Tímarit Máls og menningar - 01.02.1989, Blaðsíða 102

Tímarit Máls og menningar
Umskiptin miklu sem svo lengi hafði verið beðið voru loks að
eiga sér stað. Nú voru loft og vatn á Jörðinni. Og yfir nýfæddu bláu
hafinu var Sólin - einnig lituð - að setjast, í gerólíkum og jafnvel
enn ofsafengnari litum. Svo ég neyddist til að halda óskiljanlegum
hrópum mínum áfram: „Hve Sólin er rauð, Ayl! Ayl! hve rauð!“
Nótt skall á. Meira að segja myrkrið var öðruvísi. Eg hljóp um í
leit að Ayl, hrópandi út í bláinn, til að túlka það sem ég sá: „Stjörn-
urnar eru gular, Ayl, Ayl!“
Eg fann hana hvorki þessa nótt né næturnar og dagana sem á eftir
fylgdu. Allt um kring streymdu nýir litir stanslaust úr veröldinni,
bleik ský söfnuðust saman í fjólubláa bólstra sem slepptu lausum
gylltum eldingum; eftir óveður kynntu langir regnbogarnir áður
þekkt litbrigði, í öllum mögulegum samsetningum. Og laufgrænan
hóf feril sinn: mosi og burknar greru grænir í árdölum. Loksins var
komið umhverfi sem hæfði fegurð Ayl; en hún var annars staðar.
Og án hennar var öll þessi marglita dýrð mér einskis virði, kastað á
glæ-
Eg hljóp um allar jarðir, ég sá aftur hluti sem ég hafði aðeins
þekkt gráa, og ég var ennþá dolfallinn yfir að eldurinn væri rauður,
ísinn hvítur, himinninn blár, moldin brún, að rúbínar væru rúbínlit-
ir, að tópasar væru á litinn eins og tópasar, og smaragðar smar-
agðsgrænir. Og Ayl? Imyndunarafl mitt dugði ekki til að ég gæti
gert mér í hugarlund hvernig hún myndi birtast mér.
Eg fann einsteinungagarðinn, grænan af trjám og jurtum. í mal-
andi uppsprettum syntu rauðir og bláir og gulir fiskar. Vinkonur
Ayl voru enn á hlaupum um blettinn, kastandi glitrandi boltanum:
en hvað þær voru breyttar! Ein var ljóshærð og hvít á hörund, önn-
ur svarthærð og þeldökk, önnur dökkhærð með bleika húð, og enn
ein með rautt hár og óteljandi, heillandi freknur.
„Ayl!“ Hrópaði ég. „Hvar er hún? Hvar er Ayl? Hvernig lítur
hún út? Af hverju er hún ekki með ykkur?“
Vinkonur hennar voru með rauðar varir, hvítar tennur, bleikar
tungur og góma. Geirvörturnar voru líka bleikar. Augun voru him-
inblá, kirsuberjasvört, hnotubrún og vínrauð.
„Hvað . . . Ayl . . .“ svöruðu þær. „Hún er farin . . . við vitum
ekki . . .“ og þær sneru sér aftur að leiknum.
Eg reyndi að ímynda mér hár og hörund Ayl, í öllum mögulegum
92