Tímarit Máls og menningar - 01.11.1974, Qupperneq 57

Bréf til Theodóru Thoroddsen
daga. Þar liggur andleysiö í loftinu og þar eru oddborgarar og rabbarbara-
vín. Eg fór þaðan fullur af - leiðindum.
Nú er ég aftur heima. Og það býst ég við að verða í sumar. Mér finnst
mér vera alstaðar ofaukið nema hér í Fagraskógi - einkum á sumrin. Lítið
býst ég við að vinna því bæði er ég latur og svo er ég þollítill að vinna
erfiðisvinnu. En ég ætla að trúa yður fyrir því: Ég œtla að gera mikið í sum-
ar. Hvað sem úr því verður. Ég er búinn að höggva saman grind í einn mik-
inn (loft)kastala, en í sumar ætla ég að gjöra hann hýsilegan, klæða hann og
fága. Engum vil ég segja úr hvaða efni grindin er — því ef hann hrynur allur
er hest að faðirinn verði einn fyrir vonbrigðum.
En nú vantar mig ekkert annað en tíma - og vit. Tíminn kemur, og eigum
við ekki að segja að vitið komi líka - (Best að fylgja móðnum og vera stór-
orður).
En öðru máli að gegna: Þér segið mér að þér séuð andl. og líkamlega
drepnar. En þá segi ég: Guð hjálpi ungu konunum ef þær eiga eftir að ganga
i sporin yðar; þér gangið úr orustunni eins og hetja. Ég hefi reynt að setja
mig í spor móðurinnar sem vakir yfir syni sínum dánum - og síst undrar
mig það, þó að þær stunur séu þungar sem þá koma frá móður brjóstum.
En sumir vaxa af sorgunum. Jafnvel sorgin getur verið aleiga sumra. Nú er
ég að verða villimaður. Sleppum því.
En þér megið ekki segja að þér séuð andlega drepnar, og ég hef ekki leyfi
til að segja yður að þér megið ekki segja það. En ég vil ekki heyra það. Ég
vil ekki heyra að örlögin hafi leikið yður svo grimmilega - yður, sem ekkert
eigið nema gott skilið, og eruð ef til vill eina konan á Islandi sem hefur náð
svanahljómum úr hörpunni sinni.
Þér megið ekki halda að ég segi þetta aðeins til að fylla út pappírinn. Ég
segi það af því það er sannfæring mín. Trúið þér því.
Annars lofsyng ég fáar konur þessa stundina. Ég gjöri raunar meira að
því að lasta þær en lofa - þó líklega væri réttast að gjöra sig þar ekki að
dómara. Og ég skal játa það að kvenhatur er líklega ætíð sprottið af van-
þekkingu á sál konunnar. Þess vegna er best að segja fátt - en reyna að
skilj a meira.
Konurnar eru máttugar. Þær eru voldugar í hinu illa og voldugar í hinu
góða. En okkur karlmönnum hættir meira til að líta á ytri fegurð þeirra
en hina innri. Og einmitt það gjörir okkur oft og tíðum að meiri eða minni
fíflum.
Ég er farinn að hlakka til vorsins og leysinganna. Mér er farið að leiðast
47