Tímarit Máls og menningar - 01.05.1985, Blaðsíða 86

Tímarit Máls og menningar
Genghis, því henni fannst það ekki alveg eðlilegt að hann skyldi hafa
elskað hana.
Þar sem henni barst ekkert svar við bréfum sínum, leigði hún sér
látlausan vagn og lét aka sér til kofa hins konungborna einsetumanns.
Hún ýtti varfærnislega upp hurðinni, sem gerð var úr limfléttum;
hún kraup á kné og hló við auðmjúklega, eins og til að afsaka komu
sína þangað. Þetta var á þeim tíma er Genghi þekkti ennþá andlit
gesta sinna þegar þeir komu mjög nærri. Bitur og áköf reiði greip
hann frammi fyrir þessari konu sem vakti upp hjá honum viðkvæm-
ustu minningar horfinna daga, ekki svo mjög með nærveru sinni,
heldur einkum vegna þess að klæði hennar voru ennþá þrungin
ilmvatninu sem konurnar hans látnar höfðu notað. Hún sárbændi
hann döpur í bragði um að halda hana að minnsta kosti sem
þjónustustúlku. Miskunnarlaus, í fyrsta sinn, rak hann hana á brott,
en hún átti vini meðal þeirra fáu öldunga sem önnuðust prinsinn og
þeir sendu henni stundum fréttir. Grimm, einnig í fyrsta sinn á
ævinni, fylgdist hún úr fjarska með vaxandi blindu Genghis, eins og
kona sem óþolinmóð eftir að hitta elskhuga sinn bíður þess að
náttmyrkrið skelli á.
Þegar hún frétti að hann væri nánast alblindur orðinn, varpaði hún
af sér borgarklæðunum og klæddist stuttum grófgerðum kjól að
hætti sveitastúlkna; hún fléttaði hár sitt eins og þær og hún hlóð á sig
tauvöndli og leirkrúsum eins og menn versla með á þorpsmörkuðum.
Þannig dubbuð lét hún aka sér þangað sem Genghi hafði kosið að
draga sig í hlé frá heiminum og bjó í félagsskap kiðlinga og páfugla
skógarins; hún fór fótgangandi síðasta spölinn til þess að eðjan og
þreytan gerðu hlutverk hennar trúverðugra. Fíngerð vorrigning féll
af himni ofan í mjúkan jarðveginn og drekkti síðustu geislum kvöld-
sólarinnar; þetta var á þeim tíma dags er Genghi, vafinn í fábrotinn
munkakuflinn sinn, var vanur að rölta eftir stígnum þaðan sem hinir
öldnu þjónar hans höfðu umhyggjusamlega fjarlægt hverja steinvölu
til þess að varna því að hann hrasaði. Tómlátlegt andlit hans,
svipbrigðalaust með öllu, markað af blindu og elli, líktist möttum
spegli sem forðum hafði stafað fegurð, og Hefðarfrúin-úr-þorpinu-
þar-sem-blómum-rignir þurfti ekki að látast til þess að bresta í grát.
Genghi varð hverft við þessi ekkasog konu og hann sneri sér hægt í
áttina þaðan sem gráturinn kom.
220