Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Page 92

Tímarit Máls og menningar
tekst að líta út fyrir að vera á sama aldri með því að ganga svona klædd,
vera á háum hælum og máluð. Eigandi Milk Barsins reis upp af stólkoll-
inum sínum, kom til stúlknanna og tók sér stöðu fyrir framan þær:
„Hvað var það fyrir ykkur?“
„Svart kaffl,“ segir Cathie.
„Og kaffi með mjólk fyrir mig,“ segir Christine.
Eigandinn hélt áfram að horfa á þær, beið eftir að þær segðu eitthvað
fleira. Svo muldraði hann:
„Allt í lagi, en ég loka eftir tíu mínútur."
Cathie er alltaf svona: Hún talar of mikið, of hratt, baðar út höndun-
um, og það gerir Christine hálf ringlaða, sérstaklega af því að hún hefur
ekki borðað neitt síðan í morgun, og af því að hún hefur verið á labbi úti
allan daginn, um auðar göturnar, eftir torgunum, niðri við sjóinn. Og
svo er Cathie alltaf að tala illa um fólk, hún er sannkölluð kjaftatífa, og
þá svimar mann líka, eins og í hringekju sem fer of hratt.
Til allrar hamingju er orðið dimmt úti núna. Þrátt fyrir viðvörunina
virðist eiganda Milk Barsins ekki langa til að loka strax. Hann heldur
áfram að lesa blaðið sitt, en er ekki eins niðursokkinn, lítur oft upp til að
virða stúlkurnar fyrir sér. Christine gýtur augunum í átt til hans, og
stendur hann að því að vera að horfa á sig gljáandi augum. Hún roðnar og
snýr höfðinu snöggt út að glugganum.
„Komdu!" segir hún allt í einu við Cathie. „Komum okkur!"
Og án þess að bíða boðanna, lætur hún peningana fyrir mjólkurkaff-
inu á plastborðið og fer út. Cathie nær henni fyrir neðan tröppurnar.
„Hvað er að þér? Viltu fara heim?“
„Nei, ekkert," segir Christine. En núna þegar hún er komin út, áttar
hún sig á að hún verður að muna aftur eftir íbúðinni með blettóttu veggj-
unum, sjónvarpinu sem talar aleitt, þrjóskulegu andliti föður síns,
þreyttum líkama móður sinnar og augnaráði systurinnar.
„Allt í lagi, bless, best ég fari heim,“ segir Cathie. Henni virðist allt í
einu leiðast. Christine langar til að halda aftur af henni, hún reynir.
„Heyrðu, viltu ..."
En hún veit ekki hvað hún á að segja. Nóttin er köld, vindurinn blæs.
Cathie brettir upp kragann á bláa jakkanum sínum og hún veifar og
hleypur afstað. Christine horfir á hana fara inn í blokkina á móti, kveikja
ljósið í stigaganginum. Hún bíður augnablik fyrir framan dyr á götu-
hæð, síðan opnast þær og lokast aftur. Cathie er horfin.
354