Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Síða 27

BANDARÍSK BYLTING
bandsins földu sig skömmustulegir
bak við súlur eða í snyrtiklefum.
Akvæðið um tímabundinn fyrir-
vara, sem sambandið hafði fundið
upp í verkföllunum 1955, er heimiluð
voru út af staðbundnum kvörtunar-
efnum, voru nú orðin samningsbund-
in. Þegar tiltekinn fjöldi kvörtunar-
efna frá verkamönnum hafði safnazt
saman, mátti greiða atkvæði um verk-
fallsboðun. Síðan hófst tveggja mán-
aða tímabil. Ef þar til kjörin allsherj-
arnefnd (International Board) taldi
kvörtunarefnin nægilegt tilefni til
verkfalls, mátti hefja verkfall, o. s.
frv. o. s. frv. En meðan á þessu stóð
máttu atvinnurekendur halda ó-
breyttri vinnutilhögun og reka fram-
leiðslu sína að öllu leyti óhindraðir.
Sambandið var nú orðið svo mikil
skrípamynd af verkalýðsfélagi, að
1958, þegar samningurinn við Chrys-
ler var staðfestur á sunnudegi, leyfði
sambandið verkamönnum að greiða
atkvæði um verkfall daginn eftir.
En verkamenn fundu enn einu sinni
aðferð til þess að berja frá sér. í þetta
skipti sneru þeir þó ekki geiri sínum
gegn atvinnurekendum. í desember
1958 byrjuðu atvinnuleysingjar að
fylkja liði bæði við verksmiðjur og
við skrifstofur sambandsins til þess
að mótmæla eftirvinnu. Sambandið
brá við, og í samvinnu við atvinnu-
rekendur fékk það dómsúrskurð um,
að það væri samningsbrot ef atvinnu-
leysingjar söfnuðu liði við verksmiðj-
ur. En sambandið var ekki ánægt með
þetta bann gegn atvinnulausum með-
limum sínum. Á næsta sambandsþingi
var samþykkt, að atvinnulausir verka-
menn gætu því aðeins haldið félags-
réttindum sínum og atkvæðisrétti, að
þeir gæfu sig fram við verkalýðsfélag
sitt tíu síðustu daga hvers mánaðar.
Þannig hefur sambandið sjálft dreg-
ið markalínu milli starfandi og at-
vinnulausra meðlima sinna. Nú er
inálum þannig háttað, að atvinnulaus-
ir verkamenn ganga kringum verk-
smiðj ur Chryslers til að mótmæla eft-
irvinnu, en sambandið bannar þeim
að safnast þar saman á þeim tíma
þegar verkamenn eru að koma til
vinnu sinnar.
Hið eina, sem verkamennirnir
mega, er að safnast saman fyrir fram-
an skrifstofur sambandsins sjálfs.
Síðan 1955 hafa verkamenn gert
lýðum ljóst, að maðurinn lifir ekki á
brauði einu saman. Þeir hafa haldið
því fram, að launahækkanir eða fé-
bætur í einhverri mynd skipti þá ekki
máli, heldur vinnuskilyrði og -tilhög-
un í verksmiðjunum. Árið 1961 gerði
sambandsstjórnin nýja samninga við
hina „þrjá stóru“ (í hópi atvinnurek-
rekenda) og American Motors. Ef
dæma má af orðum verkamanna
sjálfra, sést að í þessum nýju samn-
ingum eru engin ákvæði um þau at-
riði, sem verkamenn telja mestu
varða. Kröfu þeirra um afnám eftir-
vinnu og styttri vinnuviku er í engu
297