Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Side 76

Tímarit Máls og menningar
bar litla, svarta teninginn með kaffibragðinu upp að munninum, og
líkt og annars hugar hélt hann áfram að færa sælgætið til og frá eftir
ímynduðu skákborði um leið og hann sönglaði:
„Krikk, krakk, krokk ..."
Eftir nokkra stund, hann hafði þá ekki enn tekið eftir mér, var
bæði dútlið og nágaulið í manninum farið að fara verulega í taugarn-
ar á mér.
„Nei!“ öskraði ég skyndilega, fullur örvæntingar. Og ég dauðfann
til í kjálkanum. „Þetta er ekki rétt lag!“ Ungi hermaðurinn snerist á
hæli, felmtri sleginn. „Þetta er ekki rétt,“ endurtók ég. „Og það er
ekki nóg með að lagið sé vitlaust, heldur líka textinn.“ Hann horfði
á mig alveg standandi bit. Eg flækti mig í eigin útskýringum og
bræði. Eg settist upp á legubekknum. Eg rembdist eins og rjúpa við
staur að réttlæta fyrirganginn í mér, með munninn meira og minna í
mauki, frammi fyrir þessu stóru augum sem horfðu á mig í forundr-
an. „Þetta er vitlaust,“ sagði ég. „Astæðan fyrir því að ég er svona
þvoglumæltur,“ hélt ég áfram, „er sú að ég var að láta rífa úr mér
tönn. Þetta er vitlaust hjá þér: það á að vera gígóta . . .“ Eg kom
varla út úr mér orðunum, munnurinn í mér var kvoðukenndur:
Rígóta, Gígóta.
Hún fer uppá þakið.
Hún brýtur á sér bakið.
Hún fer niðrað ánni.
Hún meiðir sig í tánni.
Einn, tveir, þrír,
Krikk, krakk,
Regína Gódó,
Rígóta, Gígóta.
Hann horfði á mig og undrun hans virtist fara vaxandi með hverju
augnabliki, en ég varð hins vegar æ vandræðalegri. Eflaust hefur
honum fundist talsmáti minn afar sérkennilegur. Mér fannst tungan
í mér vera líkust stórri skraufþurri hnetu með blóðbragði.
„Furðulegt!"
Hann var staðinn upp, afar æstur. „Eg er búinn að leita að þessum
söng óralengi", sagði hann. „Endurtaktu þetta!“
Ég rétti úr mér og fór aftur með þuluna eftir bestu getu.
Hann stóð fyrir framan mig og fylgdi mér eftir í hljóði. Hann
66