Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Síða 47

LÍF
ást okkar friS og þú fórst um mig höndum þínum og þar sem lífsvatn mitt
vökvaði eyðimörkina óx upp hið hvíta blóm, ó, unnusti minn. —
Það hætti að rigna og jörðin saug í sig vatnið og ég reikaði um með stýfða
handleggina. Ég dró djúpt að mér andann og fann, hversu loftið lék um lung-
un og blóðið streymdi um æðar og hjartað bærðist í brjósti.
Ég lifði. Og ég hélt, að ég hefði unnið bug á öflum eyöileggingarinnar og
öll jörðin væri mitt heimkynni og minn griðastaður. Þá komu á móti mér
menn með hjálma á höfði og spjót í höndum. Þeir stöðvuðu mig og otuðu
að mér spjótunum og spurðu: „Hver ert þú?“ „Ég er maður,“ svaraði ég.
Þeir litu hver á annan og síðan á mig og ég greindi hvorki grimmd né samúð,
ást né hatur í augum þeirra. Þeir voru sviplausir gagnvart mér líkt og ég kæmi
þeim ekki við og þá varð ég gripin uggvænlegum grun um, að sigur minn
væri ekki unninn og öfl tortímingarinnar öfunduðu mig af rotnuðum hönd-
um mínum -— fórn minni til lífsins. „Ertu með eða móti?“ spurðu þeir. Ég
reyndi að lesa rétt svar úr augum þeirra, en fann ekkert og ég hrópaði í ör-
vílnan: „Ég veit það ekki — ég bara lifi.“ Og þeir tóku að stinga í mig spjóts-
oddunum og sögðu, að ég gæti sjálfri mér um kennt. Ég hefði getað gert
þetta upp við mig fyrir löngu. Ég reyndi að flýja, en þeir hjuggu af mér lim-
ina og einn þeirra stakk spjótsoddinum í kviðarhol mitt og svo skildu þeir
mig eftir liggjandi á jörðinni til að deyja
ó, unnusti minn, þegar stj örnurnar lýstu okkur á eyÖimörkinni og þú lauzt
yfir mig og allt var fullkomnaö þá var hið hvíta blóm litað rauðu blóði
lífs míns og það teygöi sig, hið rauðhvíta blóm, stolt upp til stjarnanna,
ó, unnusti minn. —
En ég vildi ekki deyja. Höggnir voru handleggirnir, svo ég gat ekki steytt
hnefana til himins og farnir voru fæturnir, svo ég gat ekki stappað þeim í
jörðina, en ég fann, að augun loguðu og enn skyldi ég sigra. Ég velti blæðandi
búknum að tærri lind og laugaði sár mín hrein og ég þrýsti opnum svöðu-
sárunum að mjúkum mosanum, svo blóð mitt hætti að renna. Og ég lifði og
fann, að lungun þöndust og hjartaö sló. Og ég hugsaði: „Skyldi ég nú fá
frið?“
En blærinn tók að hvísla, þar til hann varð að hvínandi roki í eyrum mér,
boðskap um hinztu tortímingu. JörÖin sjálf skyldi eydd og engu eirt, sem
lífsanda dró. Sprengjan mikla skyldi splundra jörðinni, svo enginn fyndi þar
griðland framar. Og ég hrópaði mótmæli mín út í himingeiminn og þandi
lungun, svo hróp mín yfirgnæföu hvin tortímingarinnar. Máttvana lá búkur
minn á jörðinni og bað um líf, þegar sprengjan féll. Jörðin klofnaði í tvennt
317