Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Side 43

„Hagt felldi ég heim minn saman “
Ljósbrot á straumnum eða skær leiftur
skilnings á þöndum sjáöldrum?
Þú hefur séð fólk þegar rennur upp fyrir því ljós . . .
A samri stund
hníga öldur og menn í óvit
með froðu í munnvikunum
Andrá? Eða ævilöng ferð?
Eg hef átt samflot við ýmis
nákomin andlit
sem urðu mér hugfólgin
(og nú eru horfin) Eg minnist ekki
ákveðins tíma eða vegalengda. Aðeins
birtubrigðanna
í einu svipleiftri
sem þó opinberaði dýrmætan sannleik
Og hvernig bylgjur og straumar
breiddu fjöður yfir nekt þeirra. Og hvernig
lygnir holspeglar tímans
leystu heillega fletina sundur
I þessu kvæði er ég öðrum þræði að minnast liðins tíma, kunningjanna á Is-
landi eins og kemur fram í síðari hlutanum. En fyrst og fremst hvernig
mannlífið er ein elfa, ein heild. Andlitum bregður fyrir á straumgárunum
og þau skilja brot af einhverjum ákveðnum tíma. Mér finnst ég orða þetta
nokkuð vel. Þetta ljóð er í samræmi við þá skoðun mína að enginn sann-
leikur sé til heldur aðeins það sem er sannleikur á ákveðinni sekúndu,
andrá eða árum - ákveðnu tímabili. Við vitum ekki margt, eins og Sigfús
Daðason segir. Við sjáum tilveru okkar svona í leiftrum. Maður kynnist
fólki og maður þekkir það aldrei en maður sér einhver brot af sannleikan-
um í svipleiftrum.
TMM III
33