Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Qupperneq 33

BANDARÍSK BYLTING
stemma stigu við eða milda þá bylt-
ingu, sem þetta ástand mun óumflý-
anlega vekja. Ljóst er einnig, að bezt
skipulögðu verkamenn landsins, með-
limir hinna gömlu verkalýðsfélaga,
hinir óbreyttu verkamenn, sem vinna
við framleiðsluna og nú fækkar jafnt
og þétt, hafa sannfærzt um, að í þeim
aðgerðum, sem þeir munu grípa til
eða kunna að grípa til síðar, þurfi
þeir að leita samstarfs við önnur öfl.
Eins og nú er, munu fleiri þurfa að
koma til þegar leysa skal vandamálið
um yfirráðin yfir framleiðslunni og
hin staðbundnu kvörtunarefni verka-
manna. Lausn þessara vandamála
krefst þess nú, frekar en nokkru sinni
fyrr, að þeir taki í sínar hendur yfir-
ráðin yfir sambandinu, í borgar-
stjórninni, fylkisstj órninni og sam-
bandsstjórninni. Spurningin er ekki
hvort þessir verkamenn geti eða
kunni að rísa upp. Jafnvel einn verka-
maður getur gert uppreisn. En verka-
menn eru ekki flón. Þeir vilja geta
gert sér von um sigur, og það á við
um bandaríska verkamenn fremur en
nokkra aðra verkamenn. Þegar þeir
taka upp baráttuna, vilja þeir geta
gert sér von um skjótan árangur. Og
þeir þekkja þjóðfélagsbygginguna
nógu vel til þess að vita, að þeir þurfa
stuðning annarra, ef þeir eiga að gera
sér von um sigur. Þeir vita, að þegar
þeir fara af stað, verður fylkingin að
vera nógu öflug til þess að brjóta á
bak aftur sambandið, atvinnurekend-
ur og ríkisvaldið, sem undir yfirskini
þj óðaröryggis og landvarna lýsir
hverja þá aðgerð, er þeir kunna að
grípa til, sem óábyrga og ósamrým-
anlega sjálfu þjóðskipulaginu.
En af hverju taka þeir ekki völdin
í sínum eigin samtökum, samband-
inu? Ef litið er til baka, sést að sam-
hliða baráttunni um yfirráðin yfir
framleiðslunni hefur farið baráttan
um yfirráðin yfir sambandinu, og að
ósigrar hafa fylgzt að á báðum víg-
stöðvum. Um leið og atvinnurekend-
ur náðu fullum yfirráðum yfir fram-
leiðslunni með samningum við sam-
bandið og í krafti sjálfvirkninnar,
misstu verkamennimir einnig yfir-
ráðin yfir sambandinu. Þessvegna
gera verkamenn sér nú ljóst að á
sama hátt og ekki nægir að taka upp
baráttuna gegn verksmiðjustjórninni
einni saman, gagnar þeim lítið að ná
völdum í sambandinu. Sagan sýnir,
að þeir hafa jafnan smíðað sér ný
vopn. Með öðrum orðum: þeir snið-
ganga hin gömlu samtök og mynda
ný, sem eru ósnortin af þeirri spill-
ingu, sem þróazl hefur í þeim gömlu.
Verkamenn brutust ekki til valda í
AFL á fjórða tug aldarinnar. Þeir
mynduðu CIO, ný samtök, aðhæfð
hinum nýju bardagaaðferðum. Það
er einnig athyglisvert, að þegar AFL
og CIO sameinuðust loks 1955 í því
skyni að efla verkalýðshreyfing-
una í Bandaríkjunum, urðu þau ekki
öflugri, heldur þvert á móti; áhrifa-
303