Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Síða 59

glugga og starir út. Stendur þar og starir út. Grafkyrr starir út. Ekkert
bærist í því svarta flæmi. Fikrar sig til baka að lokum þangað sem
lampinn stendur. Stóð. Þegar síðast slokknaði. Lausar eldspýtur í
hægri vasa. Kveikir eina á rasskinn sinni eins og faðir hans kenndi
honum. Tekur mjólkurhvítan kúpul af og lætur hann niður. Eldspýtan
slokknar. Kveikir aðra sem fyrr. Tekur glasið af. Reykmettað. Heldur
því í vinstri hönd sinni. Eldspýtan slokknar. Kveikir þá þriðju sem fyrr
og ber hana að kveiknum. Lætur glasið yfír á ný. Eldspýtan slokknar.
Lætur kúpulinn yfir áný. Lækkarkveikinn. Hörfar útí ljósjaðarinn
og snýr sér í austur. Auður veggur. Svona hverja nótt. Upp. Sokkar.
Náttserkur. Gluggi. Lampi. Hörfar út í ljósjaðarinn og stendur gegnt
auðum vegg. Eitt sinn þakinn myndum. Myndum af. . . hann hafði
næstum sagt ástvinum. Óinnrammaðar. Óglerjaðar. Festar á vegg með
bólum. Allar stærðir og gerðir. Niður ein af annarri. Horfnar. Rifnar í
tætlur og fleygt. Dreift um allt gólf. Ekki í sviphendingu. Engin
skyndileg aðkenning af... ekki orð. Reyttar af vegg og rifnar í tætlur
ein af annarri. Sem árin liðu. Áralöng nótt. Ekkert á vegg nú nema
bólur. Ekki allar. Sumar losaðar með bítnum. Sumar héldu enn rifrildi.
Stendur þá þannig gegnt auðum vegg. Deyr áfram. Hvorki meira né
minna. Nei. Minna. Minna ódáið. Sífellt minna. Eins og birta við
náttmál. Stendur þarna veit í austur. Auður bólustunginn flötur eitt
sinn hvítur í skugga. Gat eitt sinn nefnt þau öll. Þarna var faðirinn.
Þessi gráa eyða. Þarna móðirin. Hin eyðan. Þarna saman. Brosandi.
Brúðkaupsdagur. Þarna öll þrjú. Þessi gráa skella. Þarna einn. Hann
einn. Ekki núna. Gleymdur. Allt svo löngu horfið. Horfíð. Reytt af og
rifið í tætlur. Dreiff um allt gólf. Sópað úr augsýn undir rúm og látið
kyrrt þar. Þúsund tætlur undir rúmi hjá ryki og köngullóm. Allir ...
hann hafði næstum sagt ástvinirnir. Stendur þarna gegnt vegg og starir
handan um hann. Ekkert þar heldur. Ekkert bærist þar heldur. Ekkert
bærist nokkursstaðar. Ekkert að sjá nokkursstaðar. Ekkert að heyra
nokkursstaðar. Herbergið eitt sinn fullt af hljóðum. Daufum hljóðum.
Ekki vitað hvaðan. Færri og daufari sem tíminn leið. Sem nætur liðu.
Engin nú. Nei. Ekkert á borð við engin. Sumar nætur rigndi enn
skáhallt á rúðurnar. Eða það draup mjúklega á staðinn þar undir. Eins
og núna. Lampinn ósaði þótt kveikurinn stæði lágt. Skrýtið. Daufur
reykur barst út um opið á kúplinum. Lágt loftið sótsvart eftir nótt eftir
nótt af þessu. Dimmur formlaus blettur á annars hvítum fleti. Eitt sinn
TMM 1994:2
57