Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Qupperneq 90

Tímarit Máls og menningar
Á göngunni reynir hún öðru hverju að sjá sjálfa sig, í gluggum kyrr-
stæðra sendibíla eða í bakspeglum stórra vörubíla. Hún reynir að sjá sig,
svolítið kvíðin, hallar höfðinu aðeins og pírir augun. Þá sér hún eins og í
bláu mistri, í litlu kúptu speglunum, svartar og hvítar útlínur sínar sem
færast nær líkt og dansandi skrefum, langir fætur, langir handleggir,
líkaminn víkkar út um mjaðmirnar, og andlitið er lítið eins og títu-
prjónshöfuð umkringt gylltu hárinu. Svo stækkar hún í framan, fitnar,
aflagast svolítið, langt nef, svört augu með breiðu bili á milli eins og á
fiski, kirsuberjarauður munnur sem brosir og sýnir mjallhvítar tennurn-
ar. Áður hefði Christine hlegið í hvert sinn sem hún sá afskræmda spegil-
mynd sína. En núna er kvíðinn of mikill, og hún reynir að muna hvernig
hún er í framan í raun og veru, og líkaminn, reynir að skapa hann eftir
þessari afkáralegu mynd, þess vegna lokar hún augunum þegar hún er
komin fram hjá speglinum.
Hún veit ekki hvers vegna hún hefur svo mikla þörf fyrir að sjá sjálfa
sig. Þörfin er einhvers staðar inni í henni, nístir hana og meiðir næstum,
og þegar hún hefur gengið lengi á götunni án þess að sjá neitt annað en
sína eigin gráu spegilmynd í gluggunum, eða afmyndað andlit sitt í
hliðarspeglum bílanna, leitar hún að spegli, alvöru spegli, hvar sem er, í
anddyri fjölbýlishúss, á klósetti á bar, utan á hárgreiðslustofu. Hún
gengur að speglinum, nemur staðar og horfir lengi á sjálfa sig, með
græðgi, hreyfmgarlaus, næstum án þess að anda, starir í augun á spegil-
myndinni, þar til hana sundlar.
Grá skýin hylja sólina, en Christine finnur á sér að það er orðið fram-
orðið. Nóttin kemur bráðum, upp árdalinn með vindinum, ekki of
hratt. En Christine vill ekki fara heim. Heima, það erþröng íbúðin með
blettóttum veggjum, sterk matarlyktin sem henni býður við, gaulið í
sjónvarpinu, hróp nágrannanna og glamrið í leirtauinu, hljóð sem berg-
mála í steinsteyptum stigunum, dyr lyftunnar sem ískrar og stoppar með
rykkjum á einni hæð eftir aðra. Christine hugsar líka um föður sinn, föð-
ur sinn sem situr fýrir framan sjónvarpið með illa rakaðar kinnar og strítt
hár; hún hugsar um litlu systur sína, fölt andlit hennar með bauga í
kringum augun, lymskulegt augnaráð tíu ára stelpunnar. Hún hugsar
svo ákaft um hana að hún hnyklar brúnir og tautar nokkur orð fyrir
munni sér, án þess að vita alveg hvað hún er að segja, kannski blótsyrði,
eða bara þetta: „Farðu!“ Hún hugsar líka um móður sína, þreytt andlit
hennar, litað hárið, þyngslalega útlimi og maga, hlaðna þögn hennar
352