Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Blaðsíða 100

Tímarit Máls og menningar
opp under huda og leita seg ut med snögge heite andetak som feste seg som ei
dim hinne pa spegelen. Det hadde vore rid i skrive dei der. (47)
Hér hefur þýðandi af einhverjum ástæðum valið að þýða „setningu“ með
orðum, og við það eitt tapast mikið af myndhverfingunni. Setning er
nefnilega löng og mjó og líkist að því leyti snáki í laginu, á sama hátt og hún
getur einnig líkst þröskuldi, sbr. myndhverfinguna sem minnst var á hér að
framan. En verra er, að hann lætur snákinn, sem hlýtur þá að vera í mörgum
pörtum, festa rætur í stað þess að búa um sig. Þessir rótföstu snákapartar
leita síðan út hver með sínum andköfum, og fer þá vafalaust ýmsum
lesendum að verða nóg um. Reyndar má telja þýðanda það til nokkurrar
vorkunnar, að snákurinn sjálfur er ekki nefndur beint í myndmálinu fyrr en
nokkrum blaðsíðum síðar: „Setningin hafði smeygt sér inn í hug hennar
eins og snákur" (71). Hér eins og víðar má sjá glögg merki þess að þýðandi
hefur ekki lesið bókina áður en hann byrjaði að þýða hana og ekki heldur
farið yfir þýðinguna og endurskoðað að verki loknu. En hann hefði þó
auðveldlega getað komist hjá þessu klúðri, hefði hann bara haldið sig
trúverðuglega við textann, í stað þess að þröngva upp á hann sínu eigin
myndmáli.
Aðalmyndhverfing sögunnar er steingerving konunnar, en hún fer af
ýmsum ástæðum algjörlega forgörðum í þýðingunni (sbr. t. a. m. það sem
sagt er um hana í lok kaflans um geigandi beitingu orða hér að framan).
Þessi samruni steins og konu er vandlega undirbúinn í sögunni. Þegar konan
hefur læst að sér fyrsta kvöldið í húsinu, óttast hún um stund, að ekkert hafi
breyst frá því sem var. Síðan segir:
Hún gekk að einum vegg stofunnar og lagði á hann flata lófana. Þegar hún
fann fyrirstöðuna fór um hana óvæntur feginleiki líkt og hún hefði búizt við
að finna þar aðeins loftið tómt. Hún lokaði augunum og skynjaði ekkert
nema snertinguna við húsið. Þannig stóð hún þangað til hún gat ekki lengur
greint að húð sína og steininn, en fann taugar og æðar liggja vidstödulaust út í
veggi þessa húss, fann hjartað dæla hennar eigin blóði þangað sem steypan
markaði henni rúm í tilverunni. (101)
Þetta verður í þýðingunni:
Ho gjekk bort til ein av veggene i rommet og la flate lóven mot han. Dá ho
kjende motstandet ströymde ei uventa glede gjennom henne som om ho
hadde venta á finne berre tomme lufta mot neven. Ho let att augo og kjende
inkje anna enn kontakten med huset. Sáleis stod ho til ho ikkje lenger kunne
skilja ut huda si og steinen, men kjende nerver og árar liggje motstandslaust
234