Tímarit Máls og menningar - 01.12.1963, Page 51

HELÍAN
Út með geðþekkum stofum er gangan samrœm og hljóð,
þar sem einveran er og hvinur í mösurtrjám,
þar sem ennþá má heyra einrœman söng í þresti.
Fagur er maðurinn, auðsénn og einn í dimmunni,
þegar hann jorviða hreyfir hendur og fœtur,
og þögul augun hverfast í pellrauðum opum.
Við aftansöng ókunnur ferst í svörtum nóvemberauðnum,
undir fúnuðum. greinum, hjá veggjum sýktum af líkþrá,
þar sem bróðirinn helgi fetaði fyrrum,
sokkinn í lágvœran strengleik geggjunar sinnar.
O hversu tómlega fulllœgir kvöldsins vind —
höjuð, sem drúpir í olífutrésins skugga.
111
Yfirþyrmandi er hrun kynslóðarinnar.
Á þessari stundu fyllast augu sjáandans
gulli hans eigin stjarna.
Undir kvöld þagna klukkur, sem aldrei framar hljóma,
á torginu skorpna veggjaraðirnar svörtu,
kallar til bœna hermaðurinn felldi.
Bleikfölur engill: sonurinn snýr
inn í tómleg híbýli feðranna.
Systurnar hurfu inn í jjarskann til hvítra öldunga.
Um nótt fann sofandinn þœr undir súlum anddyrisins,
aftur snúnar frá dapurri pílagrímsgöngu.
Ó hversu stífnað er hár þeirra ormum sem auri,
þegar hann siljurfœturna jœrir þar til,
úr rúðum herbergjum berast þeir dauðum skrefum.
Ó þér sálmar í eldlegu miðnœturregni,
er þfónarnir lustu netlum blíðunnar brár,
barnslegir ávextir yllisins
undrandi drúpa þar nœr hjá gröfinni auðu.
Hljótt hverfast gulnaðir mánar
yfir hitasóttarlin unglingsins,
áður en hann fylgi þögli vetrar.
tímarit máls oc mennincar
321
21