Tímarit Máls og menningar - 01.04.1967, Síða 98

Tímnrit Máls og menningar
missj Miltons eftir danskri þýðingu þessa
niæta jæknis og áhugamanns um fagrar
bókmenntir.
Schönlieyder var læknissonnr. Iíann
varð stúdent 13 ára og doktor í læknis-
fræði 24 ára eftir nám lieima og erlendis.
Sem læknir hlaut hann margvíslegan frama,
en í hjáverkum þýddi hann talsvert eftir
Milton, Racine, Virgil og fleiri góð skáld
og nrti lalsvert sjálfur. Í8)
Tliomas Thaarup (1749—1821), danskt
skáld.
I 10. bindi: „Taarups Vísa fyri fátækum.
(Han som kan ene GIæder.)“ Bls. 279—80.
— Þýðanda er ekki getið.
Þegar Thaarup hvarf frá óloknu háskóla-
námi töldu lærifeður hans að farið hefði
fé betra, en þeir sem hneigzt höfðu að
skáldskaparstefnu Ewalds gerðu sér mikiar
vonir um þetta unga skáld. Eftir 1784 varð
hann eins konar hirðskáld hjá krónprins-
inum og orti þá eftir pöntunum sæg ætt-
jarðarljóða og tækifæriskvæða. Einnig
þýddi liann óperutexta og samdi vinsælan
söngleik við lög eftir tónskáldið Schulz.
A efri árum hvarf hann í skugga fyrstu
rómantísku skáldanna, en hann endur-
lieimti um skeið frægð sína er liann þýddi
þýzk rit sem boðuðu taumlaust Gyðinga-
hatur. I hópi danskra skálda er Thaarup
talinn hafa sérstöðu fyrir algera vöntun
á skopskyni. (1)
Christian Braunman Tullin (1728—
1765), norskur iðjuhöldur og skáld.
I 5. bindi: „Utleggíng af Drápu Chr. Br.
Tullins um Ypparligleik Sköpunar-Verks-
ins, í tilliti til Ordu og Sambands skapadra
hluta.“ Bls. 202—258. — Þýðandi var Jón
Jónsson (Johnsoníus).
Tullin var guðfræðingur, en framfæri
sitt hafði hann af verksmiðju sem Iiann
átti og rak. Hann var efnaður vel og eftir-
sóttu" í samkvæmislífi heldra fólksins i
Osló. Voru þá enskar bókmenntir mjög í
hávegum hafðar í liópi þess, svo að Tullin
nam enska tungu og kynntist enskum bók-
menntum mæta vel. Einnig varð hann fyrir
áhrifum af þýzkum skáldum, einkum Klop-
stock. Nokkrum sinnum fékk hann verð-
laun fyrir Ijóð hjá dönsku bókmennta- og
vísindafélagi, enda orti hann mjög í anda
ríkjandi bókmenntastefnu. (7) (10)
Peder Top Wantlal (1737—1794), dansk-
ur rithöfundur og bókasafnari.
I 4. bindi: „Utleggíng bæklíngs þess, er
kallaz Födrlanz-elskari edr hinn gódi Borg-
ari, giörd af Jóni Jónssyni (234—251 bls.)
er hluti einn af þeim alkunnu Heimspekis-
og Födrlanzelsku-draumum eins Mann-vin-
ar, sem P. T. Vandal snúit hefir úr þýzkri
túngu á danska ...“
Frá 1771 var Wandal bókavörður í einka-
handbókasafni konungs, og lilýtur það að
liafa verið heldur næðissamt, því að heilsu-
fari Kristjáns 7. var þannig háttað að hann
liafði engin not bóka. Næðið notaði Wand-
al til þess að yrkja, þýða, skrifa sagnfræði-
leg verk, safna bóknm og drekka brenni-
vín. Hann þykir nú hafa verið slæmt skáld
og slakur sagnfræðingur. Þýðingar hans
voru flestar úr þýzku, einkum eftir Wie-
land og ýmis frímúraraljóð. — Einkabóka-
safn lians kvað hafa verið frábært og hafði
hann selt það, en skömmu íyrir dauða
lians hrann Kristjánsborgarhöll þar sem
hann bjó, og þar fór safn lians. Sjálfur
bjargaðist hann með naumindum, kóf-
drukkinn, en ekkert bóka hans. (1)
Þeolcritos (ca. 300—260 f. Kr.), grískt
skáld á Sikiley.
1 9. bindi: „Fáeinar Utleggíngar í liód-
um.“ Þar er fyrst „Theokríts XlXda Idylla.
Hunángs-Hvinninn." Og síðan: „Hin XXta
Idylla af sama. Nauta-Hirdirinn. (lausliga