Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Blaðsíða 46

SVAVA JAKOBSDÓTTIR
Líf
ÉG kom of seint. Það var þegar búið að innbyrða stigann og loka dyrun-
um. VatniS náSi mér í hné og ég greip í gluggakarminn og ég grátbaS
þau um aS hleypa mér inn. Þau börSu á hnúa mér og skipuSu mér aS sleppa.
Mér var sagt, aS ég gæti sj álfri mér um kennt. ÞaS væri fyrir löngu búiS aS
segja mér, aS þaS ætti aS torlíma mér og öllu mannkyni á jörSu. Ég hefSi
sjálf getaS smíSaS mér örk. Ég greip báSum höndum um gluggakarminn og
hótaSi því aS sleppa aldrei. Þarna ætlaSi ég aS hanga. ÞaS skyldi ekki takast
aS murka úr mér lífiS. Þó allt annaS færi — þó allt drukknaSi í þessum
óstöSvandi vatnsflaumi, mennirnir, dýrin, jurtirnar, þá skyldi ég lifa. ÞaS
var bariS á fingur mér meS lurkum, svo blæddi úr, en ég sleppti ekki. Hrafn-
ar komu innan úr örkinni og hjuggu göt á handarbök mín, en ég sleppti ekki.
En þegar glugganum var lokaS svo harkalega, aS hendurnar tók af um úln-
liSina, féll ég í djúpiS til þeirra, sem orSiS höfSu eftir eins og ég — dauSvona
kvikinda meS gapandi gin, öskrandi, örvita kvenna meS vatnsflaum og streym-
andi hár fyrir augum og sundurnagaSra, limlestra barnslíka. Ég sparkaSi frá
mér. Ég barSi meS handleggsstúfunum og viSbjóSurinn gaf mér aukiS þrek.
Ég grillti í fjallstind í fjarska, sem enn stóS upp úr. ÞangaS skyldi ég komast.
Ég ætlaSi aS lifa.
Ég svamlaSi upp á tindinn og ég krækti blóSugum sinatægjunum í eggja-
grjótiS, til þess aS beljandi regniS og rokiS hrekti mig ekki úr staS og ég gróf
andlitiS í votan mosann og beiS. Og vatniS streymdi aS ofan og vatniS steig
aS neSan, en ég beiS þess aS halda lífi. Sigur skyldi ég vinna á öflum tortím-
ingarinnar. Og þegar mér fannst hamförunum slota, leit ég upp og fast viS
andlit mitt stóS blóm meS hvítri krónu, velkt og blautt og beygt eins og þaS
hefSi veriS aS verja sig gegn höggum
ó, unnusti minn, hvíta blómiS í eySimörkinni, þegar viS flýSum undan
þökum húsanna undir stjörnubjartan himin næturinnar til þess aS finna
316