafa hugfast, að
verkamenn voru ekki einhuga í bar-
átlunni; þeir hófu ekki setuverkföllin
allir sem einn og tóku ekki allir þátt í
hreyfingunni. Þegar setuverkföllin
hófust í verksmiðjunum, sátu ekki all-
ir verkamennirnir kyrrir, sumir fóru
heim og biðu þess að sjá hver úrslitin
yröu. í hinni miklu Ford-verksmiðj u
í River Rouge, þar sem fleiri verka-
menn unnu en í nokkurri annarri
verksmiðju í landinu, kom alls ekki
til setuverkfalla. Það var ekki fyrr en
fjórum árum seinna, árið 1941, að
verkamenn hjá Ford Motor Company
gengu í sambandið. Nauðsynlegt er
að gera sér ljóst, að þeir verkamenn
voru fleiri, sem knúðir voru til að
ganga í sambandiö, en hinir sem
gengu í það að eigin frumkvæði. Bar-
átta sambandsins var einnig barátta
gegn verkfallsbrjótum.
Frá 1935 til 1941, þegar Bandarík-
in hófu þátttöku í stríðinu, háðu
verkamenn harðari baráttu fyrir yfir-
ráðum yfir framleiðslunni en dæmi
eru til fyrr eða síðar í sögu landsins.
Fleiri en nokkru sinni fyrr fengu vak-
andi áhuga á eða gerðust virkir þátt-
takendur í verkalýðshreyfingunni
sem félagslegri hreyfingu. Þeir sem
unnu í verksmiöjum í skjóli hinnar
nýju frelsisskrár verkalýðsins, hinna
miklu Wagnerlaga, tileinkuðu sér
ekki einungis nýtt mat á lífi sjálfra
sín. Þeir höfðu einnig á valdi sínu að
ógna yfirboðurum sínum, allt frá
verkstj óranum til æðsta forstjóra, og
knýja þá til að láta undan kröfum
sínum, þegar framleiðslumálin voru
til umræðu. Þegar verksmiðjustjórn-
in lét ekki undan, rufu verkamenn
strauminn og stöðvuðu framleiösluna
þangað til stj órnin lét sig. Svo víðtæk
voru yfirráð þeirra yfir framleiðsl-
unni, að þeir gátu neytt stjórnir verk-
smiðja til að ráða þúsundir verka-
manna, sem ella hefðu ekki verið
ráðnir. Samt ber að hafa það hugfast,
að jafnvel um þetta leyti, þegar CIO
var á hátindi valda sinna, tókst því
aldrei að leysa vandamál atvinnuleys-
isins. Það þurfti heimsstyrj öld til að
setja á ný til starfa þær milljónir
verkamanna, sem höfðu verið at-
290