Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Síða 81

Minning um lífshljóm
fjölskylduorgelið og hef síðan tekið í það við nokkrar giftingar og jarðar-
farir. Sem stendur leik ég á selló í hljómsveit sem við höfum stofnað saman
nokkrir vinir. Annars vegar er þar um að ræða barokkhljómsveit þar sem
ég fylgi bassaröddinni og þar með sembalnum, en hins vegar spila ég líka á
selló í kvartett þar sem við leikum rómantískari tónlist.
F.R.: Snúum okkur að bókmenntunum. Hvar staðsetur þú þig í
bókmenntastraumum nútímans? Finnst þér einhver stimpillinn hæfa þér?
P.Q.: Eg held að fáir rithöfundar kæri sig um að bera stimpla. Eg finn
hins vegar til skyldleika með ákveðnum núlifandi rithöfundum og tel mig
sprottinn af hefð sem stendur á fornum merg. Ef ég ætti að telja upp alla þá
rithöfunda sem ég hef heillast af, myndi listinn verða æði langur og ná alla
leið aftur til fornaldar.
F.R.: Þannig að þú hangir á bókmenntalegu ættartré sem þú getur
greint?
P.Q.: Já, það bætir sífellt við sig nýjum sprotum og rætur þess liggja
djúpt í ákveðinni bókmenntahefð. Mér finnst ég í senn vera nátengdur
vissri hefð í bókmenntunum og vera sér á báti í nútímanum. Eg er og vil
vera einn á báti. Það kemur þó ekki í veg fyrir að ég eigi marga prýðisgóða
vini meðal rithöfunda, manna sem eru á allt annarri bylgjulengd en ég í
skrifum sínum. En ég geri allt til þess að hver bók sem ég skrifa nái tökum
á mér, ég fái hana á heilann, að ég hrífist af því sem ég er að setja á blað. Eg
verð að hafa það á tilfinningunni að skrif mín nái samhljómi við taugarnar
sem tengja þau við fortíðina. Annað skiptir ekki máli.
F.R.: Finnur þú ekki til neins sérstaks andlegs skyldleika með rithöfundi
eins og Marcel Proust?
P.Q.: Eg er, skal ég segja þér, mikill lestrarhestur. Eg les mikið af bókum
og handritum, því ég er svo heppinn að starfa við að lesa skáldverk. Að fá
greitt fyrir að sitja við lestur er líklega það stórkostlegasta sem til er. Eg er
mikill unnandi Proust, en hann skiptir mig ekki höfuðmáli. Ur því að við
erum að tala um höfunda sem ég held upp á, getum við talið nokkra þeirra
upp og miðað þá við staðina þar sem þeir lifðu. í Róm gæti ég þannig nefnt
Lúkretíus eða Hóras. Hér í Frakklandi myndi ég helst nefna La Fontaine,
eða Stendhal. í Kína yrði það Cao Xugein. í Japan myndi ég nefna Kenko.
Eg held mest upp á þau verk sem eru sprottin af þeim metnaði og þeirri
von, ef til tálvon, að þau séu falleg og þéttofin bókmenntaverk. Fegurðina
set ég því ofar öllu. En í verkum Proust er fremur verið að leita einhvers
sem nefna mætti sannleika. Ég leita fremur hughrifa en sannleika. Ég ætla
mér ekki þá dul að höndla sannleikann. Ég dái Proust, þú skilur, en ég leita
annars í mínum skrifum.
F.R.: í nýjustu skáldsögu þinni Wurtembergsalnum eru samt kaflar sem
71