Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Síða 28

Tímarit Máls og menningar
varð hluti af veruleikanum. Eg held að hvörfin sem urðu í ljóðagerðinni
stafi ekki síst af því. Það var eins og ekki væri hægt að segja hug sinn lengur
með gömlu móti, það var orðið svo slitið og þurfti meira til að túlka þenn-
an nýja veruleika sem hafði ruðst inn á okkur.
Og þá var eðlilegt að heimurinn þrengdi sér líka inn í myndmáliðf
Já, erlendur skáldskapur fer að hafa meiri áhrif, við lesum erlenda höf-
unda og fáum bæði myndir og hugmyndir frá þeim. Þó að við stældum þá
ekki urðu þeir hluti af ljóðvitund okkar ef svo má segja.
„Vefurinn“ er endurtekið minni í Ijóðunum þínum - „Með gullinni
skyttu og glitrandi þræði óf sumarið nafn þitt í söknuð minn.“ Hvaðan
kemur vefurinn f
Ég hef eiginlega aldrei kynnst vef, nema einu sinni vann ég eina viku á
vefstofu og þótti það ósköp leiðinlegt og þreytandi starf. Erfitt fyrir brjóst-
ið að rykkja vefslánni til, eða hvað þetta heitir. En orðið hefur höfðað til
mín.
„Klæddur í silki sem mér ormar ófu . . .“
Þetta er ekki bara skraut, ég á við óróleikann sem skapast af iðandi orm-
um . . . Ég tala um það í bréfi til Sigfúsar Daðasonar sem ég skrifaði frá
Spáni til hans, hann var þá í París, að ég sé að prjóna langt kvæði. Kannski
hef ég einhverjar textílhugmyndir um skáldskap! Það er mjög sérkennilegt.
En kveðskapur minn líkist oft vef, myndvefnaði, kvæðin eru þá löng og
svo flétta ég svolítið. Upphaflega ætlaði ég að yrkja Dymbilvöku í symfón-
ískum stíl með stefjum og tilbrigðum, og það ber talsvert á því, sérstaklega
í fyrsta kaflanum eins og þú sérð, ég endurtek og endurtek, setningar og
jafnvel heil erindi. Þetta geri ég líka í Imbrudögum. Svo það er ekki fráleitt
að hugsa sér vef í þessu sambandi. Sennilega hefur mér líka fundist orðið
vefur fallegt.
Það er sama mýktin í því og vindinum - lindin, vindurinn og vefur-
inn . . .
. . . þessi mjúku verðmæti!
Ef Ijóðin væru eftir konu þá væri sagt að þetta væru kvenleg Ijóð.
En það er ýmislegt líkt með ljóðrænu og kvenlegu eðli og þetta eru fyrst
og fremst ljóðræn orð. Ég hef sem sagt alltaf lagt mikið upp úr hljómi, það
er ef til vill veikleikamerki á mér. Þó held ég ekki, því samkvæmt mínum
smekk gerir ekkert til þótt setningar hljómi. Þær verða áhrifaríkari fyrir
vikið. Mér finnst nútímaljóðagerð í nokkurri hættu vegna þess að skáldin
hafa vikið til hliðar hrynjandi og forðast stuðla eins og heitan eldinn. Þetta
eru tæki við ljóðagerð finnst mér og þó að það hafi verið gott að losa ljóðið
úr fasttimbruðum formum hefðarinnar þá gerir ekkert til og gæti verið
18