Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Blaðsíða 59

Brúban
eflaust Ameríkani með létta handtösku í laginu sem sívalningur, en í
hinni hendinni hélt hann á stráhatti. Hann var frjálsmannlegur í fasi
eins og í bandarískum sögum fyrir stríð, og eru kanar það jafnvel enn
í kvikmyndum, þegar þær fjalla um för ungs manns úr heimaþorpi
sínu til að sigra heiminn í lífsævintýrinu. Hórurnar gáfu strax fokkí-
fokkí-merkið en hann skildi það ekki, svo þá kölluðu þær fokkí-
fokkí. Kaninn veifaði þeim með stráhattinum sínum og faðmurinn út
breiddur á göngunni og hann háleitur. Nú kom hann auga á pensjó-
nat sem var í rauninni hóruhús og gekk inn. Hórurnar sem voru inni
fóru út á svalir til að flissa og ég ímynda mér hvað kananum er tekið
fálega og með bældu flissi, sem alltaf er ef maður rekst óvart inn og
heldur þetta vera gististað. Um stund eru þær að flissa og vefja gas-
gluggatjöldunum um höfuðið á sér af feimni yfir sakleysi kanans.
Skömmu síðar kom hann út á hæla viðskiptavinar. Slagsmál voru að
hefjast neðar í götunni og nú flykkjast karlmennirnir út úr húsinu og
hafa meiri áhuga á slagsmálum kynbræðra sinna en bauki við hórurn-
ar. Drukknu mennirnir hafa snarað sér úr skyrtunum og tekið upp
grjót en slengdust á bíl sem lagt hafði verið við gangstéttina. Eg
heyrði ekki hvað þeim fór á milli en hávaðinn var talsverður.
Frjálslegi kaninn rakst á viðskiptavininn sem hafði fengið fullnæg-
ingu og klóraði sér ákaft í klofinu. Það gera karlmenn í dyrum
vændishúsanna til að sýna heiminum að þeir hafi gert það og eflaust
fengið flatlús. Ung hóra var komin á vettvang og kaninn heilsaði
henni kurteislega og bað hana kannski að vísa sér á gististað, en hún
gaf fokkí-fokkí-merkið og hristi höfuðið. Eg heyri hún segir að þetta
sé fokkí-fokkí-hús og kaninn hneigir sig og bregður hattinum á aðra
upp rétta hönd hennar og hún brosir við hinum bráðmyndarlega
unga manni og leik hans við hattinn. Til áherslu gefur hún fokkí-
fokkí-merkið og horfir á hann stúrin. En kaninn gengur burt eins og
hann eigi eftir að vinna mikinn sigur í kvikmyndum eða við það að
auglýsa Marlborough-sígarettur. Þá var hórumamman komin fram á
svalir ásamt tveimur drjólum í afar aðskornum buxum. Þeir læddust í
sokkinn sinn og fengu sér sígarettu. Þar geymdu þeir pakkann svo
vöxturinn aflagaðist ekki. Hórurnar á götunni höfðu þá stillt
slagsmálin með því að æsa óvinina til annarra átaka við þær, og þegar
þeir urðu fráhverfir hvor öðrum urðu þeir ákafir í þær sem hristu þá
af sér. Þannig halda þær uppi lögum í götunni og vilja engan æsing
193