Tímarit Máls og menningar - 01.11.1974, Qupperneq 117

Þjóðhátíð
fagri, sem sumir vilja upp höggva og í eld kasta, vegna þess að þeir halda
hann óþjóðlegan vera. Það er sumsé í honum fura. En hún sprettur vel,
hérna vill hún vera. Það er trú mín að fólk sem ekki vill líða í landinu jafn
saklausa hluti og þetta harpiksríka tré, muni síðar fara halloka fyrir furunni,
hún verði hærri. Annars er ótrúlegt að sjá hve vel þessum þolinmóða og
auðmjúka gróðri landsins tekst að prýða landið, því hann dregur á það ör-
þunna himnu með gliti, svo ekki er meira gaman að fljúga yfir önnur lönd,
sem ýmist eru hulin mistri og móðu í hitunum, eða aukin saman úr allavega
litum bómullartuskum, klipptum úr gauðslitnum flíkum, svo þær geti enn
komið að nokkru gagni, eða sandgrá, eins og skosku hálöndin, heldur er
ísland þá í heiðskíru veðri seint í júlí eða ágúst, eftir gott sumar, svo yfir-
fullt af fegursta strammaskáldskap, að það mundi taka milljón konur milljón
ár að vinna úr því til fulls.
Nú stigu enn pótintátar á paldra, og fór þetta tal mestallt í mig eins og
sá vindur sem gleymist af því að hann er engrar merkingar nema fúinnar,
en þarna var nú svo sem engum fúa fyrir að fara, því þar voru þeir sem
æðstir eru, og maður lítur aldrei upp á, svo sem biskupinn, forsætisráðherr-
ann, skáldið Matthías annar, skáldið Thómas fyrsti, lögfræðingur sem einu
sinni ætlaði að verða forseti, annar sem tilraun gerði um daginn til að verða
forsætisráðherra, og tekst það vonandi næst. En svo kom upp á paldrið einn
pótintátinn til, og þá upphófst milli mín og fallega mannsins bláa, hvíta og
svarta, skrítið samspil, því í hvert sinn sem þessi gamli brandarameistari
hespaði af sér nokkuð nýtt, sem ég trúi enginn hafi sagt fyrr, þá hlógum við
bæði, maður þessi og ég, og hlógum svo innvirðulega saman, að hláturinn
mættist á miðri leið eins og glófáinn chalix, sem síðan steig upp, og ætla
ég á að drottinn hafi hirt þetta til geymslu, eða látið englana gera það.
Síðan sté þessi maður, jafn ljóslitaður í gær og fyrir fimmtíu árum, þegar
ég sá hann fyrst og vissi á honum engin deili (nema hvítur líka núna) niður
af þessum trépalli sem hann gerði að tribúnu á meðan, sjálfur sem einn
imperator, sigrarinn dauðans sanni, drápsmaður allra pedicula á íslandi -
að honum niðurstignum varð tríbúnan að trépalli aftur.
Dagurinn leið i hógværð og fögnuði eins og allir vildu vera góðir við
alla (meira að segja mig, sem aldrei hef átt neitt gott skilið) en veðrið blíð-
ast og best, og lofuðu það allir. Nema ein forundrunarleg sál, sem aldrei kann
við sig í sólarljósi, sem aldrei finnst gaman að líta yfir landslag í hádegis-
sólskini úr heiði.
107