Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Side 88

Tímarit Máls og menningar
En það stendur ekki lengi. Þau fara inn í býkúpur sínar, inn á milli
veggjanna, og svo heyrast raddir sjónvarpstækjanna sem rymja, hlæja
hæðnislega, söngla. Eða þá, allt í einu, þegar myrkrið skellur á, þá heyr-
ast skerandi drunurnar frá mótorhjólunum, og flokkurinn þeysir á fullri
ferð í sveigum yfir bílastæðin, snýst í hringi í kringum rafmangsstaur-
ana. Tíu, tuttugu mótorhjól kannski, og allir strákarnir eru með appel-
sínugula eða fánalita hjálma, skyggni úr plexigleri og í svörtum leður-
líkisblússum. Hávaðinn frá tryllitækjum þeirra glymur í steyptum
veggjunum, fer öskrandi um gangana og niður í undirgöng, kemur
nokkrum hundum til að gelta. Síðan fara þeir, eins og hendi sé veifað, og
hávaðinn frá hjólum þeirra lækkar, fjarar út innan um aðra veggi, djúpt í
iðrum annarra undirganga.
Stundum fara þeir upp fyrir brennsluna, upp í Ariane-dalinn, eða þá
að þeir fara eftir krókótta veginum sem liggur upp að kirkjugarðinum,
þeir klifrast líka upp Lauvette-einstigið. Hljóðið sem þeir gefa frá sér er
undarlegt, eins og það komi frá villidýrahjörð sem öskrar og rymur í
myrkrinu, svo bergmálar djúpt niðri í dimmum skurðum. Þetta er háv-
aði sem vekur ótta, afþví að hann kemur frá öllum hliðum í einu, óskilj-
anlegur, næstum því yfirnáttúrulegur.
Um nætur blæs kaldur vindur um háhýsin og á bílastæðunum, eins og
ágrýttum hásléttum. Himinninn er svartur, stjörnulaus, án tungls, að-
eins blindandi Ijós hárra ljósastaura úr járni myndar depla á malbikinu.
Á daginn endurvarpast sólarljósið á steypugráum veggjunum, fangið
bak við þunga skýjabreiðuna, og þögnin sem er inni í þessu ljósi er enda-
laus. Þarna eru glampar og þarna skuggar. Bílar fara um breiðu akbraut-
ina meðfram fljótinu, og neðar, yfír brúna. Vélarnar titra og renna enda-
laust áfram, milli hárra klettanna, steypubílar, vörubílar sem flytja
timbur, bensín, múrsteina, kjöt eða mjólk. Smábílarnir eru á leiðinni að
stórmörkuðunum eða að koma þaðan, blindir, eins og í rauninni sé eng-
inn við stýrið.
í dag, annan í páskum, er stóra hverfið með leigublokkunum enn þá
auðara, ennþá víðáttumeira. Himinninn er grár, kaldur vindur blæs
meðfram fljótinu þurra, fer upp á milli flóðgarðanna, milli hárra blokk-
anna sem eru eins og björg. Hvítt ljós skýjanna glitrar á gluggarúðun-
um, alveg upp á sextándu hæð, myndar eins konar eldingar sem iða, eins
konar glampa. Á stóru, auðu bílastæðunum eru fölir skuggar.
Fólkið er ekki hér, í dag er það horfið. Aðeins hreyfingarlausir skrokk-
350