Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Blaðsíða 23

Trönurnar fljúga
Helgi Friðjónsson: Dagbók, 1981.
fjöldaþátttöku í bókum sínum og byggi þær á henni, eins og Magnús Páls-
son hefur gert í kennslu sinni. I slíkum verkum verður samspilið milli áætl-
unar og tilviljunar að meginþætti verksins. Sem dæmi má nefna bækur eftir
Magnús V. Guðlaugsson, en bókagerð hans hefur tengst bæði gjörningum
hans sjálfs og svo þeim þar sem hann hefur notað sér form samkvæmisleikja
eða kjaftasagna. Hann lætur til dæmis einn þátttakanda byrja að teikna
mynd og næsti endurtekur það og svo koll af kolli. Niðurstaðan er síðan
bundin í bók sem fylgir þróunarferli gjörningsins þegar henni er flett.
Sumir bókagerðarmenn hafa einkum fengist við skriftir: þetta á við um
Astu Olafsdóttur t. d. bók hennar Þögnin sem stefndi í nýja átt, 1980, en
einnig sum verk Hannesar Lárussonar þar sem mikið orðabrugg á sér jafnan
stað. Einnig er Steingrímur Eyfjörð Kristmundsson gefinn fyrir samspil
texta og myndar. Aðrir bregða á leik við lesendur eins og til dæmis Daði
Guðbjörnsson en hann vinnur myndir sínar upp úr margs konar flúri og
skreyti og í stað þess að sýna dúkskurðarmyndir sínar á sýningu hefur hann
bundið þær inn í bók, Lino, 1983. Grafíkverk af þessu tagi hafa raunar átt
vaxandi fylgi að fagna í bókagerðarlist.7 Það má því segja að boðmiðilsþátt-
157